ΣΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

~25~

Το μόνο πράγμα που ήθελα ήταν να ζήσει το παιδί μου. Δεν με ένοιαζε η ζωή μου δεν φοβόμουν για κανέναν, μια και δεν είχα πλέον κανένα διπλά μου. Με ένοιαζε το παιδί μου και να μην χαθεί η ψυχούλα του άδικα. Την ώρα του χειρουργείου στα όνειρα μου έβλεπα τον Στέλιο μου. Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα που πέρασα μαζί του. Γιατί μου το έκανε αυτό; Δεν θέλω να τον χαρακτηρίσω έναν σαν τους άλλους είναι ξεχωριστός. Είναι ο πατέρας του παιδιού μου. Δεν θέλω να ζήσω και να μεγαλώσω το παιδί του μακριά του. Δεν έπρεπε να του απαγορεύσω να μην δει το παιδί του. Τον αγαπάω τον Στέλιο, σιγουρά αυτό που έκανε ήταν λάθος αλλά, αφού συνταθήκαμε μετά 6 χρονιά ξανά, γιατί να φύγω ξανά και να τον εγκαταλείψω; Γιατί να κάνω πάλι το ίδιο λάθος; Έχω κάνει πάρα πολλά λάθη και δεν αν θα με συγχωρέσει ο θεός. Μάλλον γι' αυτό ήθελε να μου πάρει το παιδί. Για να μου δήξει ότι έχω κάνει πολλά λάθη στην ζωή μου και ότι αυτό που έκανα ήταν και το χειρότερο. Ξέχασα την οικογένεια μου, έχασα την φίλη μου, εγκατέλειψα την χώρα μου για να φτιάξω μια νέα ζωή πλήγωσα τον Στέλιο. Ήθελε να με προειδοποιήσει ότι αν συνεχίσω να κάνω τέτοια λάθη θα το χάσω το παιδί. Γι' αυτό μου έδωσε άλλη μια ευκαιρία και σκοπεύω να την εκμεταλλευτώ με τον καλύτερο τρόπο. Να βγάλω τον εγωισμό μου και να σκεφτώ καθαρά.

Όταν άνοιξα τα ματιά μου ήμουν ακόμα με τα ρούχα της εντατικής και με τη μάσκα οξυγόνου στο στόμα μου. Κοιτούσα γύρο μου και δεν έβλεπα τίποτα άλλο πέρα από μηχανήματα και τα φωτά στο ταβάνι. Ήμουν μόνη μου. Δεν είχα κανένα διπλά μου. Μόνο το φτερούγισμα στην κοιλιά μου ένιωθα. Για να μου δήξει η ψυχούλα αυτή ότι δεν είμαι μόνη μου ότι είναι και αυτή εκεί και μου κάνει παρέα. Και ότι είναι ζωντανό και γερό.

Την επόμενη μέρα με βάλανε στο δωμάτιο και είχα έναν γιατρό από πάνω μου συνέχεια να με παρακολουθεί μου έδιναν φάρμακα για το παιδί και για μένα αλλά εγώ το μόνο που ήθελα να κάνω, είναι να κοιτάω το παράθυρο έξω. Μακριά από όλους και από όλα. Να κοιτάω τα σύννεφα να παίζουν μεταξύ τους και τον ήλιο να μου χαϊδεύει το πρόσωπο. Ένιωθα μόνη μου. Ξανά μόνη μου. Ήθελα να κλάψω αλλά δεν θα το έκανα για χάρη του παιδιού μου.

Κάποια στιγμή χτύπησε η πόρτα. Ήταν ο Γρήγορης ο φίλος του Στέλιου από το συγκρότημα. Δεν θα πω ότι χάρηκα που τον είδα γιατί περίμενα άλλον. Αλλά μέσα στην μοναξιά, κάτι είναι και αυτό,

«Γεια σου Μυρτώ» μου είπε με ένα πλατύ χαμόγελο. Έκατσε σε μια καρέκλα δίπλα μου.