EUPHORIA- Narnia!

Episode 3

Ik haatte het om alles te vertellen. Om de herinneringen van die fatale nacht weer boven te brengen en om ze uit te leggen dat ik er niets aan kon doen.

Lucy, Susan en Edmund luisterde aandachtig. Maar Peter..

Peter liep steeds een en weer met zijn handen achter zijn rug geslagen, hij gaf soms afkeurende kreunen als ik vertelde dat de Telmarijnen weer meer in Narnia hadden geplunderd.

We overnachtten in Cair Paraval. Ik kon niet slapen, ik staarde alleen naar de avondlucht en naar de fonkelende sterren.

'Ik snap het nog steeds niet.'

Ik duwde me met mijn handen omhoog. Peter zat met zijn benen gekruist me aan te kijken. Ik ging recht zitten en zuchtte.

'Wat snap je niet?'

'Dat je met ons mee bent gekomen, ik snap niet dat niemand ons iets heeft gezegd over jouw, niemand in Narnia heeft je naam ooit laten vallen.'

'Dat komt omdat ik nog niet geboren was, idioot,' zei ik tegen hem op een ''duh'' toon.

'Maar je bent zomaar met ons meegekomen, je was op het zelfde moment op het station als ons.'

'Alles wat Aslan doet heeft een reden,' zei ik. Ik keek weer naar de sterren. 'Hij wilde dat ik dichtbij jullie bleef en wanneer de tijd rijp was dat ik met jullie terug ging naar Narnia.'

'Dat heb je ons niet vertelt,' zei hij beschuldigend.

'Denk je dat ik het leuk vind om erover te spreken,' zei ik bars. 'Ik schep niet zo op over die tijd als jou.'

Ik raakte een gevoelige snaar bij hem volgens mij, want hij ging op zijn rug liggen en sloeg zijn handen onder zijn hoofd. Ik zuchtte nog een keer diep, ging liggen en sloot mijn ogen. Ik was op dat moment blij dat ik niet kon slapen, want Susan stond twintig minuten later op en liep weg. Peter volgde haar.

Ik spitste mijn oren, mijn moeder zei altijd tegen me dat mijn gehoor goed was. Of zoiets in ieder geval, ik kan het me niet zo goed meer herinneren.

'Je moet niet zo tegen haar doen, Peter,' zei Susan een beetje boos.

'Ik doe niet zo tegen haar,' zei Peter, 'ik vind het gewoon raar-'

'Dat ze misschien net zoals ons is,' voegde Susan aan tot zijn zin.

'Ja.'

'Op het begin klonk het ook raar, geloof me, maar ik denk dat ze gelijk heeft, alles slaat erop dat ze hetzelfde heeft meegemaakt als ons.'

'Maar-'

'Geloof het nou maar Peter.'

'Ik wil gewoon niet dat ze doet alsof ze bij onze familie hoort,' zei hij uiteindelijk.

'Dat doet ze niet,' weerde Susan tegen, 'ik zie aan haar dat ze zich een buitenstaander voelt.'

'Maar goed ook,' zei Peter bars.

'O kom op, Pete,' zei Susan ongelooflijk, 'ze heeft veel dingen meegemaakt.'

'Wij ook.'

'Maar niet zo'n dingen als haar, heb jij ooit gezien hoe onze moeder werd vermoord?'

'Nee,' zei Peter nog steeds bars.

'En tenslotte ze hoort op een of andere manier bij ons, Lucy is erg onder de indruk van haar.. En Edmund ook.'

Ik hoorde hoe Peter snoof.

*•*•*•*

Het was fantastisch om mijn normale kleren weer aan te doen, de wambuis paste precies om mijn bovenlichaam, mijn jas kwam nog steeds tot een stuk over mijn knieën en mijn broek paste ook nog. De schede paste om mijn middel. Mijn bijl voelde wel wat lichter aan, mijn pijlenkoker zat vol met pijlen en de niet gebroken boog stopte ik er ook in.