Sevgili okur gerçekten bu hikayede tatlı, şirin, esprili bir aile ve o ailenin yeni üyesi olan bir genç kızın maceralarını anlatacağımı mı sandın? Asla. Karıştırılan bebekler yada kaçırılan bir bebek olabilir. Lakin daha hayatının baharında, hayatta...
Küçük bir duyuru yapmam gerekirse kurgununadını değiştirdim.
Bundan sonra kurgumun adı 'DİCLE' değil, 'GÖZYAŞI KARANLIĞI' dır.
Keyifli okumalar. Bolca oy ve yorum yapmayı da unutmayın.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Herkesin bir yarası vardır. Gece kadar karanlık , okyanus kadar derin..." -Fyodor Dostoyevski -Suç Ve Ceza
DİCLE FERKURT
Elimdeki kitabı masanın üstüne bıraktım ve karşımdaki şaşalı, büyük ve eğlenceler diyarı lunaparka baktım. Sanki ruhum o lunaparkta can bulacakmış gibi nasıl bir his doğduysa oraya hiç gitmemiştim.
"Bak ellerin yine karnına gitmiş, kesin o adamla ilgili dimi?" Diye yanıma heyecanlı ama bir o kadar da ağır başlı bir şekilde karşımdaki koltuğa oturdu Süveyda.
"Ama varya adam çok yakışıklı bugüne gelen bütün taliplerin nirvanasını yaşıyor."
"Çok istiyorsan sana ayarlayalım." Dediğimde, durdu.
"Yok ben istemiyorum ama sana olur. Hatta bir şey fark ettim."
"Ne fark ettin yine ve yine çok yakışıklı olduğunu mu?" Diye sormuştum sakince.
Süveyda Alabora, benim hem ev hem de en yakın ve tek arkadaşımdı. Kendisiyle fakültede tanışmıştık hatta ne kaderdir ki aynı odalarda kalıyorduk. O zamandan beri dostuz. Dostuz ama bir o kadar da uzağız hatt bazen ikimiz gün boyu konuşmayız. İkimizinde geçmişte kalan büyük bir harabe vardı ve onu birbirimiz dahil kimse bilmiyordu.
"Yaa tamam o da var ama en önemlisi yüzleriniz biraz benziyor gibi yani karanlıkta ve uzakta pek göremedim ama hemen hemen aynı boydasınız." Dediğinde kaşlarımı çattım.
"Bu çok saçma, insan insana benzer Süveyda." Dedikten sonra kahveden bir kaç yudum aldım.
"Ama sosyal medya diyor ki birbirleri için yaratılmış insanlar birbirine benzer. Bence senin yol arkadaşın o yakışıklı adam."
"Süveyda sabrımı zorlama."
"Sana da hiç pas verilmiyor. Acaba bu sert zırhın içindeki güler yüzlü bir arkadaşım var mı diye düşünmedim değil."
"Yok Süveyda, öyle biri yok." Dedikten sonra kafamı tekrar lunaparka çevirdim.
Bir de o adam vardı, iki gün üst üste benim karşıma çıkan, gizemli Vural Kahzur. Amacı beni çıldırtmak ise bunu fazlasıyla başarmıştı ama sırf benimle iletişim kurmak için bile isteye arabama çarpması bu en tehlikeli olanıydı.
