Speelbal van het Lot

1. Ontdekking

In een waterig najaarszonnetje piep en knars ik door de straten van het oude stadscentrum. De barsten in het zadel voel ik voor de verandering even niet. Af en toe kijk ik wat argwanend om me heen of iemand misschien iets ziet, maar dat lijkt niet zo te zijn. Waarom zou het ook? Onder deze spijkerbroek valt mijn luier waarschijnlijk alleen op als iemand er speciaal op let. Ik glijd er wel wat door heen en weer op mijn zadel. Een onwennig gevoel. Meestal durf ik ze alleen thuis te dragen, en dan nog alleen op mijn eigen kamer. Maar, het is weekend en ik wilde die nieuwe Abri Forms eens uitproberen. Bovendien is de kans dat ik bij de kringloop bekenden tegenkom niet echt groot. Spannend voelt het wel..

Waar de Donkersteeg z'n naam vandaan heeft, laat zich raden. Het is een smalle steeg tussen hoge huizen. Ik ben er vast al honderd keer langsgelopen zonder ernaar te kijken. Inderdaad zie ik verderop een uithangbord met de tekst: Kringloop Donkersteeg. Hoe origineel..

Een belletje rinkelt als ik de deur opendoe, en een muffe geur van stof en oude spullen walmt me tegemoet. "Goedemiddag", groet de slonzige oude man vanachter de toonbank. Is het alweer zo laat? Dat zou je hier binnen trouwens niet zeggen, want door de combinatie van ramen die uitkijken op de Donkersteeg, slechte verlichting en hele hoge rekken, kost het me even tijd om mijn ogen aan het donker te laten wennen.

Terwijl ik tussen de rekken doorloop op zoek naar glazen, voel ik even met mijn linkerhand bij mijn onderrug, of het randje van de luier niet boven mijn broek uitsteekt.
Ik pak een paar stoffige glazen op en kijk naar het stickertje. Twintig cent per stuk. Dat kan mijn portemonnee nog wel aan. Er zijn er wel geen twee dezelfde, maar voor een studentenhuis maakt dat geen bal uit.

Achter me klinkt het belletje weer. Over mijn schouder zie ik wie er binnenkomt. Bijna laat ik het glas uit mijn handen vallen. Mariska, één van de meiden uit mijn studiegroep slentert de zaak binnen. Dat is op zich best een leuke meid, maar ook nogal loslippig. Als zij me met een luier om ziet, weet straks de hele studievereniging van mijn 'hobby'.

Zo onopvallend als ik kan, schuifel ik tussen de rekken door, tot ik helemaal achterin de winkel ben. In een hoek staan wat kastjes en een doos met speelgoed-achtige spullen. Ik hurk achter één van de kastjes. Voor het geval dat iemand me toch ziet, doe ik alsof ik in de doos aan het neuzen ben, en spiek af en toe over het kastje om te zien waar ze is.
Blijkbaar komt Mariska voor de meubels, want ik zie haar silhouet een tijd lang steeds in de buurt van de tafels en de bankstellen. Ik begin die twee koppen koffie een beetje te voelen in mijn blaas, maar in het openbaar in mijn luier plassen durf ik echt nog niet, zelfs als niemand me ziet. Stel je voor dat ik met een natte luier over straat terug zou moeten..

"Meneer, hoeveel kost deze bank?" hoor ik Mariska vragen.

"Momentje"

De man sjokt door de winkel en komt daarbij langs mijn 'verstopplaats'. Hij werpt me een blik toe, maar zegt gelukkig niets. Ik voel een zuchtje wind langs mijn onderrug en voel weer met mijn hand. Door de hurkhouding waarin ik zit, is mijn shirt uit mijn broek geschoten en nu voel ik het randje van mijn luier duidelijk uitsteken. Hopelijk heeft hij niets gezien. Stilletjes stop ik met één hand het t-shirt weer in.

Met mijn andere hand grijp ik naar de kast naast me om in evenwicht te blijven, maar in plaats van de plank voel ik iets ronds dat weg begint te rollen. In mijn verbeelding hoor ik het al met luid gekletter op de grond vallen, maar ik weet het gelukkig tegen te houden.

Mariska en de man hebben een gesprek dat ik niet kan verstaan. Na wat een eeuwigheid lijkt te duren, sloft de man terug naar zijn toonbank en hoor ik even later het belletje weer gaan. Voorzichtig spiek ik over het kastje heen, maar zo te zien is Mariska vertrokken.

Mijn linkervoet is in slaap gevallen en prikkelt onaangenaam terwijl ik opsta. Om mezelf af te leiden kijk ik wat ik nu eigenlijk in mijn hand heb.