My Life Returns, In The Arena. °THG fanfictie - nederlands°

3. het Capitool

De volgende morgen aan het ontbijt gingen we tactieken bespreken. Effie keek verbaasd toen ze hoorde wat mn vader allemaal over ons te zeggen had. 'Anne,' begon hij. 'Ik weet dat jij kan boogschieten, en aangezien je samen met hem jaagt en jullie ons eten voorschotelen, neem ik aan dat jij ook wat kan, of niet dan?' Vroeg hij aan Tom. 'Hij kan supergoed messenwerpen,' viel ik hem in de reden. 'Messen zijn er altijd, maar ik heb geen idee of er een pijl en boog is dit jaar, maar misschien kan ik wat voor jullie regelen. Misschien zijn er zelfs twee, ligt eraan of een van de Beroeps ook met dat ding van je overweg kan.' Ik schrok. Ik had mn kansen sowieso al niet hoog ingeschat, maar nu realiseerde ik me dat er nog 22 andere mensen zouden zijn, waarvan minstens de helft wel met een wapen overweg kon. Ze gingen het ons moeilijk maken... daar was ik al achter. Ineens schalde een vreselijke irritante stem door mn gedachten. 'We zijn er!' Effie weer. Ik begon me echt te ergeren aan dat mens, maar ik moest er maar mee leren leven. Het Capitool was mooier dan ik gedacht had. Ik zag allemaal lichtjes en pakte Tom's hand vast. Hij gaf me een kus op mn hoofd. Hij laat me ook altijd weer realiseren dat ik niet alleen ben, en het ook nooit zal zijn. 'Hoe doen we dat in die arena?  Rennen we weg, riskeren we ons leven voor een rugzak, of gaan we voor de wapens?' Over deze vraag dacht ik even na. 'Ehh... wapens zijn handig, alleen iedereen wil ze. Gaan we t bloedbad overleven... we weten onze kansen niet, we hebben de andere tributen nog niet gezien.' Tom knikte. 'Ik dacht misschien konden we er even over praten.' 'Als ik eerlijk ben, wil ik helemaal niet praten over wat ons de komende tijd te wachten zou komen'. 'Jongens! Komen julie nog?' Effie begon ongeduldig te worden. 'De mensen wachten al op jullie! En onthoud, jullie zijn verliefd, laat t effe aan die mensen zien zodat ze meteen een zwak voor jullie krijgen, oke?' Veel tijd om te antwoorden hadden we niet, want de deuren gingen al open. Ik pakte snel Tom's hand vast, toen we langzaam naar buiten liepen. De mensen begonnen te joelen. Tom en ik schoten in de lach, de mensen zagen er zo grappig uit, helemaal volgeverfd. Een beetje zoals Effie, maar dan erger. Ik kneep Tom zachtjes in zn hand, hij kwam erachter dat iedereen ons met een verwachtingsvolle blik aan zat te kijken. Hij pakte mn andere hand en boog zich naar me toe. Hij zoende me en een 'awhh' klonk er door het publiek. Even later liepen we hand in hand naar het trainingcentrum. We werden van elkaar gescheiden. Ik werd door een of ander team van Capitoolmensen meegenomen naar een kamer. Ze legden me op een tafel, en begonnen mijn benen te harsen. Godverdomme wat deed dat pijn. Na mijn pijnlijke 'Make Over' werd ik naar mn stylist gebracht. Hij heette Sten. Hij was een van de Capitoolmensen, maar zag er niet zo verschrikkelijk uit als de rest. 'Hallo,' zijn stem klonk rustig. 'Euhh... hoi,' antwoordde ik. 'Je bent mooi en ziet er sterk uit, hier kan ik wel wat mee.' Hij ging achter zijn tafeltje zitten en ging wat tekenen. Ik hoorde hem mompelen. 'Hmm... mijnwerkers... kolen... duiven... ja dat is het. Anne, ik weet iets GENIAALS!' Hij ontwierp een kort jurkje, in het zwart. 'Je krijgt een soort van kledingswitch. geen echte, maar het lijkt wel zo. Ik ga voor iets wits omdat je rood haar hebt. Door het zwart komen je blauwe ogen extra mooi uit. Je haar komt los.' 'En het steenkolenthema?' Vroeg ik. 'Nou... je jurk is zwart, dat vind ik al meer dan genoeg kool. Jij niet?' Ik begon te lachen. Ik mocht die Sten wel.