Van Mentius Lim: My Pain (Completed)

Chapter 11: Feelings in the Middle

"What?" I uttered absent-mindedly.

Naramdaman ko naman na medyo naiinitan ako sa mukha ko. Why am I like this recently?

Iniwas ko ang tingin ko kay Van.

Is he serious?

Ganun ba siya kalala ngayon?

Sinasabi niya ba talaga sa akin na para sa akin daw ang mga condoms na iyon?! Is he insane?

"I was just kidding." He laughed.

"Hah. Not a good joke." Sabi ko.

I decided na hindi na kumain ng Leche Flan. It's for him din naman e.

"I have to go." Sabi ko.

Tumayo na ako.

Pero bigla niyang hinawakan ang mga kamay ko pero sa lakas ng pagkahatak niya sa akin ay napadpad ako sa kanya. Nakaupo lang siya sa sofa pero when he pulled me napaibabaw ako sa kanya which also caused him to lie down.

Napadpad naman ang mukha ko sa leeg niya.

Nang inalis ko ang mukha ko dun, I saw how soft and clear Van's skin is. Yung ilong niyang sobra-sobra sa tangos. Yung kilay niyang makapal. At ang fair skin niya. Why why! I feel like I am burning right now. Nanlaki ang mga mata ko at saka yung mga kamay kong nasa ibabaw ng dibdib niya. I can feel how firm it is underneath. What the hell is wrong with me!?

Nagkatinginan kami ni Van.

Hindi ko alam kung anong gagawin.

Aalis na sana ako nang bigla niya ang niyakap. Dahilan para masubsob na naman ang mukha ko sa leeg niya. Ang awkward lang kasi ng position namin pero I think He finds it very comfortable. Pakiramdam ko may apoy sa likoran ko. Ayoko na!

Ang init ng leeg niya. Pero hindi naman siya pinapawisan. He is so fresh as f.

"What the hell, Van." I said.

"I'm sorry for being rude but can we stay like this for a minute?" Sabi niya. Hinigpitan niya ang pagyakap sa akin dahilan para mas mabaon pa ako sa kanya.

"M-mabigat ako."

I heard him chuckled. "I can manage."

Napapikit naman ako ng mata. Trying to count seconds.

Bakit ang tagal naman ata nang minute niya? Namumula na ako. At since when pa ako nakaramdam nang ganitong kaba kay Van? I dont know. I dont know. Hindi ko na din alam. Ever since I met Van Mentius Lim nag-bago na yung daloy ng buhay ko. May nakasabay akong mag-grocery, natulog, nag-movie, kumain, at may inaalagaan. It's my first time. All of it.

Sa pilipinas, wala akong ni-isang kaibigan kasi mas pipiliin kong mag-suffer in silence. Sadyang si Van lang. Siya lang. kaya siguro kapag may sasabihin o gagawin siya ay ma-eexcite ako ng kaunti.

God.

Bigla niyang inalis ang mga kamay niya kaya umalis na ako sa ibabaw niya. Napaupo siya at ako rin. Ang awkward.

"I'm sorry." He is apologizing to me twice.

"May problema ka ba?" I asked. Baka palusot niya lang yun para makareceive ng hug.  Baka may problema siya o ano.

Napailing siya.

"I just... I—"

"I think I have to go." Sabi ko. I interupting what he was about to say.  Baka kasi kung anong sasabihin niya. I cant handle things anymore.

"Alis na ako."

Hindi naman siya kumibo matapos kong sabihin iyon. At saka naman ako naglakad palabas ng bahay niya. Naglalakad na ako at napatingin ako sa likoran ko. Salamat at hindi naman siya sumunod kaya dire-diretso na ako sa bahay.

Nang makapasok na ako sa bahay ay napasandal ako pintuan nang bahay. Shit.

Napahawak ako sa dibdib ko at saka sa noo ko. Hinilamos ko na halos sa mukha ko ang mga kamay ko kasi ang tindi ng takbo ng puso ko ngayong araw.

Ganun ba talaga si Van Mentius?

Straight-forward?

Marahas?

How did he took me in and made me goes on top of him like that? In split seconds, he hugged me. Just like that.

Just like that.

At nakukuha na niya ang gusto niya.

I sighed.

"Hey, are you okay?"

Nanlaki naman ang mga mata ko nang makita ko si Mom na nasa kusina na pala.

"I got off early. So I thought you were just wandering around. Saan ka galing?" Sabi niya.

Napaiwas ako nang pagkakatingin.

I dont want to talk about Van right now.

I sighed at saka inalis ang mga kamay ko sa noo at dibdib ko. Para akong timang na halos aatakihin ng puso.

"From Van." Sabi ko at saka ako kumuha ng baso para sana uminom ng tubig.

"It's my birthday tomorrow. And I am preparing dinner. Why dont you tell Van about it. Tell him I invited him." Sabi ni Mom.

Para akong namula na naman. Ano bang problema? Ano naman kay Van? Bakit ba parang inaapoyan na naman tong mukha ko?

"Sure." I said and went to bed.

Sure thing. Magkikita na naman kami bukas. I dont know how to talk to him. I
dont know anymore. Ang awkward na nang situation.

Paano if it gets worst?