Undiscovered love

Κεφάλαιο 26ο

Έχει περάσει μια εβδομάδα από το πάρτυ και όλα έχουν μπει σε μια τάξη. Με τον Οδυσσέα είναι όλα καλά, είμαστε φίλοι όπως παλιά και περνάμε αρκετό χρόνο μαζί. Έχουμε γίνει μια παρέα εγώ, ο Οδυσσέας, ο Νίκος, ο Έκτορας, η Βανέσσα και ο Μάνος, το αγόρι της. Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα που έχει περάσει από τότε που ήρθε ο Έκτορας, το έχει κάνει ξεκάθαρο ότι δεν ενδιαφέρεται μόνο φιλικά για εμένα και αυτό με φέρνει σε δύσκολη θέση. Ο Οδυσσέας δεν έχει κάνει καμία κίνηση για να πάμε την σχέση μας στο επόμενο στάδιο και αρχίζω να πιστεύω πως δεν έχει πλέον αισθήματα για εμένα. Σε αντίθεση με εκείνον εγώ είμαι ακόμα ερωτευμένη μαζί του αλλά αν σύντομα δεν ανταποκριθεί δεν σκοπεύω να τον περιμένω μια ζωή. Δεν θέλω να παρασύρω τον Έκτορα σε κάτι αν δεν είμαι εντελώς σίγουρη για τον Οδυσσέα, δεν του αξίζει κάτι τέτοιο. Παρά είναι καλό παιδί για να του συμπεριφερθώ έτσι. Σήμερα που είναι Σάββατο, κανονίσαμε με τα παιδιά αντί να βγούμε έξω, να έρθουν στο σπίτι μου να δούμε ταινία. Ζήτησα από τους γονείς μου να βγούνε έξω για να μην μας ενοχλούν και το σπίτι είναι άδειο. Ήταν βέβαια λίγο δύσκολο να πείσω την μαμά μου να φύγει όταν της είπα πως θα έρθει και ο Έκτορας, γιατί ήθελε να τον δει αλλά τελικά μετά από πολύ γκρίνια από εμένα και από τον μπαμπά μου, δέχθηκε. Από τις σκέψεις μου με βγάζει το κουδούνι. Σηκώνομαι βαριεστημένα από τον καναπέ και κατευθύνομαι στην πόρτα, την οποία άμεσα ανοίγω.

"Έκτορα!" αναφωνώ ξαφνιασμένη.

"Δεν σε περίμενα για τουλάχιστον..." κάνω παύση για να ελένξω την ώρα και ύστερα συνεχίζω "είκοσι λεπτά ακόμη!" παραδέχομαι και του κάνω νόημα να περάσει μέσα.

"Ναι το ξέρω, ήρθα λίγο νωρίτερα για να μιλήσω και λίγο με τους γονείς σου αν αυτό είναι εντάξει..." λέει διστακτικά.

"Καλά έκανες, μόνο που οι γονείς μου δεν είναι εδώ αυτήν την στιγμή!" τον ενημερώνω και κατσουφιάζει. Θυμάμαι πόσο πολύ τους συμπαθούσε, ειδικά τον μπαμπά μου. Σαν θείο του τον είχε.

"Θα περάσω μια άλλη ημέρα τότε!" υπόσχεται και γνέφω καταφατικά.

"Κάτσε μην στέκεσαι όρθιος! Θέλεις κάτι να σου φέρω;" ρωτάω και κάνει αυτό που τον πρόσταξα.

"Είμαι εντάξει!" δηλώνει και κάθομαι στον άλλον καναπέ, κρατώντας μια μικρή απόσταση από εκείνον. Το παρατηρεί και γελάει.

"Δεν δαγκώνω Αλίκη!" χαζογελάει αλλά είμαι σίγουρη πως πίσω από το αξιολάτρευτο γέλιο του, σοβαρολογεί. Τον καιρό που είναι εδώ, αποφεύγω να μένω μόνη μαζί του και προφανώς το κατάλαβε.

"Γιατί με αποφεύγεις;" ρωτά σαν να είναι μέστο μυαλό μου.

"Δεν είναι ότι σε αποφεύγω απλά..." κάνω παύση για να βρω τις κατάλληλες λέξεις.

"Απλά τι;" πιέζει.

"Απλά κατάλαβα ότι θέλεις κάτι παραπάνω από εμένα αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να στο δώσω!" παραδέχομαι αγχωμένη.

"Αλίκη δεν το κρύβω μου αρέσεις πολύ και είμαι διατεθειμένος να περιμένω! Είμαι μόνο λίγες ημέρες εδώ, είναι νωρίς ακόμη για κάτι." λέει και κάπως ανακουφίζομαι. Μπορεί να μην ξέρω αν θέλω κάτι παραπάνω μαζί του, ξέρω όμως στα σίγουρα πως είναι σημαντικός για εμένα και πως δεν θέλω να τον χάσω από την ζωή μου τώρα που τον ξανά έχω.

"Αλίκη!" λέει ήρεμα ο Έκτορας.

"Χμ"; αναφωνώ ξαφνιασμένη.

"Το κουδούνι..." λέει και σηκώνω το ένα μου φρύδι σε εκείνον.

"Λέω το κουδούνι! Που ταξιδεύεις;" με ενημερώνει γελώντας. Αγνοώ την ερώτηση του και κατεθύνομαι στην πόρτα.

"Γεια σας! Περάστε!" προσκαλώ τα παιδιά να μπούνε στο σπίτι, πράγμα που αμέσως κάνουν. Είναι όλοι εδώ... Και ο Οδυσσέας. Τους οδηγώ στο σαλόνι και στρέφω την προσοχή μου στον Οδυσσέα. Δείχνει... Ξαφνιασμένος; Κοιτάζει μία τον Έκτορα, μία εμένα. Ω Θεέ μου τι θα νομίζει; Βασικά γιατί να νομίζει; Αφού δεν ενδιαφέρεται.

"Πάω να φέρω κάτι να φάμε!" δηλώνω και ξεκινώ να πηγαίνω στην κουζίνα. Ακούω βήματα πίσω μου αλλά τα αγνοώ. Πιθανόν να πηγαίνει κάποιος στο μπάνιο. Ανοίγω το ψυγείο και βγάζω από μέσα αναψυκτικά και υλικά για να φτιάξω σάντουϊτς. Όταν γυρίζω από την άλλη για να πάω στον πάγκο της κουζίνας, ένας θυμωμένος Οδυσσέας με περιμένει.