Getting up and falling down

In order to get back up

ASHTON'S POV

"Ashton? Hey, je moet echt wat eten, je ziet er vreselijk uit..." haar stem draalt op het einde. "Alsjeblieft? Ik wil niet dat ze jou hetzelfde aan doen als wat ze bij mij deden.." Ik kijk op en begin te huilen, niet in staat de tranen langer terug te dringen, niet in staat te stoppen. Ze trekt me dicht tegen zich aan, wrijft zacht over mijn rug en ik weet dat ze naar Calum seint dat hij wat te eten moet gaan halen.

"S...s s sorry.." mompel ik in haar schouder. "Het geeft niet," ze creeërt wat afstand tussen ons, kijkt me voor het eerst in tijden aan, "ieder z'n eigen manier. Ik zeg het ook niet om te zeuren of om vervelend te doen...ik ben gewoon...ik wil niet ook jou nog kwijtraken snap je?" Ik knik. "Ik hoop dat Calum heeeeel veel patat haalt," glimlach ik zwak, het werkt, ze glimlacht lief terug en staat op. "Wil je nog thee?" Ik knik en verplaats mijn aandacht naar de tv op het moment dat de bel gaat.

Een enigszins verwaaide Luke staat voor de deur, handen in zijn zakken, ogen op de grond gericht en nerveus wiebelend op zijn voeten. Wanneer ik me omdraai, de deur laat ik open staan, komt Floor terug de woonkamer binnen. Ze zet de thee op tafel en verdwijnt naar de studeerkamer. "Ik denk niet dat ze..." Luke stapt langs me heen en loopt zonder een woord te zeggen de studeerkamer in, even later klinkt er zacht gepraat.

Wanneer ze naar buiten komen weet ik dat beiden gehuild hebben, hun ogen rood en bloeddoorlopen. Luke krabt aan zijn achterhoofd. "Je mag wel blijven eten?" Floor klinkt twijfelend, kijkt naar mij voor ondersteuning, ik knik. "Het zou fijn zijn als je bleef eten," iedereen draait zich naar de deur, naar Calum. Luke knikt, "dankje...ik..." Floor legt zacht een hand op zijn arm, "niet zeggen."

Die avond in bed denk ik na. Allemaal hebben zij elkaar. En ik? Ik ben alleen, alweer... Er klinken voetstappen in de woonkamer, Floor kan weer niet slapen. Zachtjes sta ik op en loop ik naar de keuken, ze staat met haar rug naar me toe en is in de kast op zoek naar iets, waarschijnlijk haar medicijnen. De waterkoker piept zacht om aan te geven dat het water klaar is en ze schenkt snel een kop thee in. Het is een beeld dat me gewoon geworden is in de afgelopen 3 maanden, elke avond bekijk ik het van een afstand, ik wil het niet verstoren.

Met een zucht draait ze zich om en kijkt ze me aan. "Het is best wel eng als je daar zo staat te kijken weet je dat?" Ik lach zachtjes. "Sorry, je ziet r gewoon zo rustig uit als je zo bezig bent." Ze knikt alleen en loopt langs me heen naar de woonkamer.

"Wat zou jij doen? Hoe zou jij je voelen?" haar stem is zacht, niet meer dan gefluister. "Wat bedoel je?" ze kijkt op wanneer ik me naast haar op de bank laat ploffen. Ze haalt diep adem. "Ik....ik ben niet boos. Ik denk dat ik niet boos ben, omdat jullie me wegstopten in die inrichting, maar ik...." Ik kijk naar mijn handen, speel zenuwachtig met mijn vingers. Haar handen zijn zacht tegen mijn wangen. "Ashton, kijk me aan."

"Maar je neemt het ons wel kwalijk...." Ze knikt, haar handen laten mijn gezicht los en haar vingers verweven zich met die van mij. "Ik voelde me daar zo alleen.....zo eenzaam. Elke avond huilde ik mezelf in slaap.... Ik....ik snap het. Ik snap het echt. Maar ik kan niet begrijpen hoe?"

De vraagt blijft tussen ons in de lucht hangen. Ik schud mijn hoofd, tranen branden in mijn ogen. "Dat is precies wat ik ze heb gevraagd. Dat is precies wat ik zei toen die mannen je kwamen weghalen." Ik haal trillerig adem. "Het spijt me. Ik.....ik heb veel dingen gedaan de afgelopen maanden die ik mezelf moeilijk kan vergeven, maar jou weg laten gaan....dat zal ik mezelf nooit vergeven. En ik weet dat Calum er nog nachtmerries van heeft..."

Ze schud haar hoofd, "ik weet het. Ik moest het gewoon even van jou horen denk ik." Ik glimlach naar haar, verdrietig glimlacht ze terug. We komen er wel, kleine stapjes vooruit, slow and steady wins the race.