My Life Returns, In The Arena. °THG fanfictie - nederlands°

1. De dag van de boete.

Hoii! Ik ben Daantje en ik ben 13 jaar oud. Ik ben een ongelofelijke fan van The Hunger Games, en heb er daarom ook een fanfictie voor geschreven. Veel plezier!!

____________________________________________________________________

Het is weer eens zo ver... de dag van de boete. K moet r niet aan denken dat mijn naam dadelijk getrokken word... wat opzich geen verassing is. K zit r 57 keer in. Maarja. Alles voor mn familie. Ik ben Anne, 15 jaar en ik kom uit district 12. Ik ben zoals je al hebt gelezen niet zo'n braverikje, maar dat is niemand hier. Aangezien ik elke dag maar moet zien met een kalkoen ofzo thuis te komen, anders verhongeren we hier. Ongelofelijk dat er mensen zijn die hun eten gewoon weggooien, of dat mensen in een half uur eten op tafel hebben waar ik een week voor moet jagen. Dat gebeurt in het Capitool, de hoofdstad van Panem. Even terug naar de realiteit. Niet zo druk maken over mensen die het beter hebben als ons en kans 0,0 hebben om te overleven in die arena als het op voedsel zoeken aankomt. Effie, een of ander raar mens uit het Capitool, komt het podium op. 'Welkom welkom, district 12. Vandaag is een bijzondere dag, want vandaag worden de tributen gekozen voor de 64e jaarlijkse Hongerspelen!' Bij het woord Hongerspelen begin ik te huiveren. Effie gaat verder met haar verhaal alleen boeit t me vrij weinig. Ik heb alles vorig jaar en de jaren ervoor toch al gehoord. 5 minuten later is ze klaar met praten. 'Zo, nu gaan we de tributen bekendmaken. Zoals gewoonlijk, dames eerst.' Ze loopt naar de grote bol en trekt een kaartje. 'Onze vrouwelijke tribuut voor de Hongerspelen is....' Iedereen hield zn adem in. Effie haalde adem. 'Anne Goldmountain!' Ik schrok me kapot. Helemaal kapot. De tranen vulden mijn ogen, in mn hoofd spookte een woord rond. DOOD. Ik ga dood. Ik weet t zeker. 'Anne? Kom je nog?' Klonk Effie geiriteerd. Ik begon te lopen, iedereen ging aan de kant. Ik vroeg me af waarom. Langzaam maar zeker kwam ik op het pad, de afscheiding tussen jongens en meisjes. Ik zag de kleine kinderen naar me kijken. Ik hoorde ze denken. Dit meisje heeft een soort van ons leven gered. Ze keken opgelucht, maar ook redelijk bang. Ik stond bij de trap en liep naar boven. 'Hehe' klonk er uit Effie's mond. Ik keek r boos aan, maar ze zag me niet. Ze was geconcentreerd op een jongen die uit het publiek naar voren sprong. 'Als zij gaat, ga ik ook!' Ik schokte. Ik herkende zijn stem. 'Tom...' fluisterde ik. Mn vriendje, hij bood zich zomaar aan omdat ik werd gekozen. Effie's gezicht klaarde op. 'Bedoel je nu, dat ik zonder dat ik een jongen heb gekozen, je je al aanbied als tribuut?' Tom knikte. De tranen stroomden nu over mijn wangen. 'Nou oke, kom naar voren dan!' Effie klonk weer is veel te blij hiervoor. Tom rende naar voren en sprong het podium op. Hij sloeg zn armen om me heen. 'We doen dit samen, voor nu en voor altijd.' Fluisterde hij in mn oor. Ik begon te huilen en Tom probeerde me te kalmeren. 'Euhh... wat is je naam?' Effie was blijkbar nog niet klaar met r ritueeltje. Tom liep naar de microfoon en zei zn naam. 'Tom Jacson.' 'Een groot applaus voor onze tributen!' Riep Effie blij. We zagen iets wat ongebruikelijk was voor ons district. Bijna iedereen kuste zn middelste 3 vingers en stak ze omhoog. Tom hield mn hand vast en deed hetzelfde. 'Schud elkaar de hand,' zei Effie toen ze erachter kwam dat we elkaars hand al hasthielden. Ze keek een beetje verward. Een paar vredebewakers namen ons mee naar binnen.

_______________________________________________________________________

Oke, een beetje een kort deel is het wel, zo zullen de meeste eruit zien. Alvast sorry voor het ongemak xx