Getting up and falling down

I exist...but I'm not here

Bladzijde na bladzijde sla ik om, langzaam wordt de wereld donker, het water komt dichter en dichter bij, maar het doet me niets, ik zit strategisch, daarbij, het is maar water. "Some people feel the rain...others just get wet" Ik bijt mijn tanden zo hard op elkaar dat mijn kaken er pijn van doen en ik glimlach bij mezelf wanneer ik zie dat ik die woorden op het papier schrijf. Het is waar, het is wat ik voel. IK. IK als in Floor. IK.

Ik haal de pen van het papier en kijk opnieuw uit over het water. Ik weet wie ik ben...ik weet wie ik wil zijn maar ik betrap mezelf elke dag weer op dezelfde leugens. Ik lach en maak opmerkingen, alsof de wereld me niet raken kan en alsof niemand sterker is dan ik, het is allemaal een leugen, een masker waarachter ik me verstop. Het is beter zo. Het is beter zo.

Met een kreun kom ik overeind en ik kijk verward om me heen. Waar ben ik? Na een paar minuten versuft om me heen te hebben gekeken sta ik op, pak ik mijn spullen en begin ik te lopen. Waar ik heen ga weet ik niet. Maar ik ben onderweg. Die nacht vind ik mezelf op hetzelfde plekje op het strand, starend naar de zon die ondergaat, naar de golven die langzaam het strand op en afrollen. Het is goed. Alles is goed.

Iemand schud stevig aan mijn schouder. Ik knipper met mijn ogen tegen het felle licht. Een bezorgde agent staat over me heen gebogen. "Ze lijkt okay," achter hem verschijnen een aantal nieuwsgierige gezichten. Ik ga rechtop zitten en kijk de man verbaasd aan. "Kan ik u ergens mee helpen?" Hij lacht vriendelijk en enigszins verbaasd. "Je bent als vermist opgegeven meisje, we brengen je naar het ziekenhuis om je te laten checken en dan brengen we je naar huis." Ik spring op. "Ik wil niet naar het ziekenhuis, ik voel me prima en...." Ik bijt op mijn lip. "Ik wil niet naar huis."

CALUM'S POV

Ik spring op de bijrijdersstoel terwijl Luke de auto start, zonder ook maar iemand wakker te maken racen we naar het politiebureau. Ik moet haar zien. Ik moet weten dat ze nog leeft, dat ze okay is. Ik moet naar haar toe. Luke gooit achteloos de auto op de parkeerplaats en ik spring uit de auto. Met een harde klap sla ik tegen de grond en alles wordt zwart.

"Calum?" Het kan niet, ik droom. Ik heb het gezien, haar levenloze lichaam dat daar voor me op die koude tafel lag. De leegte die ik voelde. Het was echt. En toch hoor ik haar stem. "Cal... wordt wakker?" Met alle kracht die ik heb probeer ik mijn ogen open te doen, maar het lukt niet. "Hij hoort me. Ik zie het." Er zijn meerdere mensen daar. "Mevrouw we moeten hem meenemen naar het ziekenhuis, u kunt achter ons aanrijden." "Nee," mengt een derde stem zich in het gesprek, "ze moet hier blijven. Ze mag niet weg." Iemand pakt mijn hand. "Ik ga mee naar het ziekenhuis, wat het me ook kost." "Floor.." een vierde stem, ik denk Luke, bemoeit zich ermee, "luister nou gewoon naar die agent. Je komt in de problemen." De hand in de mijne knijpt langzaam. "Het maakt me niet uit wat je zegt, het maakt me niet uit wat je doet, ik ga mee naar het ziekenhuis."

"Als u dat doet zullen we een aantekening moeten maken mevrouw..." de derde stem klinkt ernstig. "Dan stuur je toch een van die kleftekkels van je mee? Als je dan zonodig iedere stap die ik zet in de gaten wilt houden. Ik ga niet smeken, dat is tegen mijn principes..." Ik voel hoe ik wordt opgetild en de hand laat de mijne los. "Blijf van me af wil je," ze klinkt paniekerig. Nee! Ze mogen haar geen pijn doen. "Mevrouw ik moet u vragen om rustig te blijven," de derde stem, de boze man, klinkt geërgerd. "Jij met je mevrouw. Doe normaal Jim. Serieus. Je hebt mn ouders nog gekend, je kent me van kleins af. Doe ff normaal met je mevrouw. En blijf verdomme van me af ja." "Mevrouw......Floor....dit is belediging van een ambtenaar in functie," zegt de boze man, die duidelijk probeert rustig te blijven. Ze lacht, honend, leeg. "Belediging van een ambtenaar in functie? Wat jij doet is schending van mijn rechten als mens ja?! Ik ga naar dat ziekenhuis." Klaar.

Niet klaar. "Floor...doe nou niet zo eigenwijs...je maakt het niet makkelijker voor jezelf...," Luke. "We moeten nu echt gaan, we weten niet precies wat er met hem aan de hand is. Het kan ernstig zijn." Er wordt iets over me heen gelegd, de warmte is aangenaam, mijn gedachten vervagen lang... NEE! Ik moet wakker blijven. Ze is daar. Ze is er. "U hebt het recht om te zwijgen, alles wat u zegt kan tegen u gebruikt worden..." de boze man. "Ja ja Jim blablabla. Altijd maar blabla bij jou. Zeg nou eens waar het op staat man. Ik wil naar dat ziekenhuis. Ik ga naar dat ziekenhuis, al moet ik fucking uit die cel breken waar je me in wilt stoppen..." haar stem sterft weg. "Ik houd van hem." De stilte is oorverdovend, af en toen lijkt het of mensen ergens in de verte zachtjes praten, hun stemmen zijn onverstaanbare fluisteringen in de lucht. Waar ik ben weet ik niet, wat er gebeurt is weet ik niet...maar mijn gedachten blijven doorgaan. Ik besta, maar ik ben er niet.