ျပာလြင္လြင္ေကာင္းကင္သည္ပကတိၾကည္လင္ေန၏။ မိုးသားျဖဴျဖဴတို႔သည္လည္း ဟိုဒီေရြ႕လ်ားလၽွက္။ ေက်ာင္းပထမဆုံးရက္မို႔ ကၽြန္ေတာ္ေစာေစာထြက္လာခဲ့ျခင္းသာျဖစ္ေတာ့သည္။
ေလေျပေလညႇင္းေလးမ်ားက စက္ဘီးအရွိန္ေၾကာင့္ညိဳလြင္လြင္ဆံေကသာတို႔ကို ကလူက်ီစယ္ေနျပန္၏။ လမ္းမထက္မွဟိုတစ္စသည္တစ္စ သစ္ရြက္ေႂကြတို႔က ေႏြဥ္ီးရာသီ၏ ျပယုဂ္တစ္ခုပမာ။
"ဖေယာင္း"
ကၽြန္ေတာ့္နာမည္တစ္ျဖစ္လဲ ထိုသို႔ မိန္းမဆန္လွသည့္အမည္နာမအား အမွန္ပင္မႏွစ္ၿမိဳ႕ပါေလ။ ထိုသို႔ေခၚေဝၚသူမွာလည္း ဤတစ္ေကာင့္သားအျပင္ တျခားမရွိနိုင္ပါေလ။
"ေဟ့ေကာင္ ဖေယာင္း"
စက္ဘီးအေနာက္မွ အျပးလိုက္လာရင္း ေအာ္ေခၚေနျပန္သည္။
"လဒ ... အဲ့လိုမေခၚနဲ႔လို႔ေျပာထားတယ္ေလ"
ကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္သည္ကိုသိသည့္တိုင္ထိုသို႔ေခၚျမဲေခၚဆဲ။
"ဖေယာင္းဦးကို ဖေယာင္းလို႔မေခၚလို႔ ဦးေလးလို႔ေခၚရမွာလား မင္းေျပာ"
ဆံကေသာနက္နက္တို႔ကို တစ္ခ်က္ေဝ့ခါရင္း ဟန္ပါပါျဖင့္ မခံခ်င္ ေအာင္စျပန္သည္။
"ဟာ ေဟ့ေကာင္"
ေစာေစာစီးစီး စိတ္အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္လို၍သာ လ်စ္လ်ဴရွုရင္း အေရွ႕ကထြက္လာလိုက္ေတာ့သည္။ ထိုအခါက်ေတာ့လည္း အေနာက္ကေန အေျပးေလးလိုက္လာျပန္သည့္တစ္ေကာင့္သားပါပဲ။
"မင္းကလည္း... သြားတာေတာင္ ငါ့ကို မေျပာဘူး"
ကၽြန္ေတာ္ဘုၾကည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္းမ်က္ႏွာကို စပ္ၿဖီးၿဖီးလုပ္ကာ ၿဖီးျပေနေသာ အေကာင္ရယ္ပါ။
"က်စ္"
တစ္လမ္းေက်ာ္တြင္ေနေသာ အိမ္နီးခ်င္းမလို႔ တစ္ခါတစ္ရံေက်ာင္းအတူတူ သြားေလ့ရွိတတ္သည္ဆိုေသာ္လည္း ထိုတစ္ခါတစ္ရံသည္သူ႔ကားပ်က္ခ်ိန္မ်ားသာျဖစ္တတ္သည္။
"မင္းကေလ....တကယ္ လူပုစိတ္တိုပဲ ဖေယာင္းဦး"
"ခ်ီးကို လူပုစိတ္တို"
