Geboren zonde

hoofdstuk 1

Ik was klein tegenover het gigantische gebouw dat mijn nieuwe (eerste) school was. Ik haalde een keer diep adem voor ik het schoolterrein betrad. Adams State University had een modern gebouw met een heleboel ramen. Van buiten af kon je duidelijk de trappen zien die naar de verschillende verdiepingen leidden.

Ik keek wat in het rond en zag een grote groep mensen voor de school staan. Rook kwam uit hun mond toen ze luidruchtig aan het lachen waren. Ik kon de geur van sigarettenrook vanaf hier al ruiken. Ik zette mijn zonnebril op om mijn ogen tegen het felle zonlicht te beschermen. De afstand naar binnen was niet zo groot maar wel genoeg om mijn ogen te pijnigen. Ik voelde de achterkant van mijn ogen al branden.

Toen ik jonger was nam mijn vader me mee naar Virginia, Amerika. Ver weg van mijn moeder in Italië. Ik weet niet waarom ze gescheiden zijn, maar het had altijd erger gekund. Mijn moeder heeft nooit meer contact met ons opgezocht. Toch zijn er altijd momenten waarop ik haar mis en haar nodig heb. Niet dat ik een slechte jeugd heb gehad, totaal niet. Mijn vader en ik woonden in een groot huis vlak langs de stad. Ik was daar opgegroeid en hield van de rust die het te bieden had. Het huis was een mix van heel oud tot modern. Dat had ik ook verwacht van een man die al honderden jaren oud was.

De meeste muren waren van puur marmer, er hingen kroonluchters met echte diamanten in elke ruimte.

Langzaam liep ik door de school zoekend naar mijn lokaal. Telkens dat er iemand voorbij liep ving ik hun geur op. Bloed. Ik haalde opgelucht adem dat ik niet gek werd van de geur. Voor ik naar school ging had ik al gevoed, daar was ik mezelf heel dankbaar voor.

Jagen kost vaak nogal wat tijd, en dat moest dagelijks twee tot drie keer per daggebeuren. Daarom had mijn vader me pakjes met bloed mee gegeven. Waarschijnlijk had hij ze gestolen bij een ziekenhuis of iets dergelijks.

Ik keek op het blaadje dat ik vast hield.

9:50-10:45: Engels op de eerste verdieping, lokaal 72, Mvr. H. Richmond

Ik had het klaslokaal eindelijk gevonden en opende de deur. Een vriendelijk gezicht groette me beleefd. Een lach speelde op haar gezicht. De docent was in de vijftig, je zag haar kraaienpoten duidelijk toen haar lach breder werd. Haar haren waren donker blond met wat grijze plukjes hier en daar. Ze zag er vriendelijk uit. Ik lachte automatisch terug. 'Jij bent vast Zinya, de nieuwe leerling' ze schudde mijn hand tijdens het praten.

'Je hebt het koud' merkte ze op bij haar aanraking van mijn hand. 'Ik zal de verwarming wat hoger zetten' Ik wou protesteren en zeggen dat mijn huid altijd een paar graden kouder is, maar dat leek me toch niet zo slim. Vriendelijk lachte ik naar haar.

Toen iedereen uit mijn klas aanwezig was, vroeg mevrouw Richmond om mezelf voor te stellen. Maar, wat vertel je als je zelf niet eens een mens bent? Vertel gewoon de algemene dingen. Zei een stem in mijn hoofd. Dat deed ik. 'Mijn naam is Zinya Joseph Mikeal. Ik ben van Italië naar Amerika verhuist.' Ik voelde er niks voor om te vertellen dat ik verhuist was, en dat ik alleen met mijn vader woon. 'Ik hou van schilderen en muziek' ging ik verder. Iedereen staarde me aan, maar dat deerde me niet. Ik was zelfverzekerd genoeg.

'Ik wens je een mooi schooljaar toe, Zinya' zei de docent beleefd.

De rest van de dag verliep hetzelfde. Ik moest me bij iedere les voorstellen. Na een poos begon dat te vervelen. Tot ik de les Microbiologie had.

De docent was niet oud, terwijl ik dat wel verwacht had. Het was een jonge man van hooguit zevenentwintig. Ik was verast. Hij zat aan zijn bureau zonder echt aandacht te schenken aan de mensen die binnen kwamen.

Tot ik binnen kwam. Hij keek me even snel aan en keek weer weg. Maar, toen keek hij net zo snel weer terug naar me. Dit keer bleef hij kijken tot ik bij zijn bureau kwam. Ik schudde zijn hand en stelde mezelf voor. 'Zinya zei ik. Hij bleef me aankijken. ''je bent vast nieuw. Mijn naam is Aiden Alnwick'' zei hij met een glimlach.