Avuçlarım arasındaki minik eli biraz daha sıktım. Fakat amacım canını acıtmak değildi, yalnızca yanında olduğumu hissetmesini istiyordum.
Gökyüzü de ağlıyordu bir meleğin dünyadan göçüp, ait olduğu cennetine dönmesine. Seoul'a çok fazla yağmur yağıyordu, güzel bir insan gittiği için. Kim Namjoon, iyi niyetli dostum.
"O hiç ağlamazdı, ne yaşarsa yaşasın ağlayamazdı. Yağmurlu havalarda hep gökyüzünün onun yerine ağladığını söylerdi. Gün boyu havanın yağmurlu olmasını isterdi."
Dostumun küçük kardeşi, sessizce fısıldadığında onu sadece ben duyabilmiştm.
Kafasını gökyüzüne dikti. "Namjoon hyung, görebiliyor musun şu yağmuru? Senin için gökyüzü çok fazla ağlıyor, sadece senin için."
Dudaklarını ısırdı ve melodik bir şekilde murıldandı. "Sonsuza dek yağmur."
İnsanların hüzünlü gözlerinin odağı, artık dengesini kaybetmiş olan Taehyung'daydı. Tuttuğum elini kavradım. Baygındı.
Tek elimle tuttuğum şemsiyeyi yanımdaki kadına verdim ve onu kucağıma alıp, mezarlıktan çıkardım.
namjoon, bir vlive yayınında "cenazemde 'forever rain' çalınmasını istiyorum demişti, hatırladıkça kendimi çok kötü hissediyorum
