Raak me niet aan!

1

"Eline, kijk is naar mij?" Ik kijk van mijn schoenen op naar de mevrouw. "Dit is jou oom Theo," vervolgt ze "hij gaat een poosje voor jou zorgen. Als je papa en mama het weer goed hebben gemaakt met elkaar, mag je weer naar mama toe. Oké?"
Ik knik, ik weet niet wat ik me daarbij moet voorstellen. Een poosje duurde bij papa altijd heel lang, bij mama altijd heel kort en het poosje dat ik in het opvangcentrum zou zitten duurde ook al zo lang...
Ome Theo legt mijn koffertje met de spulletjes die ik had meegenomen uit mijn huis in de achterbak.
"Ga jij maar voorin zitten, het is vandaag immers een speciale dag." Zegt hij. Ik probeer te lachen. Ik wil naar mama toe, maar volgens de mevrouw in het opvanghuis kan dat niet en is deze meneer Theo heel aardig. Ik zwaai naar mevrouw.
"En hoe gaat het met jou?" Vraagt ome Theo. Ik zuig op mijn lip.
"Goed hoor. Hoe gaat het met u?" Ome Theo lacht. Ik lach terug.
"Wat ben jij een beleeft meisje zeg!" Ik glim op vanbinnen en zuig nog harder op mijn lip. "Jij bent vijf toch?" Ik knik.
"Ja, ome Theo."
"Dat is wel oud genoeg om even bij mij te komen wonen toch?" Ik knik en zuig verder op mijn lip. Ik kijk uit het raam. Ik zie een heel groot huis. Volgens ome Theo woont hij achter dat huis. Een klein huisje met maar één deur en maar één raam staat in de tuin van het grote huis.
"De kamer met het raam is voor jou. Leuk hè?" Ik knik weer en laat mijn lip tussen mijn tanden wegglippen.

Ik verstop mijn handen half in mijn trui. Ik breng er eentje naar mijn gezicht en de andere naar mijn pen en mijn schrift. Huiswerk is een rustgevende bezigheid. Ik weet precies wat ik nog moet maken en hoe lang het nog duurt voor ik klaar ben. Er is niemand die er naar me kijkt en ik kan alles in mijn eigen tempo doen zonder de druk te voelen van 'mensen.' Ik weet niet precies wat het is maar ik ben altijd zo bang voor mensen, of eigenlijk voor de druk die ze uitoefenen door te laten blijken wat ze graag van je willen. Ik trek nog eens aan de mouw van mijn trui. Mijn ene hand verdwijnt er nu helemaal in. Alle littekentjes weg.
Iemand klopt op de deur.
"Wachtwoord." Zeg ik duidelijk.
"Vanille." Hoor ik vanachter de deur.
"Kom maar binnen." Ik schrijf verder in mijn schrift.
"Hey Eline." Ik voel de hand van Saskia op mijn hand vallen. Ik trek hem niet weg. Aan Saskia ben ik gewend, ze heeft me begeleid al sinds ik wegging bij Theo en niet meer terug kon naar mijn ouders.
"Ik wil nu graag mijn hand weer terug." Mompel ik voorzichtig. Saskia laat haar hand naast haar bungelen. Snel trek ik mijn hand nog verder in mijn mouw.
"Ben je nu nog schoon?" Ik knik. "Goed zo." Glimlacht Saskia. "Ik vroeg me af of je al bijna klaar was met je huiswerk, we gaan zo eten."
"Ik ga na het eten nog wel even verder."
"Eline, je weet toch dat we na het eten samen wat gaan doen?" Ik kijk weg. "Als je niet met de groep wil samenwerken kun je ook niet naar een gewone school gaan."
"Maar dat wil ik ook helemaal niet!" Saskia zucht. "O, is dat ik het niet leuk vind het teken dat je me maar wel moet laten gaan?" Zeg ik boos. Ik sta op om weg te lopen. Saskia pakt me bij mijn pols. "Raak me niet aan!" Brul ik. Ik voel tranen opborrelen.
"Eline rustig." Zegt Saskia met haar kalmerende stem. Ik sla mijn beide handen voor mijn mond en adem een paar keer schokkerig in en uit. "Goed zo Eline, goed zo." Langzaam zak ik terug op mijn stoel.
"Sorry." Mompel ik. Maar ik weet dat ik het niet meen. "Maar ik vind school echt niet leuk, al die leraren willen iets van je en de jongens komen veel te dichtbij."
"Je kunt je niet eeuwig blijven verstoppen op je kamer in ons opvangcentrum. Ooit komt er een dag dat je op jezelf gaat wonen, je moet normaal leren omgaan met mensen en zeker met jongens, een school is de ideale plek om dat leren, je bent al zestien en normaal lukt het ons wel om kinderen al eerder naar een gewone school te sturen. We konden het niet langer uitstellen." Het is even stil. "Je komt zo echt eten hoor, je komt er niet onderuit om samen wat te doen." Ik voel een traan over mijn wang lopen.
"Ik wil echt niet." Mompel ik nog. Maar ik weet ondertussen stiekem ook wel dat Saskia veel beter weet wat goed voor me is, dan ik.