It Doesn't Really Matter

CHAPTER 2

"Duh? Hay nako, Marie, hindi mo na talaga ako naalala! Hindi mo kasi ako pinapansin every uwi mo rito! Minumura-mura kaya kita kaso lagi kang naka-earphones! Kaya akala mo sobrang bait ko! Hmpf!" Nag-pout pa ito at nandidiri naman akong tumingin sa kanya.

"And so? Alam ko ba hah? Tsaka pake mo ba kung palagi akong naka-earphones hah? Hampasin kita riyan eih!" Nakaismid kong sigaw sa kanya.

"Hay nako, akala ko pa naman kapag nagkaamnesia ka na magiging mabait ka na kahit kaunti! Pero hindi pa rin pala! Parang hindi ka naman---" Nanlaki ang mga mata niya nang may mapagtanto siya.

Nanlaki rin ang mga mata ko nang mapagtanto ko rin ang napagtanto niya. Agad akong tumayo at pupunta sana ng CR ngunit nahawakan na niya ako.

"Wala ka talagang amnesia????!" Nakasigaw nitong tanong. Agad kong tinakpan ang bibig niya at hinampas siya.

"Tanga ka ba?! Paano kung may makarinig sa atin? Bubugbugin talaga kita, Chelzy!" I yelled at her as she giggle.

Inalis ko ang palad ko sa kanyang bibig at ngumiti naman siya ng pabebe at tumili ulit kaya't nakutusan ko siya.

"Aray naman, frenny! Saet ahh!"

"Frenny ka riyan? 'Di tayo friends noh!"

"Bleeeh! Friends na tayo hihi! Ako lang naman nag-iisa mong frenny ihh, love you, bestfriend!" Napangiwi naman ako sa sinabi niya at nag-make face ako.

"Kadiri lang ahh, Chelzy." Nanlalaking mata kong sambit.

Pumamewang naman ito at inirapan ako, "Alam mo, dami mo ring drama noh? Una, wala ka naman pala talagang amnesia. Pangalawa, ineenglish mo pa ako kanina. Masyado ka ahh!" Dinuro-duro niya pa ako at inirapan ko rin siya.

"Pake mo ba hah? Trip ko eih." Nakakibit-balikat kong sagot at umupo ng padabog.

"May pake ako kasi nag-aalala ako sa iaakto ng mga tao sa paligid mo. Nag-aalala ako na baka kung magkukunware ka na sobrang bait, itatake for granted ka nila."

"And so? Atleast mabait."

"Hindi yan ang Marleigh na nakilala ko. She doesn't want to be took for granted."

"It's already none of your business."

~

Why do people seem to be kind suddenly?

Pag-pasok ko pa lang bumungad na agad sa akin ang mga mukha ng mga taong ayokong makita. 1 month din akong hindi pumasok. 1 month lang. Hindi sapat yun, puta.

Kanina lang, binigyan pa ako ng upuan nung kaklase kong binigwasan ko dati. Tapos kanina nung wala nang teacher, grabe sila kung makangiti sa akin at icompliment ako.

It's mabye because they know that I have an amnesia. Which is hindi naman talaga totoo.

Medyo naiilang pa rin ako kasi grabe makadikit sa akin si Chelzy. Dati kasi hindi siya makadikit sa akin kasi lagi kong siyang sinisinghalan at sinisigawan. I also don't know if I did the right thing in telling her about my fake amnesia.

Hindi ko alam if ikakalat niya yun pero konsensya na niya yun sa hindi pag-sakay sa trip ko.

"Layo ng tingin natin ahh." Napa-tsk ako nang marinig kong magsalita si Chelzy sa tabi ko.

I shook my head and sipped in my milktea na matagal-tagal ko ring hindi nagalaw dahil sa kakaisip ko, "Ano sunod na sub?" I asked her.

"Calculus." Sagot nito sabay tawa. Napatawa rin ako at napahilamos sa aking mukha.

"Puta, unang araw nang pagbabalik sa klase tapos eto bubungad sa akin? Calculus ata papatay sa akin." Naka-singhal kong reklamo at napapadyak pa sa tiles.