Ruhların Kaçışı (SY)

Kaçış devam ediyor

Bölüm 2

Yüzlerce milyon yıl daha geçti. Güneşin alevleri artık Dünya'yı sarmaya başlamıştı. Güneşin dış sıcaklığı o kadar yüksekti ki Dünya'nın tamamen erimesine ve daha sonra buharlaşmasına yol açabilirdi. Dünya ağır ağır eriyordu. Dağların tepeleri akıp, okyanusların bıraktığı boşlukları dolduruyordu. Kutupların bile yavaşça deforme olması kaçınılmazdı. Zaman bir kaplumbağanın dağa tırmanışı kadar yavaş ilerliyor gibiydi. Ama ruhlar için milyon yıl nedir ki?

Artık zamanın Dünyasal ölçüsü kalmamıştı. Nasıl olabilirdi ki? Güneşin etrafında dönecek bir Dünya yoktu, şekilsiz bir eriyik haline gelmişti. Ononilo işte tam bu sıralarda çevresinin farkına vardı. Sanki derin bir uykudan uyanmıştı. Bulunduğu yerden uzaklaşmaya çalıştı. Hafifçe hareketine karşın çok ilerleyemiyordu.

Güneşin alevlerinin ruhunda bıraktığı sıkıntıyı hissetti. Maddi bedeni olmamasına karşın ruhunu oluşturan dalgalar, Güneşin ışınlarından rahatsız oluyordu. Kestirebildiği kadarıyla aksi istikamete doğru atıldı. Ama yavaşça süzülebildiğini fark etti. Önünde insanı andıran bazı bulutumsu şekiller kendisinden çok hızlı hareket edebiliyordu. "Beni de bekleyin" demek istedi. Fakat bir ağzı yoktu. Buna rağmen düşüncesi dalga dalga yayıldı. Hızlılardan bir ona "uzaklaşabildiğin kadar hızla uzaklaş" dedi ve ardından uzaklaşmaya devam etti.

Ononilo sanki kendisini engelleyen bir çekim varmış gibi hissetti. Ayak tarafına baktı ve dizlerinden aşağısının siyah olduğunu gördü. Kimseden duymamıştı ama bu siyahlığın yaşarken yaptığı kötülüklerden kaynaklandığını algıladı. Uzaklaşan ruhların tertemiz bir beyazlıkta olması bu algısını haklı çıkarıyordu.

Yanından bir ruh daha geçti, kendisinden sadece biraz daha hızlıydı. "Kaç, Güneşe düşmeden hemen kaç" dedi bir ses. Kulağı olmadığı halde duydu bu sözleri. Sesin sahibine bakınca onunda dizinin biraz aşağısından başlayan siyahlığı gördü.

Öteki geçip gitti ama Güneşin alevlerinden çıkamamışlardı. Sıkıntı dar boğazlı bir kazak gibi ruhunu sıkmaya devam ediyordu. Zamanın ilerlediğini fark etmiyordu ama kendisine sanki milyonlarca yıldır kaçmaktaymış gibi geliyordu.

Güneşe doğru baktı, bazı bedenlerin simsiyah bir bulut gibi olduğunu gördü. Bu ruhlar kaçamıyor, aksine Güneşe doğru çekiliyor gibiydi. Kendi bedenine baktığında dizlerinin altındaki siyahlığın bir parmak azaldığını fark etti. Güneşin ruhunda oluşturduğu sıkıntıya rağmen daha hafiflemiş gibi hissetti kendisini.

Hızı da artmıştı. Kaçış devam ediyordu...