𝕤𝕒𝕡𝕝𝕒𝕟𝕥ı𝕝ı 𝕜𝕒𝕥𝕚𝕝(TAMAMLANDI)

2.BÖLÜM

İnsanlar, acı çekerler. Başlarına kötü olaylar gelir, birilerini kaybederler, işlerini, sevdiklerini bir şeyleri kaybederek yakalanırlar bu illete. Eğer birde dostu yoksa yanında, bu acımsı duygu, katlanır kar topu gibi büyür. Hiç bir zaman bir arkadaşım yada dostum olmamıştı.Bu dünyaya tek geldim tek gidecektim.Ailem beni terk etmişlerdi.Daha çok küçüktüm.Bunları hak etmemiştim.

Hasta ve katil bir adamın eline düşmemeliydim.Annem olmalıydı yanımda.Canım acıyordu.Ruhen bitik bir haldeydim.

Acı çekmek nedir?...

Küçükken bisikletten düşüp dizini incitmek mi? Top oynarken düşmek mi? Sevgilinin seni bırakıp başka bir insana gitmesi mi? Bunların hiçbiri gerçek acıyı tarif bile edemez. Gerçek acı, aileni kaybetmektir. Seni ,hangi şartlar olursa olsun koruyan ,destekleyen insanı kaybetmektir acının en derini. Hiçbir zaman geçmeyecek, ömrünün sonuna kadar her yaptığın şeyde onun imzasını görerek acı çekmeye devam edersin. Bir insan ailesini kaybettiğinde, kendi dünyasını da kaybetmiştir.

Yokluğumu fark edecek hiçbir yakınım yoktu.Bana en çokta koyan buydu belki de.Sevgiye ve şefkate tok olmalıydım.Ama olamıyordum.Hayallerle bu yaşıma kadar gelmiştim.Tabii hayallerden umudumu keseli çok olmuştu. Benim küçükken kurduğum hayaller, büyüdükçe azalmıştı. Yavaşça tükenmişti hepsi bir bir. Zamanla olmayan, kuramadığım hayallerim bitme noktasına gelmişti. Hayallerimin gerçekleşmemesi her defasında bana, acı getirdi. Gelen acılar yaşamımı sarhoş gibi geçirmemi sağladı. Artık, gerçekleşmeyen ve sonu acı ile biten hayallerimi terk ettim.

Halsizdim ve kafamdaki ağrı kendini belli etmek istercesine beynime baskı uyguluyordu.Gözlerimi açamıyordum ama göz yaşlarımın başımın altındaki yastığı ıslattığını biliyordum.Bacaklarımı hareket ettirmeye çalıştım ama hissedemiyordum.Terlemiştim.Tişörtüm vücuduma yapışmıştı ve aşırı rahatsızlık veriyordu.Yüzümün sağ tarafı değişik bir şekilde acıyordu.Böyle bir acıyı daha önce hiç tatmamıştım ve canımı fazlasıyla yakıyordu.Sağlam geçirmişti suratıma.Boynumun kırılmadığına şükretmeliydim.

İstediği kadar dövsündü ama bir başkasını asla öldüremezdim.Ellerimi masum insanların kanıyla kirletemezdim.Sadece öldürmüyordu.İşkence çektiriyordu.Düşüncesi bile kanımın donmasını sağlıyordu.

"Benim güzelim uyanmış mı?" diye gürültüyle içeriye girdi.Gözlerimi zorlayarak açmaya çalıştım.Birbirlerine birdaha açılmamak üzere yapışmışlardı sanki.Tonlarca yük vardı  gözlerimin üstünde ,yani öyle hissediyordum.Gözlerimi açtığımda binlerce iğnenin gözüme battığını hissettim.Çok ağlamak hiç de iyi değildi.Karşımda ruh hastası gibi gülen adamın kafasını yarmak istiyordum.Bana vurduğu için değildi ona sinirim.Benden öldürmemi istediği adamın birbirinden güzel üç tane kızı vardı ve hepsi daha küçüktü.Yetim kalmayı kaldıramazlardı o minikler.

Karşımdaki psikopata nefretle ve iğrentiyle baktım.

"Asla ve asla o adamı öldürmem bırak gitsin"

Yüzündeki iğrenç gülümseme daha da bir genişledi gözlerine şeytani parıltılar yer edindi.

"Sen kafana takma güzelim ben hallettim onu" Yüzüne hayretle baktım.Onu öldürmüşmüydü.

"Bakma bana öyle güzelim,sıradakileri söz veriyorum sen öldüreceksin"

"Hastasın sen,git tedavi ol.Seni tanımıyorum bile.Beni de öldüreceksin değil mi?"

Yatağımın ucundaki sandalyeyi hızlı bir şekilde yanı başıma koydu ve oturdu.Ellerimi o büyük kanlı ellerine hapsetti.Ne kadar geri çekmeye gayret etsem de o da bir o kadar sıkıyordu.Kemiklerim resmen birbirine geçmişti.Canım yanınca çekiştirmeyi bırakarak yüzüne baktım.Büyük bir heyecan ve çocuksu bir sevinçle,