Undiscovered love

Κεφάλαιο 20ο

Αύριο ξημερώνει μια καινούργια ημέρα και πρέπει να τα διορθώσω όλα. Πρέπει πρώτα από όλα να ζητήσω ξανά συγνώμη από την Βανέσσα γιατί ότι και να έκανε δεν είχα το δικαίωμα να την χτυπήσω, εξάλλου είναι η καλύτερη μου φίλη και ξέρω πως ό,τι έκανε το έκανε για το καλό μου. Χθες παραλογίστηκα όταν της είπα όλες αυτές τις ανοησίες, ήταν εξαιτίας της αγχώδους κατάστασης που βρισκόμουν. Πρέπει οπωσδήποτε να τα βρω μαζί της και να είμαστε καλά μεταξύ μας και μετά σειρά έχει η σχέση μου με τον Οδυσσέα. Γνωρίζω καλά πως θα είναι δύσκολο να τον κάνω να με ακούσει, να τον κάνω καταλάβει τους λόγους που θέλησα να του κρύψω την αλήθεια. Βέβαια τώρα που το σκέφτομαι για χιλιοστή φορά, συνειδητοποιώ και η ίδια πως οι λόγοι που θέλησα να κρατήσω μια απόσταση από τον Οδυσσέα, ήταν γελοίοι. Σοβαρά απέρριψα τον έρωτα μου για εκείνον επειδή πίστευα ότι θα του χάλαγα την εικόνα του; Την φήμη του; Θεέ μου πόσο ηλίθια είμαι; Πρέπει να του εξηγήσω, να διορθώσω κάπως την κατάσταση. Αύριο ξημερώνει μια δύσκολη μέρα...

[...]

"Βανέσσα μπορώ να σου μιλήσω;" ρωτάω καθώς είμαστε στο προαύλιο του σχολείου και ετοιμαζόμαστε να μπούμε στις τάξης μας για μάθημα.

"Αν θέλεις πάλι να με κράξεις και να με χτυπήσεις για αυτό που έκανα χθες, τότε καλύτερα όχι!" λέει απότομα και απομακρύνεται από εμένα.

"Βανέσσα σε παρακαλώ..." λέω παρακλητικά και αφού γυρίζει ξανά προς το μέρος μου, γνέφει ηττημένη.

"Λέγε..." απαιτεί κοφτά.

"Λοιπόν κοίτα ξέρω πως ότι έκανες το έκανες για το καλό μου και συγνώμη που δεν το συνειδητοποίησα όταν έπρεπε. Θόλωσε το μυαλό μου και έλεγα ότι μου κατέβαινε στο κεφάλι. Εκείνη την στιγμή μου φάνηκε σωστό να σε χαστουκίσω και έπραξα ανάλογα και για αυτό σου ζητάω ειλικρινά συγνώμη. Ότι και εάν έκανες δεν έπρεπε να σε χτυπήσω, συγνώμη... Αλήθεια συγνώμη Βανέσσα, δεν θέλω να είμαστε μαλωμένες. Ας είμαι με όλον τον υπόλοιπο κόσμο αλλά όχι μαζί σου, όχι με την κολλητή μου!" λέω και κοιτά τριγύρω.

"Με συγχωρείς;" ρωτώ ελπίζοντας και στρέφει την προσοχή της πάνω μου. Ξεφυσά.

"Μπορώ να κάνω διαφορετικά;" ρωτάει σαρκαστικά και με αγκαλιάζει.

"Βανέσσα συγνώμη..." απολογούμαι ξανά μέσα στην αγκαλιά μας.

"Και εγώ συγνώμη... Δεν έπρεπε να κάνω κάτι τέτοιο πίσω από την πλάτη σου, μαλακία μου..." απολογείται και εκείνη και γνέφω.

"Ότι έγινε, έγινε. Τώρα θέλω να με βοηθήσεις να διορθώσω την κατάσταση με τον Οδυσσέα!" ζητάω και γνέφει.

