Ruhların Kaçışı (SY)

Uyarıcı

Bölüm 3

Ononilo zaman zaman arkasına bakıyor ve kaçamayan ruhların çığlıklarını algılıyordu. Genel olarak hissettiği o ruhların pişman olduğuydu. Sanki şöyle diyorlardı "Keşke yaşarken daha dikkatli olsaydım."

Güneşin ışınlarının kendisini arındırdığını fark ettiğinden bu yana siyahlıkların ayak bileğine kadar indiğini gördü. Biraz ilerisinde bir ruhun bembeyaz ışıldamasına rağmen uzaklaşmadığını gördü.

Ona yaklaştıkça ruhundaki sıkıntının azaldığını hissetti. "Kimsin" diye sordu ışıltılı bedenin sahibine. "Ben Harahhel'im" diye cevapladı. Sonra, eline benzeyen bir uzantısı ile Ononilo'ya dokundu. Ruh, içinin büyük bir huzur ile dolduğunu hissetti. Bedeninin siyahlardan arınıp bembeyaz olduğunu gördü.

"Sen kurtarıcı mısın" dedi şükran duyarak.

"Ben uyarıcıydım ama artık uyarıları duyacak kulaklar kalmadı, mümkün olduğu kadar ruhları kurtarmaya çalışıyorum" dedi Harahhel .

"Ya onlar" diye işaret etti Ononilo. "Güneşe düşenler ne olacak"

"Onlar ebediyen orada kalacaklar. Onların yaratılış gayeleri bu" dedi soğukkanlılıkla. "Haydi, sende hızlı bir şekilde uzaklaş buradan, kurtarabileceğim son ruhu kurtardıktan sonra bende geleceğim" dedi.

Ononilo arınmışlığın verdiği hızla kaçışına devam etti. Artık Güneşin alevlerinden kurtulmuştu. Uzaklaşmaya devam ettikçe önünde parıldayan yıldızları gördü. "Yeni Dünyalar" dedi kendi kendine. İçinden gelen hisse uyarak o yıldızlardan birisine doğru yöneldi.

Uzun zaman sonra şimşek hızında bir pırıltı yanından geçti, durdu ve geri döndü. Gelen Harahhel'di...

"Görevimi tamamladım, bende her gelişmiş ruh gibi kendi yıldızıma gideceğim" dedi. "Artık ölüm yok, bugün ölümün öldüğü gündür, dilediğince varlığını sürdür. Ama bir şeyi unutma; hepimiz bir varlığın değişik yansımalarıyız" sözleri biter bitmez hızla uzaklaştı.

--- BİTTİ ---