Why Does it Matter?

Chapter 14: Pressure

"I-I'm sorry." Naiiyak kong sabi habang tinitignan siya. Agad naman siyang umiling ng bahagya habang inaabot ako. I feel like breaking every second that she's showing me how smitten she is. Totoo pa ba siya? Pakiramdam ko nanaginip na ko sa pinapakita niya sa akin!

"Tahan na." She softly said, wala ng bakas ng pagkadismaya sa mukha niya habang tinitignan ako at pinupunasan ang iilang luha na bumabagsak sa mata ko na mas nagpasakit ng puso ko.

"I want you, Yanna. I love you and I need you. Hindi ko kayang mag-settle ng tinatago ka lang, I want to give you everything na deserve mo. At hindi ako mapipigilan ng fuck-up cultural thinking ng tao sa paligid natin." She lowly said na mas lalong nagpabigat sa nararamdaman ko. May ganto pa palang tao, she's not just wordily but her words are paired with her actions na sobrang sarap sa puso, minsan iniisip ko kung deserve ko pa ba siya? Bakit ako? Lord!

"I promise, I will a-adjust to us. I-I will tell my parents, and I'll try to s-stop thinking about w-what o-other people will say." Garalgal kong sabi habang niluluwagan ang tali ng kwintas ko. Nakita ko kung paano niya ako pinanood habang ginagawa ko iyon.

I remove my twig necklace at itinapat iyon sa kanya. The three circle there symbolized the carbon and the small lines that are connecting it symbolized the bonds, it a propane, a hydrocarbon, from a bone of an Antarctic Bear, regalo sa akin ni Dad ng makuha niya sa isang shop sa Poland.

"Yanna."

"No, no. I want you to have this. Gusto ko na sa tuwing titignan mo yan, you will be reminded that I just need time. I-I'll be working with myself, Ven I promise." Naiiyak ko pa ding saad sa kanya. Agad kong isinuot sa kanya iyon at in-adjust sa leeg niya. It fits perfectly at her beautiful net, mas lalong nadepina ang collar bone niya at ang haba ng leeg niya.

"I love you, Ven."

"Ayun." Pagtatapos ko sa kwento ko sa kanila. Nagkatinginan naman sila habang ako ay bumubugtong hininga.

They are at times na nakikita kong natutulala si Ven, maybe because of that incident o hindi ko alam. Minsan nababagabag din ako, hindi ko maiwasang hindi maipit sa sitwasyon naming dalawa. Everytime I find myself imagining things like telling my parents, kinakain pa rin ako ng takot ko. Ven is okay with me most of the times, ganoon pa 'rin naman siya. Though I can't help but feel obliged to her, dahil na 'rin sa mga ipinapakita niya sa akin. Hindi niya deserve 'yong settlement na ibinibigay ko sa kanya pansamantala. I feel so wrong because of that.
Pero hindi ko maiwasan makadama ng pressure sa nangyayari.

"Anong plano mo, Arya?" Tanong naman ni Monique habang tinitignan ako ng seryoso. Napabuga na lamang ako ng isang malalim na hininga ng makitang pati si Annica ay seryoso na 'rin.

"Ang unfair mo, Arya. Ayusin mo iyan, habang nakakapag-antay pa si Veriane sayo. Ilang buwan na kayo oh?" Saad ni Annica kaya naman napahilot na lamang ako sa sentido ko. Pwede teka! Teka lang!

"Annica, kalma ka lang. Don't put Arya in pressure." Sagot naman ni Monique. Nakita kong umiling lang si Annica sa sinabi ni Monqieu.

"No, she will lose Veriane with what she's doing." Balik na sagot ni Annica kaya naman direkta akong napatingin sa kanya dahil sa sinabi niya.

"I'm telling you, Aryanna. I heard Veriane doesn't have the time for patience. Kung ano man yung plano mo simulan mo na."
With what she said, pakiramdam ko naiipit na naman ako.

I feel like being place inside a cooker, at iniinit ako doon ng buong-buo. Bahagya pa akong napatingin sa paligid ko and all I could hear is my delusion of them saying things on me, pakiramdam ko umiikot ang paningin ko.
Hindi ko maiwasang maipit sa sitwasyon naming, barely because I don't even know where to start, bukod kayna Annica and Monique, wala na akong ibang mapagsabihan.