MR. STRANGER (COMPLETED)

Chapter 29

"Mukhang nadismaya ka yata na hindi abo ko ang iniyakan mo." Malungkot nitong saad at natampal ko ito sa dibdib.

"Wala naman akong sinasabing nadismaya ako no, tsk. Okay second question. Paano ka nabuhay?"

"Huminga ako kaya nabuhay ako."
Pilopong sagot niya sa akin.

"Umayos ka nga, tatadyakan kita jan. I mean, sino ang tumulong sayo? Paano ka nakaligtas mula sa pagsabog."

"Mia 's  grandfather. He fakes my death. Siya rin ang tumulong sa akin na magpagamot. He hired five best doctors from different countries  just to make sure that I can survived. Nasunog ang kalahati sa katawan ko mula sa pagsabog, that's why  I undergo a plastic surgery upang maibalik sa dati ang mukha ko at pati na rin sa aking katawan. They make sure na walang kahit anong peklat na naiwan."

"Bakit natagalan ka? Bakit ngayon ka lang bumalik?"  Garagal Kong tanong muli sa kanya dahil parang pinipiga ang aking puso sa kwento niya.

Bumuntong hininga siya  at nagsalita.

"Because of the incident, I am in comatose for one year and I lost my memory for three months. When I am still in comatose, maraming beses na bumigay ang katawan at isang milagro nalang kung bakit nabuhay ako. Siguro ay iyon dahil sa inyo ng mga anak ko. Hindi ako pinayagan ng mga doktor na
nag- alaga sa  akin na bumalik kaagad dito sa Pilipinas dahil mahina pa ang katawan ko kaya nagpalakas ang nagpagaling mona ako ng lubusan bago ako bumalik dito. I sorry kung....."

"Stop...." I said and hugged him tightly.
Hindi ko na pinatapos and sasabihin dahil hindi ko na kanyang marinig ang mga pinagdaanan niyang hirap. Maraming beses na muntik na siyang mawalan ng buhay pero lumaban siya dahil sa amin ng mga anak niya kaya wala akong karapatang magalit Kong bakit hindi siya nagpakita sa akin kaagad. Nasa bingit siya ng kamatayan pero wala man ako sa kanyang tabi. 

Humaguhol ako ng iyak dahil ang sakit sakit. Parang dinurog ang puso ko sa aking nalaman. He suffered and he almost die.

"I'm so...rry..." Umiiyak Kong sabi habang ako'y nasa kanyang mga bisig.

"Ssshhhhhh.....tahan na...ang importante ay buhay ako ngayon at pangako hindi ko na hahayaang magkalayo pa tayong muli."  Pagpapatahan niya sa akin.

Kumalas kami sa isat isa pinunasan niya ang mga luha ko.

"Hey...stop crying hon." Malambing niyang saad at hinalikan ako sa noo.

"I miss you so much my wife..."

"I miss you more..." Bulong Kong wika habang magkadikit ang aming mga noo.

Dahan dahan niyang inilapit ang kanyang labi ang aking mga labi. Naghalikan kami na para bang wala ng bukas. I miss him so much. I miss my husband.

Pareho kaming kinapos ng hangin nang  inilayo ng ilang pulgada ang kanyang mga labi.

"I want more wife..." He said with husky voice. I saw a lust  in his eyes.

Tumango ako at sinunggabang niyang muli ang aking mga labi at napa-ugol ng pisilin niya ang dibdib.

Mabuti nalang at kaming dalawa lang ang nandito sa bahay.

"Take off your clothes hon." Mabilis niyang utos  sa akin at hinubad rin nito ang mga saplot at walang itinira.

"W-wait ...baka bumalik sila..." Nag alala Kong saad dahil baka maabutang nila kami dito sa sala na gumgawa ng milagro.

"No need to worry wife. I Locked the gate outside and door. Nasabihan ko na rin sila na susunduin nalang natin sila sa makalawa." Wika nito at sumilay ang ngiti sa kanyang labi. "Let me take off your clothes." Bulong niya sa aking tainga.