My problems and the badboy -voltooid-

34. Een waas

'M'n moeder wenst je heel veel sterkte en vind het heel erg vervelend voor je. Ze zegt ook dat als ze iets voor je kan doen of als je even uit je huis wilt dat je altijd bij ons terecht kan komen.' Zegt Mason tegen me. Ik draai me weer om en zeg dat het heel lief van haar is.
'Maar als je ergens anders heen wilt of ergens anders wilt slapen kan het echt bij ons hoor, je hoeft dan echt niet verlegen te zijn om het te zeggen.' Zegt Mason glimlachend tegen me. Ik knik en glimlach naar hem. Ik buig voorover en geef hem een snelle zoen voordat ik op sta. Hij kijkt me vragend aan en ik zeg dat ik even snel ga douchen.

Als ik onder de douche sta komt de vraag bij me op hoe het komt dat ik zo goed met Mason kan praten terwijl ik tegen andere helemaal dichtklap, zelfs tegen m'n moeder, maar m'n moeder heeft na die knuffel die ze me heeft gegeven en daarbij moest huilen nooit meer gehuild.
Ze is alleen maar bezig geweest met haar werk of de begrafenis en Mason is heel de tijd bij me geweest en heeft me met alles geholpen. Ik snap eigenlijk niet hoe het komt dat m'n moeder zo doorgaat met haar leven, haar vriendin die ze al meer dan 15 jaar kent is overleden en ze gaat gewoon door met werken.

Ik stap uit de douche en kleed me aan, het wordt zoals gewoonlijk deze dagen een chill outfit. Ik moet ook nog bepalen wat ik aan ga als Marije wordt begraven, maar ik heb niks dus ik moet waarschijnlijk nog naar de stad. Ik heb daar zo geen zin in, straks kom ik nog iemand tegen en dan wat. Een vrolijk praatje gaan maken? Ik loop de badkamer uit en loop weer naar m'n kamer.

'Mason, ik ben bang dat ik naar de stad moet.'
'Oh zal ik meegaan?'
'Ja graag, ik heb iets nodig voor morgen maar ik weet niet wat, misschien een zwart jurkje?'
'Ja ik denk dat dat prima is, ik haal even onze schoenen en dan kunnen we gaan.'
Mason loopt de deur uit en ik ga op m'n bed zitten en een beetje naar buiten staren. Er rijden in mijn straat eigenlijk verbazingwekkend veel auto's, dat is me eigenlijk nooit zo opgevallen.

Als ik m'n schoenen aan heb getrokken rijden we in Mason z'n auto een ritje van vijf minuutjes naar de stad. We gaan het nieuwe grote winkelcentrum in, in de hoop om iets moois te vinden. De eerste winkel is een winkel waar ze redelijk nette kleding hebben, echt een winkel waar je wel een zwart jurkje zou vinden maar nee hoor. Aangezien het lente is hebben ze alleen maar vrolijk gekleurde jurkjes in de rekken hangen en dat is nou net wat ik niet wil.
'Misschien hebben ze daar wat, kom.' Mason neemt het voortouw en neemt me mee naar de winkel aan de overkant. Het winkelcentrum zit zo in elkaar dat je twee verdiepingen hebt en op de begane grond, in het midden van als het ware het kruispunt heb je een fontein met daaromheen zitjes. De winkel is precies aan de andere kant van de fontein dus we lopen eromheen.

'Hey Julia?' hoor ik een stem roepen, ik draai me om richting de zitjes en ik zie Nina zitten. Ze zit naast me bij Economie en dat is meestal wel gezellig en ze is erg goed in het vak dus ze kan me ook vaak helpen.
'Waarom was je er vandaag niet?' zegt ze als ze voor mij en Mason staat. Haar ogen gaan over onze handen, ik zie haar fronsen maar dan kijkt ze me weer aan alsof er niks is.
'Uhm ik uhm was...' Mijn hart mist een slag want ik heb bij God geen idee wat ik moet zeggen, ik kijk Mason met paniekerige ogen aan om een hint te geven of hij me uit deze situatie wil redden.
'Sorry maar we moeten echt door, we hebben maar weinig tijd.' Zegt Mason die dus m'n hint gelukkig heeft begrepen.
'Oh oké dan, ik zie je wel weer op school Julia.' Ze geeft een glimlach, kijkt nog even naar Mason en mij en draait dan om met een zwiepende staart in haar bruine haren.
'Dankje' zeg ik met een opgeluchte stem.
'Graag gedaan, maar eigenlijk zat er wel een waarheid in want je moeder vroeg of we rond drie uur terug wilde komen voor iets belangrijks zei ze.'
'Oh maar- oh nou ja dan moeten we inderdaad wat sneller zijn.'

Rond half drie, dus twee uur later lopen Mason en ik met twee tasjes in onze handen terug. Ik ben gelukkig geslaagd voor een zwart jurkje en Mason heeft nog een net overhemd gekocht voor morgen. Ik zei dat dat echt niet hoefde maar hij stond erop dat hij ook netjes gekleed ging.
Het zwarte jurkje is een A-lijn jurkje en aan de onderkant is een dunne witte streep net zoals bij het uiteinde van de driekwart mouwtjes.

