10 januari. Het was een week na de operatie en de bijwerkingen.
Vandaag gingen de twee watjes en de rol verband van haar ogen mogen. Vol spanning hielp ik haar met het verband eraf te doen, haar ogen kneep ze stevig dicht, alsof ze bang was voor de reactie.
"Di, het is oké. Je mag je ogen openen", zei ik vol verwachting. Diana bleef eerst gewoon in dezelfde houding staan, haar armen lagen rond haar zij en haar handen had ze samengeknepen.
Na een paar seconden opende ze haar ogen, en zei... Niks. Haar blauwe ogen zagen er nog steeds hetzelfde uit, maar ik had ook niet verwacht dat ze een andere kleur ging hebben.
"Di-diana? Werkt het? Kun je me zien? Want anders gaan we mete--"
"Sebastiaan, zwijg." Ik deed meteen wat ze vroeg en zweeg.
"Ik wist niet dat je zo lelijk was", zei ze met een grijns.
"Oh mijn hemel! Diana!" riep ik. Ik nam haar in mijn armen, en dat ene moment was mijn leven perfect.
YOU ARE READING
Zij is Anders.
Short Story"Ik ben Sebastiaan", glimlachte hij en stak zijn hand uit. "Ik ben blind", zei zij zonder zijn hand te schudden of terug te glimlachen.
