Sevgili okur gerçekten bu hikayede tatlı, şirin, esprili bir aile ve o ailenin yeni üyesi olan bir genç kızın maceralarını anlatacağımı mı sandın? Asla. Karıştırılan bebekler yada kaçırılan bir bebek olabilir. Lakin daha hayatının baharında, hayatta...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İki gecedir uykusuzdum, saçlarım dağınık, makyajım akmış, üstüm başım stresin getirdiği terden leş gibi kokuyordu. O gece duyduklarım beni öyle bir sarmıştı ki o koca ev üzerime geliyordu. Yanıma sadece bana yetecek kadar bir miktar para alıp gece yarısı evden kaçmıştım. Herkes uyanık iken gitmek isteseydim beni rahat bırakmazlardı.
En başta da babam.
Şimdi ise bir akşam üstü Şanlıurfa yollarında mezarlığın yerini arıyordum. Yıllar önce sadece bir kez gittiğim yeri bulamamak beni çıldırtmak bir kenara olsun artık delirme raddesinin bir tık üstüydü.
Arabamın hızını sonuna kadar sömürürken geç kalmamayı diledim.
Yıllarca bir kez olsun yanlarına gelmemişte olsam, ben onları asla unutmadım.
İnsanın canının varlığını unutabilir miydi?
Mart ayındaydık, hava parçalı bulutlu. Az önce yağan yağmur toprak kokusunu keskin hale getirmişti.
"Sizi buldum." Diye mırıldandım. Arabamın el frenini çekip indim.
Koşarak mezarlığa girdim.
Her yeri karış karış gezdim. Bütün mezar taşlarına baktım. Ama yoktu hiç bir yerde yoktular.
"Nerdesiniz! Nerede!" Diye bir yandan bağırıp bir yandan ağlıyordum.
Sağım solum her yer mezar taşlarıyla doluydu ama onlarınkisi yoktu.
"Bulamıyorum. Neredesiniz!" Diye tekrardan bağırdım.
Sonra onu gördüm. En uçta boş araziye bakan mezarlığın önüne duruyordu.
O an, Onu gördüğüm an hiç bir şey umrumda değildi.
Koştum, canımı yakan adama koştum.
Onlara dokunmasın diye koştum.
Uykularında rahatsız olmasınlar diye koştum.
Anneleri, babalarını kendilerinden uzak tutsun diye koştum.
Masum bebekler anlasın, annelerinin onları ne kadar çok sevdiğini...
~Kurgu Müziği~
Duygularımı incitmene izin vermeyeceğim ya da hayat hikayemle alay etmene.
İzin vermeyeceğim onurumu değersiz bir şey haline getirmene.
Kalbim kaybolsa, Ahlar çekip dursa da...
Yaşadığım sürece bu can tende durduğu sürece seni dinlemeyecek.
