İntikam

İntikam -18- (Sezon Finali)

"Eğer hareket edersen seni vururum!"

Gözlerimi ilk gözlerine sonra da elindeki silaha diktim. Kaçmam gerekiyordu değilmi? Ayaklarım sanki yere çivilenmiş gibiydi hareket edemiyor konuşamıyor sadece ona bakıyordum... Ben insanlara silah tuttuğumda bu kadar kötü hissediyorlarmıydı acaba... Aslında korkmuyorum. Sadece bu kadar çabuk olmasını beklemiyordum... Bir gün beni de öldüreceklerdi elbet... Belki de hapse girerdim. Ama bu kadar çabuk değil! Pes edemem. Çok ilerledim... Pes edemeyecek kadar ilerledim... Yeni bir arkadaş edindim kardeşimin samimi gülüşlerini gördüm insan içine çıktım... Ölmek nasıl bir histir acaba.

Cansu bana hala sarılıyorken gözlerim Batu'da ve elindeki silahtaydı. Bahse varım Cansu korkuyor bu yüzden hareket edemiyor ve benim de hareket etmeme izin vermiyordu. Etraftaki kalabalık dağılmıştı ve daire oluşturup bizi bekliyorlardı... Silahla bana ateş etmesini. Müzik durmuştu. Yanımda -önümde- sadece Cansu vardı ve o da donup kalmıştı. Bekliyorlardı... Nefeslerini tutmuş bekliyorlardı...

ÖLÜMÜMÜ...

Sonunda biraz hareket ettim. Cansu'yu ittirmeye çalıştım. Onu bu işe bulaştırmamalıydım... O bunu hak etmiyordu. Cansu hala bedenime sarılmaya devam ettiğinde kualğına eğildim.

"Cansu... Yavaşca yanımdan ayrıl." Kafasını kaldırdığında gözleri yaş ile dolmuştu. Neden ağlıyor?

"Duygu... Özür dilerim. Ben çok özür dilerim..." Neden? Neden özür diliyordu ki? Ona anlamadan bakmaya devam ederken gözlerindeki yaşı sildi, benden ayrıldı ve Batu'nın yanına gitti. Ne? Batu ile birliktemiydi? İnanamıyorum... Şu an öyle bir boşluktayım ki... Sanki biri beni uzaya salmış ve ben hala anlamsızca nefes almaya çalışıyorum. Sanki... gözlerime bir perde iniyormuydu yoksa o perde kalkıyormuydu? 

Cansu bana ağlayan gözlerle bakmaya devam ederken Batu'nın yüzünde o iğrenç gülümsemesi oluştu.

Ondan iğreniyordum...

"İyi iş çıkardın Cansu..." Cansu'ya bir bakış attıktan sonra bana döndü ve gülümsemesi yüzünde biraz daha yayılırken "Cenazene hoşgeldin... Sedef." 

Etrafıma baktığımda çok az insan kalmıştı... Sanırım bunlarla ilgileri oldukları için buradaydılar. Biraz daha dikkatli baktığımda ileride kollarından tutulan Baha ve Bertuğ'u gördüm. Hareket etmeye çalışıyorlardı... Baha patlamak üzere olan bir bomba gibiydi...

"Şu işe bak... Ailemin katillerinin oğlu benim de katilim olacak. Ne kadar da yaratıcı. Ne istiyorsun peki? Babanı çok mu seviyorsun? Biliyormusun... Sana hak veriyorum. Benim de babam yaşasaydı... Onu çok severdim." dediklerim ile yüzündeki glümsemesi sanki mümkünmüş gibi biraz daha iğrençleşti.

"Babamı çok sevdiğim falan yok. Hayatım boyunca onun yüzünden çekmediğim acı kalmadı... Ama şirketin sahibi ben olmalıyım. Yaşaması gerek anlıyor musun?" Bu... İğrenç. 

Ben geri gelmeyeceklerini bildiğim halde ailem için herşeyi yaparken bu onları sevmiyorum diyebiliyordu... Bu... Berbat bir his. Asla anlayamayacak olması daha berbat bir his oluyor tabi...

"Babam yaşasaydı da bana çektirmediği acı kalmasaydı... Sen asla yalnızlığı bilemeyeceksin hep şımarık bir zengin piçi olarak kalacaksın...Baban öldüğünde bile... O. Ölecek. Ölümü. Benim. Kanımdan. Biri. İle. Olacak. Bunu kafana kazı... Babanın sana hiçbirşey yaptığı yok. Bu senin şımarıklığın..." Kahkaha attı.

"Babam... Annemi öldürdü. Bana ve abim diyemediğim şerefsize eziyet etti. Bizi bir katil olarak yetiştirdi. Aci içinde... Sen en azından çocukluğunu yaşamışsın!  Babam annemi ne için öldürdü biliyormusun? Aldattığı için değil... Şiddet için değil... Bizi koruduğu için. Babam her bizi yetiştirmeye kalktığında annemin bizi güçsüzleştirdiğini söyleyip durdu. Annemi öldürdüğünde acıyı öğrenecek ve güçlü olacakmışız... Mantığa bak(!) 9 yaşında annemi kaybettim... Her gün eziyet çektim. Şimdi ne oldu biliyormusun? Normal bir baba oldu... Otoriter ve normal bir baba! Bak sana bunları anlatacak değilim şimdi son diyeceğini de... Sonra tahtalı köyün yeni sakini olabilirsin."

Geçerli sebepler değil...

"Cehennemde görüşürüz..."

Ve... Silah se--