Rule #1: Rule of Fate

Prologue

Natutunan ko na rin magcommute mula school at sa iba pang lugar this summer bago nagsimula ang college. It is an essential. Wala na maghahatid sa akin e. I have to be street smart now and more alert. Nagpatulong na rin ako kay Mama kung magkano kada byahe para maayos ko na rin ang ibabayad ko sa coin purse.

Sumakay na ako ng jeep, papuntang LRT station. It's an easy and faster way to school.

I am currently wearing my high waisted jeans, a white statement shirt with a black print. Emergency jacket, in case lang naman na lamigin ako. Though, I doubt it. Dahil wala naman aircon dun. Bihira lang.

Pumayag na rin kase ako sa Southwest State University mag-aral. Iwas tuition, bawas gastos. I wanna help my parents by lessening our expenses. It's the best that I can do for them.

Habang naghihintay makarating sa lugar kung saan ako makakasakay ng LRT, nag messenger muna ako. I missed my friends. Sa mga top universities na sila nag-aaral, may tuition at mahal. I didn't mind. What matters is, I am studying.

Pagbaba ko sa may malapit sa LRT Station, sinubukan kong hanapin kung saan ako pwedeng pumunta ng mas mabilis doon. I quickened my walk and tried to familiarize myself. Starting today, this will be my everyday life.

Pagdating ko sa LRT station, papasok na sila ng loob. Binilisan ko nalang ang takbo dahil baka masaraduhan ako. Kulang nalang din talaga at magsasara na ito.

"Wait!" I said running towards the door. If I don't get in this train then I am doomed! I'll be late for my first class!

I managed to squeeze myself in because of a stranger pulling me in. Ganito na ba talaga ang commute? It looks so brutal. I am so squeezed here! I can barely breathe!

I wouldn't make it if it weren't for the guy pulling me in. Muntikan ko pa nga mayakap dahil sa paghila niya sa akin. Shit, muntik na!

"Sorry," sabi ko dun sa lalaki. Hindi naman siya kumibo. He is wearing his headphones with his gaze fixed at the front. Kaya naman pala.

I fixed myself and tried to face the door. Nakasuot siya ng headphones kaya di niya siguro ako narinig. He just glanced at me and sighed.

I made a mistake going at this hour! Medyo rush hour na kase.

We were too squished. I also feel a little bit claustrophobic. Wala na kasi halos space at ang malala pa, nakaharap ako dito sa lalaki. Palapit na ako ng palapit doon sa lalaki na muntik ko ng mabangga. Pagbubukas ang pinto mas lalo lang ako napapalapit sa kanya. Napasubsub na talaga ako.

"Sorry...." nahihiya kong sambit dahil nahawakan ko ang balikat niya.

"Baka naman gusto mo na akong yakapin nyan?" he whispered, sobrang hina pero narinig ko yun. Ang lapit niya kaya!

Kumunot naman ang noo sa kanya. I am too close to him. I can almost hit him with my bag in front of me.

"Ha? I heard that." sabi ko sa kanya. Tumingin siya sa akin. He just smirked and looked away.

I felt so uncomfortable dahil sobrang siksik kami. Wait, there's a woman's section nga pala! Dapat pala dun nalang ako! Stupid mo, Lia!

He pulled me a little bit kaya naman nalipat ako sa mas maluwag. Nagulat lang ako at bigla niya akong tinulak doon. I almost tripped!

"Hey!"

His brow raised before a smiled appeared on his lips. Umiling siya at binalik ang tingin sa harap. Konti nalang pagtinginan na kami dito. Hindi nalang ako pumalag. Hindi naman din siya umimik na at nanatiling doon ang tingin.

Maraming lumabas doon sa isang station kaya medyo lumuwag na. Nasa likod na ako nung lalaki. Hindi ko nalang siya pinansin.

I crossed my arms and moved a little bit to the space near the door. Next station, baba na ako.