"Bir zehir var içimde, günden güne katranlaşan. Kendi dünyamda yok oluyorum. Ben görkemli sanılan Soykamer. Kanla kaplı, yakılmış, düşmüş bir meleğim. Dün gibi aklımda kalsın herşey."
Onu, Gözyaşı Karanlığında boğulmaktan kurtarmaya gücün var mı?
Çe...
Herkes kendi hayatını kendisi çizer derler, ama bizim hikayemiz öyle ağır bir trajikomikti ki artık kader denen o kavrama inanmıyorum.
Bu kavram benim yirmi yılımı çaldı. Üzüldüm, ağladım gerekti kendimi cezalar verdim ama hiç biri beni kardeşime kavuşturmadı.
Ben onun en büyük abisiydim ve benden iki yaş küçük erkek kardeşim kız kardeşimizi hatırlamazken ben ondan daha iyi hatırlıyordum. Onu bizden alanlar hala cezalarını vermediler ama verecekler. Kahzur ailesinde öyle bir öfke, intikam ateşi var ki yer yerinden oynayacak.
Ama artık bir umudumuz vardı, kardeşimi bulmuştuk.
"Onun mükemmel bir hayatı var Vural biz onun hayatını alt üst etmeyelim." Dedi babam.
Yılların vicdansızlığı babamda da az etki yaratmamıştı. Saçları kar gibi bembeyaz, yüzü ise diğer yaşlı insanlara göre dinç olsa da gözlerindeki hüzün her şeyi anlatmaya yetiyordu. Maral...
Tek kız evladı...
"Ama belki her şey göründüğü gibi değildir. Belki o günlere gelebilmek için kim bilir nelerle mücadele etti. Hem ne biliyoruz belki kendisi evlatlık olduğunu biliyor ve bizi arıyordur." Dedim bir umutla.
Kardeşimi görmek istiyorum, sesini duymak, görünüşünü görmek istiyorum. Ama en önemlisi gözlerini görmek istiyorum. Nasıl bakıyor hayata?
"Olmaz. O çok mutlu harika bir doktor hatta tanınan sevilen bir doktor. Eğer biz ortaya çıkarsak her şey daha kötü olur."
Babamın korku ve endişeli bakışlarını gördüğümde ellerimle yüzümü sıvazladım.
"Baba sana söz veriyorum her şey çok güzel olacak. İnan bana Maral'da geldiğinde.."
"Dicle." Dedi bir anda ardından,
"Adı Maral değil Dicle, Dicle Ferkurt." Dedi.
Zihnimde bir milyondan fazla kez bu ismi tekrarladım, unutmamak için.
