-О.одоо яаж байна?
Жимин чичрэсэн хоолойгоороо ийн асуухад:
-Зүгээр ээ.
Тэрний санаа амарсан бололтой хөлсөө арчив.Тэр хоёрыг амьсгаагаа даран амарч суухад хэдэн залуус гүйлдэн хүрж ирээд тэднийг тэвэрсээр явав.
[Одоо]
Амийг минь аврахын тулд өөрийгөө үл хайхарч байсан тэр найз минь одоо хаа байгаа юм бол доо.Магадгүй хажууд минь байсан ч би түүнийг үгүй хийсэн байх.
[Өмнө нь]
-Пак Жимин!!Яах гээд үргэлж миний хэрэгт хошуу дүрдэг юм бэ!
-Би чамд санаа зовсондоо л туслах гэж байна Тэхён!
-Хэрэггүй!хэрэггүй гэж байна!Битгий оролц гуйя!
Жимин Тэхёнд хүрэхээр ойртоход тэрээр хойш нэг ухраад:
-Надад битгий хүр!Хараал идсэн амаа хамхиад эндээс зайл!Зайл гэж байна!
-Тэхён!Чамд хэцүү байгааг ойлгож байгаа ч тайвшрах хэрэгтэй чи тэрнийг албаар алаагүй шүү дээ.
Түүнийг ийн хэлэхэд Тэхён уурссан бололтой хурц далавчаараа Жиминийг ороолгочихов.
-Арилж үз!Алга бол!Зайл!бүгд зайл гэж байна!
Тэхён уйлан бархирахад Жимин цохиулан бэртэл авсан ч ахин босч ирэн түүн рүү ойртоод:
-Сэр!Тэхён зүүднээсээ сэр!Энэ бол бодит байдал!Тэр л чамайг эхэлж алах гэж байсан шүү дээ!
Жиминий нүдэнд аль хэдийн нулимс цийлэгнэж байхад Тэхёны хөмсөг дундаа нийлэн түүний хоолойг боймлон босч ирээд:
-Чи юу мэддэг болоод яриад байгаа юм!
-Тэ.тэхён буулга!
Жиминий нүүр улаах биш хүрэн болоход Тэхён түүнийг хаа нэг тийшээ хүчтэй шидчихээд арагш харан:
-Надад чам шиг найз хэрэггүй!Чи надад хэрэггүй!
Тэрээр далавчаа дэвсээр тэндээс нисэн тэнгэрт одов.
Харин Жимин амнаас гарах цусаа нэг гараараа шувтарчихаад нулимс дуслуулан,уруул нь чичиртэл уйлж орхив.
[Одоо]
Хэрэггүй биш хэрэгтэй байсан хүн минь ганцхан чи байхад чамайг би шархлуулжээ.
Эргэн дурсахад нулимсыг минь дуудах хэмжээний олон жаргал,зовлонтой дурсамжууд.
