Chasing Don Montemayor [COMPLETED]

Chapter 3

"Tatanungin ulit kita Ace!" Seryoso at puno ng diin na sambit ni Papa ng tumigil na ito sa aking harapan. Mas nasasaktan pa ako lalo dahil puno ng galit at nanlilisik ang mga mata nito sa galit. "Sino ang Ama niyan?!" Ma- awtoridad na tanong nito sa akin at napa- lunok ako sa kaba.

Hindi ko pwedeng sabihin at aminin kay Papa, kong sino ang Ama ng pinag- dadala ko.. Kilala ko si Papa kapag nagagalit, tiyak na papatayin nito si Don kapag nalaman nito ang totoo.

Ayaw kong ng damayin pa ito sa mga nangyayari.

"I-I don't know!" She lied while her tears keeps falling.

Tiim-bagang akong tinignan ni Papa. Mas domoble ang galit na nararamdaman nito habang naka- titig sakanya. Feeling ko, ito na ang huling araw ko sa mundo dahil parang, ang isa kong binti, nasa binggit na ng kamatayan.

"Putangina Ace! Hindi ka aamin?!" He yelled and shook my head.   "Sino ang ama ng lintik na pinag- dadala mo?!" Tangka sana ako muling sasaktan ni Papa, pero mabilis kong hinarang ang dalawa kong kamay sa aking sarili habang patuloy na umiiyak sa kaniyang harapan.

"H-Huwag!" Ramdam ko ang panginginig ng aking katawan sa takot habang patuloy na umaagos ang luha sa aking mga mata.. "H-Hindi ko alam! M-Maniwala ka sa akin P-Papa.. H-Hindi ko kilala... Hindi ko alam kong sino siya.. Maniwala ka sa akin, Papa." I cupped my faced cried out loud on the pain that I felt.

Gusto ko ilabas lahat ng sakit, at puot na nararamdaman ko.

Huli ko na lang narinig ang mabibigat na pag- hingga ng aking Papa sa harapan.

"Halika ditong bata ka!" He hissed on me. Napa- hiyaw pa lalo ako sa pag iyak ng wala niya akong kahirap-hirap na hatakin patayo. Ang huli ko na lang natandaan ay pilit niya akong hinihila kong saan.

"Rolando, saan mo dadalhin ang anak natin?" Natarantang tanong ng kaniyang Mama.

"Huwag kang maki-alam dito Rosinda!" Asik ni Papa habang patuloy ako nitong hinahatak.  "Bibigyan ko lang na leksyon ang lintik mong anak!" He hissed.

"P-Papa.. Saan mo ako dadalhin??" Doon na ako naka- ramdam ng takot at pangamba sa kaniyang dibdib, dahil hindi ko alam kong ano tumatakbo sa isip ni Papa.

Mas lalo akong pinag- hihinaan ng loob dahil wala siyang makuhang sagot mula dito. Hindi ko alam kong saan ako, hihinggi ng tulong sa posibleng gawin nito sakaniya. Feeling ko, wala siyang kakampi sa oras na ito ngayon.. "P-Papa!" Patuloy kong pag iyak sa harapan nito.

"Tumahimik ka, o baka gusto mong ikaw din tamaan ko!" Asik nitong muli.

Napa unggol ako sa sakit ng mas hinigpitan nito lalo ang pag-kakahawak sa kaniyang pulsuhan na konting-konti na lang babaliin niya na iyon sa higpit ng pag-kakahawak niya doon. Mangiyak-ngiyak ngiyak siyang napa- tingin kay Papa, at tanging pag- hikbi at pag iyak na lang ang tanggi kong magawa ngayon.

Gusto kong mag- paliwanag at kausapin ito, pero alam kong hindi siya nito pakikinggan. Mas lalo lang niya akong sasaktan.

"P-Papa... N-Nasasaktan ako." unggol ko sa sakit pero wala pa din akong makuhang sagot sakaniya.

Nawawala na ako ng pag asa!

Napaka- bigat na ng aking dibdib, na tila ba may mabigat na bagay na naka patong doon. Hinanda ko na ang aking sarili sa posibleng mangyari. Tiyak na makaka-tikim lang ako ng sermon at parusa kay Papa.