"Πάντως χθες, όταν έφυγες από το σχολείο, έγινε χαμός." με ενημερώνει και γουρλώνω τα μάτια μου.

"Τι εννοείς;" ρωτάω ανυποψίαστη.

"Ο Οδυσσέας τα έψαλε για τα καλά στην Βασιλική. Την αποκάλεσε άκαρδη σκύλα μπροστά σε όλο το σχολείο. Ρεζίλι την έκανε..." ολοκληρώνει γελώντας. Τουλάχιστον συμφωνούμε σε ένα πράγμα: Η Βασιλική είναι μια άκαρδη σκύλα.

"Πιστεύεις πως θα με συγχωρέσει;" ρωτάω θλιμμένη.

"Για να είμαι ειλικρινής... Δεν έχω ιδέα!" απαντά και ξεφυσώ. Ελπίζω να το κάνει γιατί θα διαλυθώ.

"Και αν δεν το κάνει; Αν δεν με συγχωρέσει τι θα κάνω;" ρωτάω απελπισμένη.

"Αυτός που δεν μπορεί να συγχωρέσει τους άλλους, γκρεμίζει τις γέφυρες που θα χρειαστεί ο ίδιος για να περάσει αργότερα. Γιατί κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη να τον συγχωρούν. Από ότι έχω καταλάβει, εκείνη, δηλαδή εσένα, την ερωτεύτηκε. Άρα ερωτεύτηκε και εσένα. Οπότε αν τα συναισθήματα του για εσένα ήταν αληθινά θα σε συγχωρέσει..." καταλήγει και ευελπιστώ πως τα λόγια της θα βγουν αληθινά.

"Το ελπίζω..." μουρμουρίζω.

"Αλίκη!" αναφωνεί τσιριχτά η Βανέσσα.

"Τι; Τι έγινε;" ρωτάω καθώς παρατηρώ ότι κάτι της αποσπάει έντοντα την προσοχή.

"Ο Οδυσσέας... Είναι χτυπημένος... Κοίτα πίσω σου." προστάζει και υπακούω αμέσως. Αυτό που αντικρίζω κομματιάζει την ήδη κομματιασμένη μου καρδιά, σε πολύ, πολύ μικρά κομματάκια. Το δεξί του μάτι είναι όλο μελανιασμένο και έχει πληγές και σκισίματα στο χείλος, στο μάγουλο, στα χέρια και από ότι μπορώ να διακρίνω από την βερμούδα του και στα πόδια. Χωρίς να με ενδιαφέρουν τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων, τρέχω κοντά του.

"Τι έγινε; Ποιος σε κατάντησε έτσι;" ρωτάω ανήσυχη και κάνω κίνηση να ακουμπήσω μια από τις πληγές του αλλά τραβιέται.

"Ρωτάς κιόλας;" αντεπιτίθεται.

"Ναι φυσικά και ρωτάω. Απαντησέ μου!" απαιτώ. Με κοιτάει κατάματα πράγμα που με σκοτώνει, γιατί δεν με κοιτάει με το συνηθές γλυκό του ύφος, με κοιτάει διαλυμένος, πονεμένος.

"Εσύ Αλίκη, εσύ με κατάντησες έτσι!" με κατηγορεί και ανοιγοκλείνω πολλαπλές φορές τα μάτια μου για να αποτρέψω στον εαυτό μου να κλάψει.

"Οδυσσέα εγώ..." ξεκινώ αλλά με διακόπτει.

"Μη. Σε παρακαλώ, όχι τώρα!" ζητά και γνέφω αποκαρδιωμένη. Απομακρύνομαι από κοντά του και τον αφήνω προς το παρών στην ησυχία του. Δεν είναι ακόμα έτοιμος να μου μιλήσει και το καταλαβαίνω, οπότε θα του δώσω λίγο χρόνο. Όσο χρόνο τέλος πάντων μπορέσω να διαθέσω και σε εκείνον και στον εαυτό μου να είμαι μακριά του.