Why Does it Matter?

Chapter 5: Carbon

It her collection of special awards, from the most valuable player, best blocker, best attacker and even some series of medals. Some of her pictures from a solo, holding the trophy of her last UAAP game and some of their picture of her team, masayang-masaya siya when she plays, kitang-kita sa mga ngiti at mata niya.

Napukaw ng pansin ko ang isang picture frame sa gitna, it was the smallest frame among the other pictures at nakataob ito. I slowly try to reach it at unti-unti kong inangat.

Pakiramda ko pumintig ng hindi normal ang puso ko dahil sa nakita, I feel like I was taken back ng rumihistro sa utak ko ang picture na nakalagay dito. It's us, on the small frame is our picture when they won the championship title of the UAAP. I was there, smiling widely, hawak-hawak ko pa ang trophy nila and she's hugging me from the behind, sobrang genuine ng mga ngiti naming dito.

Hindi ko maiwasang hindi mapasinghap dahil pakiramdam ko ay nahihirapan akong huminga, the memory of the past slips like knife inside my chest trying to swift off and making a small cut, one at a time. Napatingin ulit ako sa shelf when I see something familiar at hindi nga ako nagkamali, underneath the frame was a necklace.

Eto yung binigay ko sa kanya dati, it was made out of bone of a white Antarctic bear, the three little squiggly circles represent the carbon and is bonded together, it was knotted in a black twig. Binigay ko to sa kanya, as assurance. To wait and be patient with me.

"Hey." Her deep voice makes me stutter and crumble on my feet, humarap agad ako sa kanya at tinago sa likod ko ang kwintas at ang picture fram na hawak ko kasabay ng mabilis na pagpintig ng puso ko.

"A-ah? A-ano?" Nagulat ako ng mabilisan siyang lumapit sa harapan ko, she is taller than me kaya napatingala talaga ako ng titigan niya ako ng mata sa mata, as if I did something wrong. Nang lumihis ang tingin niya agad akong kinabahan ng huminto ang titig niya sa shelf sa likod ko.

"S-sorry, na-c-curious lang ako." Nanginginig kong saad, she slowly held my right hand na nakatago pa sa likod ko. Pakiramdam ko nakuryente ako sa bawat haplos niya at mas lalo pang lumakas ang kabog ng dibdib ko.

Nang maibalot na niya ang kamay ni sa palapulsuhan ko, unti-unti niya itong iniaangat, she's looking my hand, ni hindi nagbago ang mga mata niya ng makita na hawak ko ang picture frame at ang kwintas.

"Why do you have that?" she asks habang nakatingin pa din sa hawak ko. Agad akong napalunok dahil sa tanong niya. I feel like I ran out of breathe. Ni hindi ko magawang ibuka ang bibig ko sa lakas ng kalampag ng puso ko sa lapit naming. I can almost smell her strong scent, hindi niya pa din binibitawan ang kamay ko. Mas lalo kong ikinagulat ng humakbang siya papalapit sa akin, sa sobrang taranta ay humakbang ako patalikod. Holy!

"I'am asking you, why?" saad niya sa isang madiin na tono kasabay ng biglang pagtama ulit ng mga mata naming. Hindi ko alam kung ang tinatanong niya ba ay kung bakit ko hawak ang mga ito o iba ang laman ng tanong na iyon.

"Why didn't you come back to me?" And with that question, pakiramdam ko naputol ang paghinga ko. Pakiramdam ko nawalan ng ulirat ang utak ko, nawala ako sa tamang pag-iisip ng rumihistro sa akin ang sinabi niya.

"Why did you hate me so bad?" She asks more and step one more time forward na nagpahakbang sa akin patalikod ulit, I feel cold ng maramdaman ko na ang shelf sa likod ko. Mas lalo niya pang nilapit ang mukha niya to the extent na halos magdikit na ang mga ilong natin. I feel suffocated and I think I'm having a hard time to breath dahil palapit siya ng palapit sa akin, she's closing the distance between us and I feel like I will collapse anytime dahil sa epekto niya sa buon sistema ko.

"What did I do to make you hate me, and not come back to me?" She said kaya mas lalo akong nakaramdam ng panghihina, I feel like collapsing dahil sa nangyayari, sumisikip ang puso ko sa bawat segundong tumatagal na nakatitig lang ako sa mga mata niya at ganto siya kalapit.