Ben de sizin gibi hissediyorum.Koca boşluğa yayılmış acınası hisler.Evet bazen kalbim bundan ibaretmiş gibi hissediyorum.Bir köşede oturmuş değersizlik beni izliyor,hiçlik pencereden dışarıya bakıyor,kalp kırıklıklarım ise yere uzanmış yatıyor.Korkularım da bana kapıyı açıyor ama ben yine de kaçmak istemiyorum.Kaçsam ne fayda,hepsi içimde.Hepsi ilmik ilmik işlenmiş içime,ucu nerede sonu nerede? Hem kaçsam da gidebileceğim bir yerim var mı sanki.Kendimi hiçbir yere ait hissetmediğim şu zamanlarda her yön çıkmaz sokakmış gibi geliyor.Beni kabul edecek tek yer odam.Kendimi ancak ondayken güvende hissediyorum.Duvarlarını şeffaf hayallerimle süslüyorum bu sayede kimse yıkamıyor.Uçsuz bucaksız hayaller...kendimi güvende hissedebileceğim ikinci bir yer oluyor bana.Sorgusuz sualsiz kucaklıyor beni gözyaşlarımla.Kimsenin yapamadığını yapıyor.Dinliyor beni,konuşamıyor evet ama dinliyor.Garipsemiyorum çünkü ihtiyacım olan bu.Hiçbir işe yaramayan söylenmiş olmak için söylenen sözlerdense cevapsızlık beni daha çok memnun ediyor.Tıpkı geceyi gündüzden daha çok sevdiğim gibi.Sabahken hep bir karmaşa karşılıyor beni.Sanki geceler bundan farksızmış gibi söylüyorum ama geceleri en azından kendi karmaşamla uğraşıyorum.Geceler çelimsiz hüznüme güç veriyor.Ve bu daha çok ağlamama neden oluyor.Bazen insanın ağlayabildiğine şükretmesi gerektiğini düşünüyorum.Çünkü ağlayamamak sanki bir işkence gibi.Yapışıp kalıyor sana içinde ne varsa.Atamıyorsun,o kadar yorgun oluyorsun ki farkında olmadan yığılıp kalıyorsun.Bu sefer dünya gözüne daha da korkunç daha da iğrenç geliyor.Biliyorum siz de öyle hissediyorsunuz.Böylesine büyük dünyada insanların küçük kalpleri yüzünden öyle hissetmeseniz garip olurdu zaten
17.04.2020
01.50
