Getting up and falling down

I exist...but I'm not here

FLOOR'S POV

Ik denk aan Calum...aan hoe hij zich nu moet voelen...het is allemaal mijn schuld. Ik had met hem moeten praten, ik had hem moeten zeggen hoe ik me echt voel. Ik laat me op het zand zakken en sla mijn armen om mijn knieën, dit is waar ik ben...ik besta wel...maar ik ben er niet. Ik weet dat het niet goed is dat ik zomaar ben weggegaan, zonder iets te zeggen, zonder iets te doen, maar ik kon niet anders. De seconden werden minuten en de minuten werden uren die me langzaam gek maakten, die langzaam..heel langzaam ieder beetje energie dat ik in mijn lichaam had uit me zogen.

Ik denk aan Calum, aan hoe hij naar me lacht, aan hoe hij kijkt wanneer hij nadenkt en hoe hij kijkt wanneer hij denkt dat ik hem niet zie, de momenten dat hij wel bestaat, maar er niet is. Ik denk aan hoe het voelt als hij me aanraakt, gewoon zomaar mijn hand pakt of heel even tegen me aanleunt. Ik denk aan hoe zijn ademhaling klinkt wanneer hij slaapt en hij zijn haren warrig zijn wanneer hij wakker wordt. Plotseling begin ik te huilen. Ik ben zo ongelofelijk stom. Nog nooit heb ik zoveel van iemand gehouden en nu gooi ik dat alles weg. En waarom? Omdat ik bang ben. Bang dat hij me op een dag zat zal zijn. Bang dat hij iemand vind die beter is dan ik. Bang dat ik niet evenveel van hem houd als hij houd van mij. Bang om hem los te moeten laten. Ik ben bang om alleen te zijn.

Mijn telefoon gaat maar ik neem niet op. Ik wil niemand spreken. Ik wil niemand zien. Hoe bang ik ook ben om alleen te zijn, dat is alles wat ik op dit moment wil. Ik denk aan Lilly en aan de dingen die ze heeft gezegd. Ik denk aan Ashton, aan de dingen die hij schrijft. Ik denk aan Chas_Styles en haar verzameling sokken. Ik denk aan Luke en hoe fijn het is dat hij gelukkig is. Ik denk aan Michael en Denise, die altijd iedereen aan het lachen weten te maken. Ik denk aan Calum.....aan hoeveel ik van hem houd en aan hoe hij alles is dat ik nodig heb.

Ik kijk naar de golven die langzaam het strand op en af rollen, ik kijk naar de zon die langzaam aan de horizon verdwijnt en ik denk na. Ik denk na over het leven, alles dat het me gebracht heeft, alles dat het me heeft afgenomen. Nadenken is niet erg...Overdenken wel. Langzaam wordt het nadenken, overdenken. De kleine dingen lijken plotseling 100 keer zo groot en belangrijk te worden, elk woord lijkt 100 keer harder te klinken en iedere klap lijkt 100 keer harder aan te komen. Tranen prikken in mijn ogen, maar huilen doe ik niet. Ik kan het niet, na dat alles wat gebeurd is, na alles dat is gezegd, kan ik niet meer huilen. De tranen blijven hangen in mijn ogen, vertroebelen mijn zicht en maken de wereld onscherp. Plotseling heb ik trek in een sigaret, niet omdat het stoer is, niet omdat ik het lekker vind, maar omdat het me ontspant. Ik slik een aantal keer, een zwakke poging om de tranen te verdringen, die blijven steken in mijn keel.

Uit mijn rugzak pak ik een schrift en een pen, ik moet schrijven, alles wat ik niet kan zeggen, wat ik nooit heb kunnen zeggen en wat ik nooit zal kunnen zeggen moet ik opschrijven, het moet uit mijn hoofd, voordat ik het kwijt ben. Het moet eruit, maar het zeggen kan ik niet. "This is everything I didn't say" Ik kijk naar de woorden bovenaan de pagina, de woorden die alles samenvatten, mijn hele leven in een zin, ik heb nooit kunnen praten over wat ik voel, ik heb nooit kunnen zeggen wat ik dacht zonder angst voor het oordeel van een ander. Ik heb nooit geleerd in mezelf te geloven omdat de mensen die me daar het meest in zouden moeten steunen dat nooit hebben gedaan. Niemand leek ooit het effect te merken dat de woorden op mij hadden. Onschuldige grapjes, opmerkingen en verwijzingen lachte ik weg, maar nooit leek iemand erbij stil te zijn wat mijn hoofd daarmee deed. Niemand keek ooit verder dan de buitenkant en dat doen ze nog steeds niet.

Als je niet mooi genoeg bent ben je het niet waard. Als je niet slim genoeg bent zul je nooit wat bereiken. Als je niet sterk genoeg bent zullen mensen je nooit accepteren. En als je niet maar altijd doet alsof je de leukste, beste, slimste bent dan zullen mensen je nooit zien, dan zullen ze nooit weten dat je er bent, dan besta je wel...maar dan ben je er niet. Opnieuw prikken de tranen in mijn ogen, het doet pijn om mezelf zo op papier te zien, om te zien dat niet zij...dat niet al die mensen, mijn ouders, mijn vrienden....dat niet al die anderen mij ongelukkig hebben gemaakt. De enige die daaraan schuldig is dat ben ik zelf. Ik maak mezelf nog steeds, elke dag, ontzettend ongelukkig. Waarom? Omdat IK het me aantrek wat anderen van me vinden. Omdat IK wil dit mensen me aardig vinden. Omdat IK bang ben om me niet alleen maar alleen te voelen, maar om ook echt alleen te zijn. En in MIJN poging om te voldoen aan alle eisen, alle beelden, alle verwachtingen van de mensen om me heen ben ik mezelf verloren. Ik weet niet meer wie ik ben. Want wie ben ik om te beslissen wie ik ben? IK?