İZMARİT

#son özel bölüm# yarasına kavuştu.

Selam.

Son kez birlikteyiz, bu hikayede. Başından sonuna kadar yanımda kaldığınız için teşekkür ederim. Bundan sonra da yanımda olacağınıza eminim, bunun için de ayriyeten teşekkür ediyorum ve sizi bölümle baş başa bırakıyorum.

Bana ulaşmak isterseniz Ig: cemalatifoglu

Ayrıca profilimde bulunan bir diğer kitabım SÜVEYDA'ya da desteklerinizi bekliyorum. Beraber, uzun ve güzel bir hikâyeye daha tanıklık edelim. :)

ben seni çok sevdim.

3 Mayıs 2025 

Hava mayıs ayına göre oldukça rüzgârlıydı, çiçek açan ağaçların dalları birbirine çarpıyor, ürkütücü sesler bırakıyordu etrafa. Kuşlar dengesizce uçarken hastanenin bahçesinde, ilkbahar olmasına rağmen, temizlenmemiş kuru otlar hâkimiyetini sürdürüyordu. Yirmi kişilik üniversite öğrencisi olan grubun ayak sesleri doldurmuştu bahçeyi. Etrafı özenle inceliyorlar, merakla fotoğraflar çekiyorlardı. İçlerinden bir genç kız, hepsinden daha heyecanlıydı. Adımları oldukça süratli, bakışları keskin ve dolu doluydu. Kalbi yerinden çıkacakmış gibi hissediyor, kendisine engel olamıyordu bir türlü.

Önlerinden giden rehberleri aniden döndü gruba ve kollarını iki yana açıp: "Arkadaşlar!" diye bağırdı. Tüm grubun dikkatini çekmeyi başarınca kollarını indirip sözlerine devam etti. "Şimdi içeriye gireceğiz fakat sessiz olmanızı ve sadece beni takip etmenizi rica ediyorum sizden. Hâlâ kullanımda olan bir bina burası, çok daha özenli olmalıyız. Hastaları rahatsız etmeyelim," diye kısa bir açıklama yapıp gülümsedi ve açıklamasıyla tüm grup derin bir sessizliğe gömüldü.

Rehberi takip eden grubun içerisindeki o kız, oldukça stresliydi. Ellerini birbirine kenetlemiş, parmakları ile oynuyor, ara sıra boğazını kaşıyor, yutkunmasını kolaylaştırmak adına su içiyordu. Saçlarını iki yanına doğru yatırmış, sabah yıkadığı badem kokulu şampuanının kokusunun burnuna ulaşmasına izin vermişti. Gözlerini sık sık kapatıyor, göğüs kafesini zorlarcasına sıkan nefesini kontrol etmeye çalışıyordu. Bu, pek de mümkün değil gibiydi. Onu bu denli zorlayan şey, gözlerinin önünde yaşanan bir hayat hikâyesinin tanıklığını yapıyor olmaktı. Ceketinin cebinden telefonunu çıkardı, mesajlar kısmına girdi.

Erkek arkadaşına kısa bir mesaj yazıp telefon ekranını karartırken ondan gelecek cevap gecikmemişti. "Gelemem, hayatım. Benim yerime bunu üstlendiğin için teşekkür ederim. Seni seviyorum," yazmıştı. Genç kız, bu mesajla güç aldı ve rehberin hemen arkasından binaya giriş yaptı. Oldukça eski olan, taştan ve soğuk, beyaz duvarları olan bina insanın içini ürpertiyordu. Gülümsemeye çalıştı ve merdivenleri teker teker çıkıp koridorda ilerlemeye başladı.

Birkaç saniye sonra iki doktor onları karşılamak adına, sergilenecek oda kapısının hemen önünde belirmişti. Rehberle tokalaştıktan sonra öğrencilere döndüler ve içlerinden erkek olan öne atıldı. "Hepiniz hoş geldiniz," diye mırıldandı, kısık bir sesle. Oldukça özen gösteriyordu sesinin tonuna. "Burada daha fazla ses çıkarmamak adına içeriye girelim, gerekli açıklamaları orada yapacağım." Cümlelerinden sonra odanın kapısını açtı ve geniş, rutubet kokan odaya giriş yaptı herkes. Genç kız, doktorun söylediklerini es geçmiş, etrafı izliyordu.

İzledikçe gözleri yaşlanmış, dudakları titremeye başlamıştı. Odanın dört duvarı da baştan sona yazılarla doluydu. Her yere merdivenler konmuş, yazılan yazıların okunması için olanak sağlanmıştı. Doktor nefesini seslice verdikten sonra konuşmaya başladı yeniden. "Gördüğünüz oda, hastamız Kutay Harmanlı'nın eski odası," dediği an, genç kız gözlerini hızla ona çevirdi. Titreyen gözbebekleri ağlamamak için zor tutuyordu kendini uçurumun kenarında. "Kutay Harmanlı, bir yıl boyunca bu odayı kullandı. Duvarlarda gördüğünüz yazılar, onun bir yıl boyunca yazdığı bir hikâye. Sırrını kimse bilmiyor. İki genç aşığın oldukça mutlu olduğu anılar, gördüğünüz üzere, dört duvarı da kaplıyor." Cümlelerini ardı ardına sıralarken doktor, genç kız ise buğulanmış gözlerinin ardından mürekkeple duvarlara kazınan yazılara bakıyordu.