Trip To Paris {L.H.} [Rewritten]

Hoofdstuk 3

*FLASHBACK*

"Laten we daar gaan zitten." Stelt Frederic voor als hij naar een kleine tafel wijst achteraan in de discotheek. Hij had gevraagd of ik mee wou gaan feesten met hem. Uiteindelijk ben ik ook mee gegaan omdat ik wist dat hij zou blijven zagen en mopperen als ik nee zeg.

"Wat wil je graag drinken?" Vraagt hij als hij me snel een kus op m'n wang geeft.

"Colla alsjeblieft."

Even nadien was hij weg naar de bar. De laatste weken voelt alles zo geforceerd alsof onze relatie niet meer zo vlotjes gaat. Maar waarschijnlijk denk ik weer te veel en maak ik mijn hoofd zot. Ik ga snel naar het toilet om mijn gedachten te verzetten. Ik fris me op en ben weer klaar om naar binnen te gaan. Achter het hoekje hoor ik gelach van iemand dat ik snel herken: Melissa. Melissa en ik zijn nooit echt vrienden geweest gewoon omdat zij super populair is en ik niet. Ik kijk snel even om en zie haar met een jongen kussen. Ik verstijf wanneer ik hem herken. Daar staat Fréderic even gezellig te zoenen met haar.

"Serieus?! Klootzak!" Roep ik luid en loop kwaad weg. Ik wist niet wat ik moest doen, ik wist niet wat ik voelde. Het was alsof ik het ergens wel zag aan komen, maar het deed pijn. Het deed pijn hoe hij zomaar onze 3 jaar samen weggooit voor een ander. Ik besefte het nog niet goed en liep naar buiten. Ik zie een bus aankomen en stap snel op.

"WACHT!" Hoor ik hem achter me roepen, maar ik schud mijn hoofd. Op dit moment kan en wil ik niet met hem praten. Ik moet zelf even afkoelen en hij waarschijnlijk ook.

"Moet hij nog opsta.."

"Nee, ga maar verder." Zeg ik snel en dan zie ik de deuren van de bus sluiten.

Ik zie hem roepen en hij volgt even al lopend de bus, maar dan kon hij niet meer volgen.

*EINDE FLASHBACK*

"Alles oké?" Vraagt mijn moeder me. Ik slik en knik ja.

3 jaar vergeet je niet zomaar. Ik heb er lang van wakker gelegen, maar we hebben het nooit uitgepraat. Iemand kussen voelt als vreemdgaan voor mij. Als hij daar niet hetzelfde over denkt dan heeft het niet veel zin meer.

"Denk er niet te veel aan..." Zegt ze zacht maar ze weet dat ik daar niet op ga antwoorden.

Eens we aankomen bij de verzamelplaats zie ik mijn vriendinnen al staan: Sarah, Jane, Sharon en Melanie. Ik zwaai naar hen en loop opgewekt naar hen toe. Sarah ziet er nog moe uit dus laat ik haar even wakker worden.

Even later is het tijd om te vertrekken, ik zeg mijn moeder gedag met een dikke knuffel en dan zijn we weg. Eens we gesetteld zijn, neem ik m'n iPod en hoor ik Battlefield van Lea Michele spelen (aka Rachel Berry uit glee). Met het zachte geluid van de piano en haar stem val ik snel in slaap.

<<< >>>

"Lexi, Lexi! Wakker worden!" Roept Sarah als ze me wakker schud.

"Wat, wat?!" Ik schrik wakker en wrijf in mijn ogen.

"We zijn er!" Roept ze opgewonden en ik kijk snel naar buiten.

De zon schijnt en de bus komt tot een halt. Iedereen stapt van de bus, neemt zijn koffers en gaat naar de toegewezen kamers.

"Dit kan er mee door." Zegt Sharon als we de kamer binnengaan. We slapen de komende dagen hier met 3: Sarah, Sharon en ik.

*PLING*

Ik lees mijn bericht en stop met wandelen. Ik laat me op mijn bed vallen en zucht luidop. Iedereen is druk bezig met uitpakken wanneer ik het nog een keer lees.

"Sarah? Kan je even komen kijken?" Vraag ik haar en nadien komt ze naast me zitten. Ik geef haar mijn gsm en zie haar ogen groter worden van verbazing.

"Stuurt hij nog altijd?" Vraagt ze me verbaasd en ik knik zacht.

"Why?"

"Geen idee..." Zeg ik met een zucht.

Ze geeft me een steunend schouderklopje en gaat verder uitpakken. Ze weet ondertussen wat ze moet doen als dit gebeurd. Ze luistert en laat me doen. Als ze blijft doorvragen, eindig ik toch met tranen. Another fact about me? Ik ben een emotionele gek. Ik moet om het minste wenen altijd en overal. En daar had ik echt geen zin in.

Een zachte klop op de deur ontwaakt me uit mijn gedachten.

Ik sta op en open de deur. Ergens verwachtte ik Jane en Melanie, maar dat meisje voor de deur herkende ik niet.

"Ben jij Alex Bergen?" Vraagt ze me als ze een hoop papieren tegen haar lichaam drukt.

"Ken jij Calum echt? Mag ik ook zijn nummer?" Vraagt ze me serieus en duwt een stuk papier in mijn handen.

Ik schrik, kijk haar verbaasd aan en schud mijn hoofd. Sarah komt naast me staan en wijst haar vriendelijk af. Ik sta even stil en probeer na te denken. Ik wist op voorhand dat mijn vriendschap met Calum gevolgen ging hebben. Daarom had ik hem gevraagd om niets over mij te delen. Ik houd van mijn zielige leven alleen en wil dus absoluut niet bekend zijn onder de mensen. Ik haat het als mensen me aanstaren, laat staan dat ze me herkennen en een gesprek willen voeren.

Ik schud mijn hoofd en geloofde niet dat Calum dat toch had gedaan.

"Hey, ik zag dit net verschijnen op m'n Twitter feed." Zegt Sarah en geeft me haar gsm.

'Alex, je bent geweldig! Een fantastische meid! Ik kan niet wachten tot ik en de anderen je terug zien! Tot snel! x'

Had hij dat nu echt getweet? Waarom zou hij dat doen als hij het had beloofd juist NIET te doen? Hoe heeft dat meisje mij zelfs gevonden? Heeft ze me op Google gezocht? Heeft ze me op Facebook gevonden? Twitter heb ik niet dus hij kon me niet taggen...

Dit wordt gekker met de minuut! Ik moet even denken wat ik moet doen...

****************************************

A/N:

Dit hoofdstuk was iets moeilijker om te herschrijven maar ik hoop dat jullie het nog steeds leuk vinden!

someone_special ❤️