Why Does it Matter?

Chapter 20: Specific Heat

"I just... um... restock your stuff... wala ka na kasing..." Hindi ko natapos ang sasabihin ng titigan niya na ako ng diretso sa mata. The familiar and longin nervousness in my chest rise again ng dumapo sa akin ang mga titig niya. I couldn't move a part of me doesn't want to leave and a part of me can't even look at her.

I'm still bleeding.

Hindi siya nagsalita after noon at tinitigan lang ako, after a few seconds ay nakita kong yumuko siya at marahang umiling matapos ay naglakad at nilampasan ako.

"Thank you, I can do it next time. Makakaalis ka na." Sa lamig ng pagkakasabi niya ay parang naestatwa ako. I can feel my heart sinking all over again because of her words as it stings inside of me. I push my tongue to the side of my cheeks as I control myself from feeling.

"Um... Okay... nag-iwan ako ng listahan doon sa kama—"

"Yanna sabi ko umalis ka na." I feel like crying dahil sa pagputol niya sa sinabi ko. Marahan ko siyang nilingon pero nakatalikod pa rin siya sa pwesto ko. I couldn't believe this, that this is really happening to us. Tangina.

"Okay, Ven... Okay. I just want to tell you..." I pause as I look at her stiffen back in front of me. Huminga ako ng malalim bago tuluyang pumikit para pigilan ang mga luhang nagbabadya sa mga mata ko.

"Thank you, Ven. For loving me. I love you." For the last time. Mahina kong saad bago nilakasan ang loob na lumabas ng unit niya at marahang isinarado ang pinot. I gasp for air as I went to the elevator.

It's been two weeks since the last time I saw her, at nang malaman ko rin iyon. And I haven't contacted her after that. It was one mistake, oo. Pero I want to bleed myself out, gusto ko lang magpahinga rin. Pakiramdam ko netong mga nakaraang araw ay ubos na ubos na ako sa lahat ng nangayayari, sa lahat ng mga bagay na sinusubukan kong gawin.

I want to breathe; I want to take a rest.

Gusto ko ring ibigay sa kanya ung time na ito to sort herself out, hindi ko alam kung totoo yung mga sinabi niya noon. Pero a part of me wants to hear it directly to her na sinasabi sa akin. I don't want my madness to drive me crazy and I don't want to do another mistake.

Masakit lang na hindi niya masabi sa akin ng diretso, I want to wait for the time that she'll directly tell me where we went wrong, where I went wrong? Kung nagkulang pa ako sa pagsubok at pagtaya ng mga bagay-bagay para sa relasyon na ito. Kasi hindi ko na alam kung worth it pa ba. Kung tama pa ba.

I just want us to talk, but if her ego and pride along with self-humiliation is stopping her. I'm sorry but I cannot help her with that, I can only guarantee that I will listen to her, pero iyong hindi magagalit o masasaktan ay hindi ko kayang pigilan. Ngayon pa nga lang I'm deeply hurt and mad but I want to reserve myself.

Ayokong pati ung sarili ko mawala in the process of grudging over her one action. Pagod na akong masaktan, ayokong pati ung galit ay damdamin ko pa.

"In fairness naman girl! Maganda!" Sigaw ni Annica ng makarating na sila rito sab ago kong unit. I look at Monique who's worriedly looking at me pero nginitian ko lang siya ng tipid.

"Yeah. It's spacious compare to my last one. Medyo mas malayo lang dahil Paranaque 'to." Banayad kong tinignan pa ang bago kong unit. Ngayon lang rin naman na sila nakapunta dito dahil ngayon ko lang natapos iyon pag-aayos ng mga gamit.

"Girl, saan naman ang larga mo at nakapang-alis ka yata." Pang-asar ni Annic habang tinignan ang suot kong green off shoulder long sleeves at ang fitted white jeans na suot ko. Itinupi ko pa iyong cuff sa ilalim para madepina ang heels na suot ko.