Aşk Nedir, Yenir mi?

💫FinaL💫

Y.N= Nota simgesinden sonra medyadaki şarkıyı açmayı ihmal etmeyin lütfen.🌹

☆•☆•☆•☆

Akane'yle tanışmamın üzerinden üç gün geçti. Üç gündür ne okula gidiyorum, ne de odamın sınırları içinden çıkacak gücü kendimde buluyorum. Ben galiba, çok yorgunum. Tek yaptığım şey tekrar tekrar dolup taşan gözyaşlarımı temizlemek fakat, bu bile bir noktadan sonra zor gelmeye başladı. En kötüsü ise kalbimin her çarpışında canımı yakması... Bu his... Bu his ölüm gibi.

Tamam, kendimi kaybetmek için henüz çok erken, biliyorum. Daha çok şey göreceğim, çok fazla olaylara göğüs germek zorunda kalacağım. Evde annemle birlikte iyi olacağım tabii, fakat çivisi çıkmış lanet kasaba okulunda yapa yalnız kalacağım. Ama dur biraz, Daichi gelmeden önce de böyle değil miydi? Sihirli ayakkabılar ve dönüşmüş bal kabağından olan atların çektiği arabam çoktan eski haline dönmedi mi? Arabanın gövdesi turuncu bir halde yeri boylamadı mı? Üzerimdeki güzel giysiler çoktan kaybolmadı mı? Koca koca atlar, minicik farelere dönüşmedi mi? Prensim, ellerimden kayıp gitmedi mi?

Ah, yapmamalıyım bunu. Elimden kayıp giden bir şey yok, sonuçta elim bomboştu. Hayıflanmanın çaresi de yok. Sonuçta ben daima yalnızlıktan hüküm giymiş bir mahkûm olarak kalacağım.

Yavaşça yatağımdan ayaklarımı yere sallandırdım ve odamdaki boy aynasına doğru ilerledim. Atletle örtülmemiş çıplak vücuduma daldı gözlerim. İp ince kollar, kemikleri sayılacak derecede zayıf bedenim, solgun tenim, parıltısını yitirmiş gözlerim, duşa ihtiyaç duyan saçlarım...

Baştan aşağa çirkindim, kendimde beğendiğim -huyum da dahil- hiç bir özelliğim yoktu. Ben neyim? Kimim? Neden varım?

Bir aşk acısı yüzünden bu denli bunalıma girmemi saçma bulmuş olabilirsiniz, eskiden ben de böyle düşünürdüm çünkü. Bir insanın başka bir insana koşulsuz sevgi duyması garip gelirdi. Hele ki reddedilince o yıkılışları... Aptal derdim içimden hep, aptal varlık, başka insan mı yok yer yüzünde? Ne diye hırpalarsın kendini böyle?

Eh, belki de fazla büyük konuşmuşum içten içe. Geldi işte gizli ukala olan benim başıma. Aptal, köküne kadar aptal. Yok olmayı hak edecek kadar aptal!

Tutamadım kendimi, bir yumruk savurdum aynaya. Bunu kendimden beklemezdim ama aynayı parçalamıştım. Parmak eklemlerime saplanan sancıyla gerçeğe dönünce birkaç cam parçasının elime girdiğini farkettim. Korkardım hep böyle şeylerden. Ağlayarak çöktüm yere ve gözlerimi kapattım. Nerede bende yaraya bakacak cesaret? Bu hareketi yapanlar bırak ağlamayı, umursamıyor bile. Eline giren camları çekip atıyor, üzerine bir bez kapatıp yoluna devam ediyorlar. Hep öyle değil midir filmlerde? Ama, gerçek şuydu ki; o kadar cesur değilim. Hoş, kendimi kaybetmiş olmasam bu yumruğu savurmaya da yeltenmezdim.

Sesten ötürü annem elindeki işi bırakıp odama fırlamış, bodozlama içeri dalmıştı. Boy aynamın parçaları yerleri süslerken benim camların içinde yere çökmüş bir vaziyette ağladığımı gördü. Ne kötü, annesini kahreden bir evlat...

- Sen ne yaptın!?

Koşarak yanıma geldi ve beni o cam gölünün ortasından kucaklayıp yatağıma bıraktı. Elini benden geri çekince bulaşmış olan hafif kandan ötürü yaralandığımı anlamıştı. Diğer elimle kapatmaya çalıştığım elimi çekip baktı, yutkundu. Sessizlik oldu kısa bir süre, annem korkak değildi benim gibi fakat bu görüntüyü işe yaramaz oğlunda görmesi onu etkilemişti, gözlerinden belliydi.

- Oğlum, camları çıkartayım da bir şey saralım, sonra hastaneye gider dikiş attırırız.

Beni ürkütmek istemediği için kullanabildiği en yumuşak ses tonuyla söylemişti bu kelimeleri. Ne diyebilirim ki, annem mükemmel bir kadındı. Usulca kafamı salladım. Annem koşarak odadan kayboldu, ardından yeniden göründü. Birkaç ilk yardım malzemesiyle gelmişti. Saplanan cam parçalarını tek tek çıkarttı ve yaraları temizlemeye başladı. Annem bunları yaparken kalp acımın üzerine bir de elimin acısı eklendiği için ağlayışımın şiddeti katlanarak artmıştı.