Dream

Belle

Het is doodstil. Geen van de meisjes zegt iets. Ze zijn diep geschokt bij het zien van hun eerdere kamergenootje Belle. Marie, Lucy en Sophie zijn naar de muziekzaal gegaan. 'Ik kan het niet geloven.' Sophie is buiten zichzelf van woede. 'Wie doet nou zoiets?' Marie zit stil in een hoekje met haar armen om haar opgetrokken benen heengeslagen. 'Je zei dat je haar kende?' vraagt Sophie aan Lucy. Lucy knikt. Belle is weer door mevrouw Valencice meegenomen. 'Om haar handen te wassen' had mevrouw Valencice gezegt. De meiden snappen natuurlijk wel dat dit iets te lang duurt om alleen maar je handen te wassen. Sophie zucht en gaat zitten. 'Arme meid. Jij bent nu zeker wel blij dat je niet gewonnen hebt!' zegt Sophie tegen Marie. Marie kijkt haar wazig aan. Sophie schudt haar hoofd. 'Belle was een taaie meid.' zegt ze. Die woorden verbazen Lucy. Belle zag eruit als een schattig klein popje. Eigenlijk was ze dat ook. Zoals Lucy haar kende. 'Toen ze haar eerste waarschuwing kreeg beet ze flink van zich af. Daardoor kreeg ze er nog een. De eerste kreeg ze omdat ze stiekem een tomaatje van de tafel had gepakt. Maar mevrouw Valencice ziet alles. Later kreeg ze haar derde waarschuwing omdat ze ruzie had gemaakt met Nina.' Lucy denkt na. Die naam heeft ze eerder gehoord. 'Nina?' vraagt ze. Marie snikt. Sophie kijkt haar vol medelijden aan. 'Donker haar, verlegen uitstraling, zij kreeg ook haar derde waarschuwing. Ze waren allebei weg. Nu is Belle weer terug en vraagt iedereen zich af waar Nina is.' Er wordt op de deur geklopt. De deur gaat open en Anne steekt haar hoofd om de hoek. Haar ogen zijn rood. 'Lucy? Mevrouw Valencice vraagt naar jou.' Lucy staat op en loopt achter Anne aan. Alle meisjes kijken naar haar. Vol medelijden. Lucy is bang voor wat er komen gaat. Als Anne een deur voor haar opent, bonst haar hart in haar keel. Daar staat mevrouw Valencice. Ze lacht. Dan sluit Anne de deur.

'Lucy! Daar ben je! Wat fijn je te zien.' zegt mevrouw Valencice. Lucy kijkt naar de grond. 'Vind ik ook mevrouw.' zegt ze zacht. 'Nou zeg, niet zo sip, je hebt toch een fantastische prijs gekregen?' Lucy weet dat ze nu wel ja móét zeggen. Met een enorme tegenzin brengt ze uit: 'Ja mevrouw.' Mevrouw Valencice lacht. 'Dat dacht ik ook. Nou laat haar maar binnen!' Er gaat een deur open. Belle wordt naar binnen geduwt. En ookal had Lucy het aan zien komen, toch schrikt ze enorm van het verminkte lichaam van het meisje. Mevrouw Valencice ziet het. 'Tja, laat het een les zijn.' zegt ze. Ze aait Belle over haar wang en geeft er dan een enorme klap tegenaan. Belle valt bijna om, maar wordt door mevrouw Valencice vastgegrepen aan haar arm. Lucy ziet de nagels van mevrouw Valencice in de ooit zo zachte huid van Belle zinken. Er drupt een druppel bloed op de grond. Mevrouw Valencice gooit Belle op de grond neer. 'Opruimen! Trut!' Belle veegt het bloed op met haar jurk. 'Sta op!' schreeuwt mevrouw Valencice. Belle krabbelt overeind. Mevrouw Valencice geeft haar nog een flinke klap. Dan duwt ze Belle in Lucy's richting. 'Ze is voor jou.' zegt ze. Er komt een bediende binnen. Hij knoopt Belle's handen vast. Mevrouw Valencice opent de deur voor hen. 'Veel plezier ermee.' lacht ze. Ze gooit de deur dicht. Nu pas merkt Lucy dat er tranen over haar wangen rollen.