My Life Returns, In The Arena. °THG fanfictie - nederlands°

2. Afscheid Nemen

Toen we eenmaal binnen waren, liet Effie ons even alleen. Ik begon met tranen in mn ogen te schreeuwen. 'Wat bezielde je daarnet!? Waarom deed je dat!? Ben je niet goed wijs ofzo!?' Tom keek me verslagen aan. 'Ik wilde je beschermen... tegen alles en iedereen die je wil vermoorden...' 'Je weet dat je ons hiermee alleen maar meer in de problemen hebt gebracht?' Tom keek me vragend aan. 'Wij zijn samen, en nu weet zo ongeveer heel Panem dat wel. Ze willen ons nu al dood, omdat we de Spelen kunnen verpesten. 'Je weet dat de meeste mensen in t Capitool het alleen maar leuk vinden als 2 tributen elkaar leuk vinden, dus sponsors hebben we denk ik wel'  Ik keek m aan. Zn bruine ogen stonden bezorgd. Ik gaf hem een kus op zijn wang toen Effie binnenkwam. Ze keek even verbaasd. 'Is dit de reden dat je je aanbood?' 'Ja,' zei Tom. 'Als ik doodga, doe ik dat samen met haar.' Ik smolt toen hij dat zei... zo lief... Effie's gezicht fleurde weer op. 'Ja maar Tom, dat is geweldig! Jullie zullen samen tientallen sponsors krijgen!' Er werd op de deur geklopt en tot mn grootste verbazing kwam Charlot binnen, mn 13 jarige zusje. Ze rende op me af en begon te huilen. Tom en ik knuffelde haar. 'T komt wel goed lieverd...' fluisterde ik. 'Ik weet dat je kan jagen. Je kan dit echt wel.' Charlot klampte zich aan me vast toen de vredebewakers haar weer kwamen halen. Ze begon te schreeuwen, ze wilde niet weg. 'Hou jezelf en papa in leven!' Schreeuwde ik toen de deur in het slot viel. Papa wilde ook nog even afscheid nemen. 'Klop klop,' ik hoorde zijn zachte warme stem en rende naar de deur om m open te doen. 'Papa!' Schreeuwde ik. 'Luister jongens, ik ga proberen jullie allebij die stomme arena uit te krijgen. Levend.' Ik begon te lachen. Papa keek me onbegrijpelijk aan. 'Lieve papa, k vind t echt heel lief dat je dat voor me wil doen, maar denk je echt dat je ons uit die arena kunt krijgen?' Ik begon te huilen. 'Nee, maar ik kan jullie verblijf daar wel makkelijker maken. Ik word jullie mentor, aangezien er geen winnaars meer zijn uit district 12, heb ik me ervoor aangeboden jullie te trainen voor de Spelen.' Mn held gaat met me mee... hij zal me helpen overleven... ik kan het niet beseffen. 'En mama en Charlot dan?' 'Komt goed, een van de Capitoolmensen zal ze verzorgen, ze zullen geen honger lijden.' Ik begon te lachen, ik zie t al helemaal voor me. Mama en Charlot die verwend worden door mensen uit het Capitool. 'Ik moet gaan,' zei papa wijzend naar de vredebewakers die binnen kwamen. De ouders van Tom kwamen ook nog even gedag zeggen, voordat papa en Effie ons kwamen halen. 'We vertrekken morgen,' zei Effie. 'In twee dagen zijn we in het Capitool, want deze trein gaat ongeveer 400 kilometer per uur, maar je merkt er helemaal niks van!' Euh.. Jeej... dacht ik sarcastisch. Het avondeten verbaasde me. Het waren geen sjieke dingen die Tom en ik verwacht hadden, maar het was courgettesoep. Toen ik een hapje had genomen, werd ik warm vanbinnen, mama had deze gemaakt. Tom merkte het ook en sloeg zijn arm om me heen. 'Ik ga slapen...' zei ik toen ik had gegeten. Papa knikte en ik liep weg. Ik kleedde me om en viel in een onrustige, droomloze slaap.