The office

-1-

De spanning giert door mijn lichaam. Nu gaat het gebeuren. Mijn sollicitatiegesprek bij het bedrijf van mijn dromen. Hier heb ik al die jaren voor gestudeerd. Met al mijn moed en gezonde spanning loop ik door de grote deuren van het kantoor naar binnen.

'Hallo, ik kom voor mijn sollicitatiegesprek met meneer Reddin?', vraag ik aarzelend aan de vrouw achter de balie.

'En wat is uw naam?', vraagt ze.

'Josephine Writers'.

'Ja, ik zie het. U mag met dit pasje doorlopen naar de lift en naar de bovenste verdieping gaan. Dit pasje heeft u nodig om binnen te komen. Naast de lift hebben we een scanner en daar houdt u de pas tegenaan. Voor nu zal hij alleen werken op de bovenste verdieping maar wie weet zal hij later voor meer deuren opengaan,' zegt ze met een knipoog. 'Als u boven bent zal Meneer Reddin daar op u wachten voor het interview'.

Ze geeft mij het pasje en wijst naar de lift. Ik bedank haar en loop naar de lift. Ik kijk nog even op mijn horloge en zie dat ik nog genoeg tijd heb. Je kan maar beter te vroeg dan te laat zijn zeg ik altijd. De scanner maakt een geluidje en de deuren van de lift gaan open. Zoals de vrouw achter de balie al zei moet ik naar de bovenste verdieping dus ik druk op het knopje met het cijfer 24 erop.

Net op het moment dat de lift bijna dicht gaat komt er een jonge knappe man aanrennen.

'Houd hem nog even open alsjeblieft!', roept hij als hij mij ziet staan.

Vlug druk ik op het knopje en de deuren gaan weer open.

'Dankjewel', zegt hij terwijl hij een beetje buitenadem is.

Zijn donkere krullende haar en blauwe ogen laten mijn hart een beetje sneller kloppen. Hij is in pak en heeft zijn blouse nog niet helemaal dicht gedaan. Ik moet toegeven dat ik dit moeilijk kan weerstaan.

'Ik kon het niet veroorloven nog een keer te laat te komen'.

Ik geef hem een glimlach en vraag naar welke verdieping hij moet.

'Ow ik moet naar de 23ste, dat is de een na laatste', zegt hij en ik druk op de knop.

Een diepe zucht en het zachte getik van mijn voeten op de vloer vult de ruimte. Ik heb het gevoel dat je mijn zenuwen van tien kilometer afstand nog kan voelen.

'Op sollicitatie zo te zien?', vraagt hij.

'Is het zo goed te zien?', vraag ik en ik probeer mijn spanning onder controle te houden terwijl ik nog een keer op mijn horloge kijk.

'Een klein beetje, maar komt goed. Meneer Reddin is aardiger dan hij lijkt'.

'Oké, dat stelt me al een beetje meer gerust'.

'Maak je maar geen zorgen', zegt hij met een knipoog.

De lift laat een belletje klinken en hij komt tot stilstand. De deuren gaan open en ik kan nog net door de gang via de grote ramen naar buiten kijken. Wat een prachtig uitzicht. Het gebouw van Colart is een van de grootste in Londen en steekt ver boven de rest uit. De zon schemert een beetje door de wolken heen en het kantoor wordt door de stralen verlicht.

'Succes! En misschien zie ik je binnenkort wel op de werkvloer', zegt hij en hij zwaait als de deuren weer dicht gaan.

Eén verdieping later mag ik uitstappen. Het belletje klinkt weer en de deuren gaan open. Een paar meter verder staat een wat oudere man te wachten. De man ziet er voor zijn leeftijd redelijk goed uit en heeft net als de jongen in de lift een strak pak aan. Zijn donkergrijze haren zijn naar achteren gekamd en hij draagt een aktetas bij zich.

'Jij bent vast Josephine?', vraagt hij als ik zijn richting in loop.

'Ja, dat ben ik. Meneer Reddin neem ik aan?', vraag ik terwijl ik zijn hand schud.