We lopen het huis binnen en mijn ouders zitten op hun gebruikelijke plek met stapels papieren voor hun neus. Ze horen me niet eens binnenkomen totdat ik de deur dichtgooi.
'Hoi pap, hoi mam'
'Oh hoi, we hadden je helemaal niet horen binnenkomen.' Zegt m'n moeder die is opgeschrokken van haar papierwerk.
'Nee dat dacht ik al' mompel ik 'waarom moest ik voor drie uur terug zijn?' vraag ik wat harder.
'Nou, dit gaat waarschijnlijk een beetje moeilijk voor je zijn maar we moeten de muziek die we morgen willen gaan draaien voor half vijf inleveren vandaag en ik had bedacht dat jij misschien ook iets kon uitzoeken wat je mooi vindt.'
Ik val even stil door deze onverwachte vraag en kijk dan ook alleen voor me uit. Welk nummer moet ik in vredesnaam uitzoeken, er zijn er zoveel maar eigenlijk zijn al die nummers vrolijke nummers waarop je zou gaan dansen en ik weet niet of dat zo geschikt is.
'Als je dat natuurlijk wilt.' Zegt m'n moeder als ik nog geen antwoord heb gegeven.
'Nee, ik bedoel ja dat wil ik wel maar ik weet niet welke.'
'Daar heb je nog anderhalf uur de tijd voor, in die tijd moet het vast lukken toch?'
'Ik-ik weet niet.'
'Zo moeilijk is het toch niet om een nummer uit te zoeken?'
'Wat!? Sorry wat zei je net?!' vraag ik ongelovig.
'Ja, het is maar een muziekje wat je moet uitzoeken, niet zo heel moeilijk volgens mij.'
'Dit is echt ongelooflijk, het was je beste vriendin voor ongeveer 15 jaar! Een "muziekje" uitzoeken is behoorlijk heftig als je het mij vraagt hoor! Hoe kan je zo emotieloos zijn. Je zit alleen maar achter die fucking computer te werken. Heb je dan helemaal geen gevoel!' schreeuw ik inmiddels. Ik storm de deur uit, achter mij hoor ik m'n moeder nog schreeuwen dat ik terug moet komen maar inmiddels ben ik zo boos dat de tranen over m'n wangen stromen. Ik ren de gang door waar ik Mason tegen het lijf loop.
'Julia wat is er aan de hand? Waarom schreeuwde je moeder?' Hij kijkt me met bezorgde ogen aan, zijn handen pakken me vast bij m'n bovenarmen en met zijn dwingende blik maakt hij dat ik hem wel in de ogen moet kijken.
'Ja nou m'n moeder, en ik moet dan iets uitzoeken en zei vindt het onzin, en toen schreeuwen.' Zeg ik snikkend.
'Julia rustig, adem eerst maar even normaal, loop maar alvast naar boven dan haal ik een glas met water voor je. Ik kom er zo aan.

Ik loop naar boven en ga opgekruld op m'n bed liggen. Na een paar seconden hoor ik voetstappen achter me en een hand gaat over m'n rug. Ik voel Mason z'n lippen op m'n wang.
'Hier is wat water.' Hij blijft over m'n rug gaan met z'n hand als een geruststellend gebaar.
'Dankje.' Ik kom overeind en pak het glas aan. Ik neem kleine slokjes en kom weer een beetje tot rust. 'Dus wat is er precies gebeurt?'
'M'n moeder vroeg of ik een nummer wil uitzoeken voor morgen en natuurlijk wil ik dat maar ik weet niet welke dus dat zei ik ook en toen zei ze dat het echt niet zo heel moeilijk is om een nummer uit te zoeken, maar zij begrijpt niet dat aan heel veel nummers herinneringen zitten. Ze doet alsof heel Marijes dood haar niks doet.' Er loopt een traan over m'n wang die ik wegveeg met de mouw van m'n vest. 'En nou ja toen zei ik dat ik het heel raar vond dat ze alleen maar achter die computer zit en dat ze geloof ik helemaal geen gevoel heeft.'
'Zei je dat of schreeuwde je het?' zegt Mason met een glimlachje.
'Ik schreeuwde het misschien een beetje.' Zeg ik glimlachend als ik nog een traan wegveeg.
'Hmm oké, maar Julia ik snap waarom je het hebt gezegd maar ik denk dat je moeder het op haar eigen manier verwerkt en het klopt dat ze weinig emotie laat zien en ik snap ook dat het dan net lijkt alsof ze dus geen verdriet heeft maar dat lijkt me wel heel erg sterk als dat niet zo is.'
'Ja dat is ook wel zo maar het flapte er gewoon uit.'
'Ach ja, kom bij me liggen. Ik denk trouwens dat je moeder het best begrijpt hoor, maar dat het er gewoon niet zo handig uitkwam.'

Ik ga op z'n borst liggen en hoor hoe z'n hart regelmatig klopt. Het is een rustgevend geluid, een geluid waar ik op kan focussen en tegelijk m'n gedachtes kan ordenen.

Muziek uitkiezen is echt moeilijk, je wilt een herinnering maar het kan niet een te vrolijk liedje zijn maar het moet wel een betekenis hebben. Als Marije er was, was er altijd een vrolijke sfeer dus ik kan me simpelweg niet herinneren aan iets droevigs dat ik heb geluisterd met haar. Aan de andere kant waarom zou ik een droevig liedje uitkiezen als zij zelf altijd zo vrolijk was.