YANGIN AŞK YAKAR! I

EVCİLİK OYUNU

Fısıltı, bir çağ gibi büyük olan gürültüden dahada sesliydi bu gece . Sanki yıldırım çaktıda gök yüzü meftuni bir maviliğe bürünmüş gibiydi. Bir feryat döküldü gecenin alaca karanlığından, adamın yangın yerine dönmüş kalbine fısıldadı...yanacaksın!...Ruhu düğüm düğümdü; tıpkı kadının kokusunu soluyup ciğerlerinde biriktirdiği nefesi gibi...Bir damla düştü gök yüzünden ve adamın kurumuş dudaklarında hayat buldu kendine. Ardından bir damla daha düştü bukez adamın kor gibi yanan göğsünde zikzak çizerek kendine yol izledi. Bir damla daha düştü adamın kocaman avcuna, sıcacık elleri soğuk damlayla buz kesti...

Adam ısrarla yağan yağmura kafa tutuyordu adeta...Ancak adamın içindeki ateş bir türlü dinmiyordu...hani ufacık kıvılcıma vuran rüzgar vardır ya işte öyleydi yağmurda onun için...yağdıkça içindeki yangın dahada harlanıyordu sanki...

Adam odasındaki geniş balkonda hırsla  yağan yağmurun altında,  başını gök yüzüne dikmiş onu ıslatan damlalara hayat veriyordu...çıplak bedenine düşen damlar önce adamın sert bedenine çerpıp ardından yok oluyorlardı...genç adam ıslanan bedenine indirdi bakışlarını üzerinde sadece koyu siyah pantolonla, çıplak ayak balkonun ortasında ıslanıyordu. buruk bir o kadarda öfkeli bir gülüş bahşetti dudaklarına ...sanırım deliriyordu...yoksa şuanki durumunun başka  bir açıklaması olamazdı.

Adam başını tekrar gök yüzüne kaldırdı...içinde biriktirdiği nefesi,kadınının kokusunun harmanlandığı nefesini ciğerleri büzüşünceye dek dışarı bırıktı...yağmur taneleri adamın yüzüne düştükçe kapanan dudaklarından bir şelale gibi çenesine doğru bir yol izledi...adamın kirpikleri ıslaklığından dolayı birbirine yapışıyorlardı, bu yüzden görüşü bulanıktı...Adam kendince cezalandırıyordu, ruhunu...bu kin, bu hırs ruhunaydı...herşeyi o başlatmıştı...ne vardı sanki kadının ruhuna karışmasaydı...yanarmıydı şimdi canı?

Genç adam iki eliyle yüzünü sertçe sıvazladı. Neredeyse iki saattir odasının balkonunda,yağmurun altında duruyordu. Sonkez bir nefes doldurdu havasız kalan ciğerlerine. Ardından kendini buz gibi soğuğun kollarından alıp odasına attı.

Genç adam ıslak saçlarına elini daldırıp geriye doğru yatırdı. Kömür karası saçından hırçın bir tutam firar etti...adamın pürüssüz alnına düştü...adam hiddettle alnına düşen saçını elliyle arkaya doğru itti....ancak saçı kendi gibi hırçındı...Anlaşılan bugün herşey adamın aksine işşliyordu...Elindeki havluyla kömür karası saçlarını kuruladı.  ıslak havluyu siyahla bir bütün olan odasının bir köşesine fırlattı rasgele...odasıda tıpkı kendi gibi siyahtı...tüm renkleri barındırıpta en koyusunu seçmişti kendine...o beyaz olmak istemiyordu. Beyaz olsaydı ruhundaki  tüm izler görünürdü...gri de olmak istemiyordu...o siyahtı, şu acının ta kendisi olan yüreğinin kanadığını ,siyahla  gizlerdi çünkü...

Hayat adil davranmamıştı ona. Daha küçücükken acıların en derinini tatmıştı...önce annesiz ardından babasız kalmışttı...herşeyi planlamıştı...babasının intikamını alacak...şu feryada dil olan yüreğinin acısını dindirecekti...yada öyle sanıyordu...Ancak birşey olmuştu...düşmanı olan adamın kızı,hayatına bomba gibi düşmüştü...belkide yüreğine...birşey vardı...onu sürekli engelleyen,tökezleten birşey. Adı neydi bilmiyordu...bilmek istemiyordu da...aslında o yüreğinde, intikamdan başka duygu beslemek istemiyordu...Hiçbirşeyi zamana bırakmak istemiyordu. Bırakırsa fırtınada savrulan yaptaktan farkı kalmazdı. O herşeyi kendi kurrallarına göre işlemeyi severdi...bilinmezliği sevmezdi...zaman her şeyin ilacıdır derler...yanılmışlar ,zaman herşeyi oyandı...acının en deriniydi zaman. Bekledikçe kanattan ,yarayı irrin tutturandı. Acıydı zaman...

Saatler önce karısı bu odadaydı. Hala o şeker kokusu gitmemişti. Sanki  odanın içinde bir yerlere gizlenmiş adamın inadını inadına genzine çektiği nefes olup ciğerlerine doluyordu. Genç adam hiddetle kendini yatağa bıraktı. Öfkesi yumruğunu sıkmasına neden olmuştu. Kollarını dizlerine yaslayıp öne doğru eğildi. Karısının masum isteği kulaklarında yankılanıyordu.