Undiscovered love

Κεφάλαιο 2ο

Έχουν περάσει δύο μέρες και εγώ κάθομαι ακόμα στο κρεβάτι μου κλαίγοντας, με μόνη μου παρηγοριά το μαξιλάρι. Δεν μπορώ να καταλάβω ακόμα πως έγιναν όλα αυτά σε εμένα. Σε μια βραδιά έγινα ο πιο ευτυχισμένος ο άνθρωπος στον κόσμο και ύστερα η ευτυχία μου διαλύθηκε σε χιλιάδες μικροσκοπικά κομματάκια. Μισώ την ζωή μου, ειλικρινά την μισώ. Αύριο ξεκινάν τα σχολεία οπότε θα αναγκαστώ να τον δω. Θα πρέπει να προσποιούμαι πως δεν συνέβη τίποτα, ούτως ή άλλος εκείνος δεν γνωρίζει καν πως ήμουν εγώ και ούτε θα το μάθει. Η ζωή μπορεί να φερθεί πολύ σκληρά σε κάποιον, αλλά γιατί πρέπει να είμαι εγώ αυτός ο κάποιος; Για πόσο ακόμη θα είμαι αυτό το αξιολύπητο, αθώο κορίτσι; Σύνελθε Αλίκη! Ο κόσμος προχωράει παρακάτω και έτσι πρέπει να κάνω και εγώ. Χωρίς να χάσω άλλον χρόνο, αφαιρώ το πλέον βρώμικο φόρεμα μου, που τυχαίνει να μην είχα βγάλει αυτές τις δύο μέρες και κατευθύνομαι στο εσωτερικό μπάνιο του δωματίου μου. Κάνω ένα αναζωογονητικό ντους και αφού φορέσω τις πυτζάμες μου στεγνώνω με το σεσουάρ τα μαλλιά μου. Αύριο ξημερώνει μια καινούργια ημέρα και πρέπει να ξεχάσω τις έγνοιες μου και να παριστάνω την χαρούμενη. Έχω έναν ρόλο να υποδειχθώ και πρέπει να τον εκτελέσω όσο καλύτερα μπορώ.

[...]

Έχω φορέσει ένα γκρι κοντομάνικο φόρεμα, που φτάνει μέχρι τα γόνατα με ένα ζευγάρι λευκά all star και έχω ισιώσει τα μαλλιά μου. Βάφτηκα με λίγη μάσκαρα στις βλεφαρίδες μου και λίγο lip gloss στα χείλη μου για να πάρουν λίγο χρώμα. Πήρα την περσινή, ροζ σχολική μου τσάντα, το κινητό μου και αφού χαιρέτησα του γονείς μου, ξεκίνησα για το σχολείο.

[...]

"Είσαι στο ίδιο τμήμα μαζί του; Τι σκατά;" ρωτάει έκπληκτη η Βανέσσα. Δεν την αδικώ και εμένα αυτή ήταν η πρώτη μου αντίδραση όταν το έμαθα.

"Αυτό αναρωτιέμαι και εγώ..." μουρμουρίζω.

"Αλίκη πως θα τον αντικρίσεις μετά από όλα αυτά που συνέβησαν;" ρωτάει και ανασηκώνω τους ώμους μου. Φυσικά και το πρώτο πράγμα που έκανα όταν επέστρεψα σπίτι από εκείνο το υπέροχο και ταυτόχρονα καταστροφικό βράδυ, ήταν να τηλεφωνήσω στην Βανέσσα οπού και της εξήγησα όλα όσα έγιναν.

"Δεν ξέρω! Πφφ θα τα πούμε αργότερα έχω project και ξέρεις την καθηγήτρια." ξεφυσώ και γνέφει.

"'Δεν πάει να καταστρέφεται και ο κόσμος εμείς μάθημα θα κάνουμε'." λέμε ταυτόχρονα με την Βανέσσα, αντιγράφοντας την φωνή της κυρίας μας του project. Αυτή η γυναίκα πάντα έκανε μάθημα, ο κόσμος να χαλούσε.