Πώς να διαχειριστείτε ένα Κακό Αγόρι

•18• Work-acholic

Πλευρά Κάμερον

Δεν θυμάμαι αν έχω κλάψει ποτέ στη ζωή μου, νομίζω ότι δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη να το κάνω. Είχα πάντα την οικογένεια μου, τους φίλους μου, γκόμενες, λεφτά, έξοδοι, φαν, χλιδάτα σπίτια και αυτοκίνητα. Δεν δέθηκα με πολλούς ανθρώπους συναισθηματικά, σχεδόν ποτέ. Ο τρόπος που χώρισαν οι γονείς μου με τάραξε σαν άνθρωπο, παρόλο που ήμουν αρκετά μεγάλος σε ηλικία για να καταλάβω κάποια βασικά πράγματα. Ο πατέρας μου μετακόμισε στο Τέξας, ακολούθησε το όνειρο του να γίνει ακτιβιστής, εθελοντής, φυσιολάτρης και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο αναγράφει η επαγγελματική του κάρτα. Την κηδεμονία μου και της αδελφής μου ανέλαβε η μάνα μου, η οποία - χωρίς καμία δυσκολία - από την στιγμή που τελείωσα το λύκειο διάλεξε για εμένα ένα “καταπληκτικό” ινστιτούτο αισθητικής και με έκανε μοντέλο μέσα σε ένα χρόνο. “Είσαι κούκλος Κάμερον, κρίμα να πάει ανεκμετάλλευτο το ταλέντο σου”. Ήταν η μόνη καλή κουβέντα που έλαβα ποτέ από την μάνα μου, αν θεωρείται η ομορφιά ταλέντο βέβαια. Το γνώριζα καλά πως ο μόνος λόγος που συνέχιζα να είμαι γιος της Τζίνα ήταν επειδή της πρόσφερα την ονειρική ζωή που θα ήθελε. Λούσα, εξοχικά, κομμωτήριο κάθε βδομάδα, άλλες “υψηλού επιπέδου” φίλες που ξέρουν μόνο τα κουτσομπολίστικα περιοδικά να διαβάζουν. Όταν έμεινε έγκυος σε εμένα από τον πατέρα μου, είχε μια ανοδική καριέρα ως μοντέλο της εποχής την οποία αναγκάστηκε να παρατήσει για χάρη μου. Συγγνώμη κιόλας που γκαστρώθηκες σε εμένα, δεν θα το ξανά κάνω. Από εκεί και πέρα, έβγαλε όλα τα απωθημένα της επάνω μου. Μέχρι και μπαλέτο έκανα ως τα επτά μου χρόνια γιατί πίστευε βαθιά μέσα της ότι είμαι κορίτσι, φοβερή απογοήτευση τον τέταρτο μήνα όταν έμαθε το φύλο. Όμως, παρόλη αυτή τη… περίεργη ιστορία που πέρασα από μικρός, δεν ήθελα ποτέ να κλάψω. Ήταν αλλόκοτο, το ξέρω. Υποθέτω πως με τον καιρό έμαθα να κρύβω κάτι που με στεναχωρεί και απλά να το δέχομαι, όπως ήταν το μπαλέτο, όπως ήταν η επιλογή σχολείου, όπως ήταν η επιλογή να μην πάω στο πανεπιστήμιο αλλά σε μια σχολή μοντέλων. “Η μαμά έχει πάντα δίκιο Κάμερον”, “Θέλω μόνο το καλό σου”, “Θα με καταλάβεις όταν μεγαλώσεις”. Και κάπου εκεί, μέσα σε έναν από τους πολλούς κανόνες που με είχε βάλει, θυμάμαι έναν. “Δεν χρειάζεσαι σοβαρή σχέση. Οι σοβαρότερες και οι γάμοι μπορούν να αργήσουν. Μην ερωτευτείς, να κοιτάξεις την καριέρα σου πρώτα. Μετά τα τριάντα μπορείς να κάνεις ο,τι θέλεις”. Ίσως τώρα να κατάλαβα γιατί το έλεγε, κάπου μέσα στο χάος των δακρύων μου συνειδητοποίησα ότι είχε δίκιο. Όση όρεξη και διάθεση είχα για την αυριανή φωτογράφιση, μέσα σε ένα βίντεο καταστράφηκαν και οι δύο. Δεν ξέρω και εγώ μετά από πόσα χρόνια, σήμερα έκλαιγα με λυγμούς κοιτώντας την φωτοτυπία στα χέρια μου, βλέποντας το κορίτσι μου να φιλάει κάποιον άλλον. Τι έκανα λάθος; Δεν της φέρθηκα σωστά; Δεν την αγάπησα αρκετά; Αν μου το είχε πει, θα την καταλάβαινα… Όσο θυμωμένος και να ήμουν μαζί της, θα προσπαθούσα, θα προσπαθούσα πολύ να τα ξανά βρούμε. Μα δεν την φίλησε μόνο αυτός, και εκείνη δεν έκανε κάτι να τον σταματήσει. Και αν δεν μου κρύβει μόνο αυτό; Αν έχει ξανά γίνει; Περνάω την φωτογραφία μέσα σε έναν φάκελο, δεν νομίζω ότι χρειάζονται παραπάνω λόγια για να καταλάβει τον λόγο που δεν θέλω να την ξανά δω. Η βαλίτσα μου ήταν έτοιμη από το πρωί και υποτίθεται ότι σήμερα το βράδυ θα το περνούσα σπίτι της, μια τελευταία βραδιά πριν φύγω. Αντιθέτως, περνάω τον φάκελο κάτω από την πόρτα της και πικραμένος σκουπίζω τα μάτια μου. Μέσα στον πανικό μου το μόνο που κάνω είναι να ελέγξω αν κλείδωσα το διαμέρισμα μου. Πιάνω την βαλίτσα στο χέρι μου και τα κλειδιά του αυτοκινήτου μέσα στη τσέπη του μπουφάν μου. Χτυπώ νευρικά τα δάχτυλα μου μεταξύ τους και επάνω στο σίδερο του κλειδιού. Χωρίσαμε και δεν θα ακούσω ποτέ μια συγγνώμη.