Dream

Buffet

Lucy en Marie kijken elkaar aan. Alle meisjes zijn al weg. Ze zijn alleen. Samen met de gestresste Sophie die al snikkend in allemaal laatjes zit te rommelen. Marie wil Lucy meetrekken, maar die blijft staan. Ze schudt haar hoofd en loopt naar een kast. Daar haalt ze naalt en draad uit. Ze geeft het aan Sophie. Die kijkt haar aan alsof ze gestoord is. 'Wat doe je?' vraagt ze. 'Ik geef je naald en draad zodat je je jurkje kan naaien.' antwoordt Lucy. 'Zie ik eruit als een oud wijf ofzo? Ik kan toch helemaal niet naaien!' Lucy kijkt beledigd. 'Nou dan niet.' zegt ze. Ze wil weglopen, maar Sophie houdt haar tegen. 'Wacht! Kun jij wel naaien dan?' Lucy lacht. Natuurlijk kan ze naaien! Hoe vaak heeft ze wel niet de kleren van haar zusje genaaid? Ze knikt. 'Ja.' Sophie kijkt haar ongelovig aan. 'Echt? Oh, zou je me dan willen helpen? Please?' Lucy kijkt naar Marie. Die haalt haar schouders op. 'Hoe lang hebben we nog?' vraagt Lucy. 'Over tien minuten moeten we in de zaal zijn.' antwoordt Sophie. Lucy bekijkt de scheur. 'Dat lukt wel.'

*

Het is druk in de zaal. De meisjes lachen, praten en gillen. Sophie, Lucy en Marie wurmen zich door de menigte. Ze gaan naast elkaar aan de enorme tafel zitten. Er klinkt een gong. De meisjes vallen stil en gaan razendsnel aan de tafel zitten. Ergens gaat een deur open en mevrouw Valencice komt binnen. 'Meiden! Wat fijn om jullie weer te zien! Dat doet me goed.' Ze schenkt hen een lach. 'Vinden jullie het ook geen heerlijk weer vandaag?' vraagt mevrouw Valencice. En ook al zijn er geen ramen toch antwoorden de meisje braaf: 'Ja mevrouw.' Mevrouw Valencice snuift de lucht op. Dan zucht ze diep. 'Fout.' zegt ze. 'Het regent meiden.' Het is stil. Mevrouw Valencice kijkt naar de buffettafel die vol staat met eten. 'Maar goed, ik heb jullie natuurlijk niet voor niets laten komen.' 'Nee mevrouw.' 'Ik heb iets te vieren...' 'Ja mevrouw.' De meisjes schuiven zenuwachtig heen en weer op hun stoelen. 'Wel ik zal jullie zeggen wat er is.' zegt mevrouw Valencice. 'Wat is er aan de hand mevrouw?' vragen de meisjes. Mevrouw Valencice kijkt hen streng aan. 'Niet zo nieuwsgierig meiden!' zegt ze. 'Maar goed..' Ze kijkt om zich heen. 'Mijn lieve neefje is gekomen om kennis met jullie te maken!' Ze laat een hoog lachje horen. 'Daniël? Kom maar hoor!' Er komt iemand de zaal binnenlopen. Lucy kan hem niet goed zien, want plotseling gaat iedereen staan. Er klinkt geschreeuw. Lucy probeert iets op te vangen maar ze staat helemaal vast tussen de meisjes. Naast haar hoort ze Marie roepen: 'Ik zie niets!' Dan klinkt de gong weer. 'MEISJES!' Mevrouw Valencice kijkt hen woedend aan. 'Is dat de manier om hem te verwelkomen?' De meiden gaan zitten. Nu ziet Lucy een jonge jongen met warrig bruin haar en groene ogen. Hij lacht verlegen naar de meisjes. 'We doen het even overnieuw. Als ik je naam noem, kom je naar voren en stel je je even voor ja?' De meisjes knikken. Mevrouw Valencice begint de namenlijst op te noemen. Alle meisjes hebben een andere manier om zich voor te stellen. Sommigen draaien een rondje, anderen buigen en er zijn zelfs hogere meisjes die hem een kus op de wang geven. 'Lucy!' Lucy schrikt. Ze staat op en loopt naar voren. Daar staat Daniël. Hij vraagt zich af wat er nu zal komen. Lucy loopt rechtop en vastberaden. Als ze voor hem staat, steekt ze haar hand uit en kijkt ze hem recht aan. Ze schrikt. Wat is hij knap! Hij lacht lief naar haar. 'Lucy.' zegt ze. Hij pakt haar hand vast. 'Daniël.' zegt hij. Dan kust hij haar hand. Lucy geeft geen kik. Achter zich hoort ze een paar meisjes jaloers fluisteren. Ze kijkt hem nog een keer aan en loopt dan terug naar haar plek om zo van het buffet te kunnen genieten.