"ငါ့သူငယ္ခ်င္းကိုငါလြမ္းေနတာေပါ့...ဒီမွာလာထိုင္လာ..."

စည္းကေရွ႕မွာကားေမာင္းေနတာမို႔ကားေနာက္ခန္းမွာေဇယ်နဲ႔ပင္လယ္ကႀကိတ္ၿပီးရန္သတ္၏။

"ေျဖ.....အပုန္းႀကီး"

"တိုးတိုး....ရွဴး"

ေခါင္းေလးေတြပုဝင္ၿပီးေတာ့ကားေနာက္ခန္းမွာစကားႀကိတ္ေျပာေနတာ...ေနာက္ၾကည့္မွန္ထဲကေန စည္းကျမင္ေနရေတာ့...မသကၤာဘဲလိုက္ၾကည့္မိသည္။
ေသခ်ာမၾကားရေပမယ့္...ကားကဘယ္ေလာက္က်ယ္တာမို႔လဲ...။
တခြိခြိရယ္သံနဲ႔၊ တိုးတိုးေျပာသံေတြကိုရိပ္ဖမ္း၊ သံဖမ္းနဲ႔ ၾကားေနခဲ့ရ၏။

ဘာလဲ...အဲဒီႏွစ္ေကာင္က....ေဇယ်နဲ႔ေနပင္လယ္ကိုမွန္ထဲမွၾကည့္ေနရင္းနဲ႔စည္း'ကမသကၤာသလိုအေနာက္လွည့္ၾကည့္ေတာ့...
ႏွစ္ေကာင္သားကမ်က္ႏွာေသေလးေတြနဲ႔...။

အိမ္ကေနမထြက္ခင္တုန္းကလည္း...
ေရခ်ိဳးၿပီးလို႔အဝတ္လဲၿပီးဆင္းလာေတာ့...ေဇယ်က ပင္လယ့္ဆီဘာေတြကပ္ၿပီးေမးေနတာမသိ။
သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ ပင္လယ္ကပါးစပ္ကိုအတင္းလိုက္ပိတ္ေနတာေတြ႕၏။

ဘာေမးေနလို႔...ဘာေျဖေနၾကလဲ။
အခုလဲေနပင္လယ္ဝတ္ထားတဲ့တီရွပ္ကိုအတင္းဆြဲလွန္ၿပီးဘာလုပ္ေနၾကမွန္းမသိေပ။

"ဘာလဲ...မင္းတို႔က..."

ေရွ႕ခန္းကေန စည္းက မသိမသာ နားေထာင္ေနတာကို ပင္လယ္က ရိပ္မိကာ...ေဇယ်ရဲ႕ပါးစပ္ကိုအတင္းလက္ဝါးနဲ႔ပိတ္ရသည္။

"ဟင္း...ဟင္း...ဘာမွမဟုတ္ဘူး...ကားပဲဂ႐ုစိုက္ေမာင္းပါ..."

"အာ့....နာတယ္.....ေခြးေကာင္"

"-----"

ပါးစပ္ကိုအတင္းပိတ္ထားတဲ့ပင္လယ့္လက္ေတြကိုႀကိတ္ကုတ္ၿပီးေတာ့ေဇယ်ကဖယ္ခိုင္း၏။
ပင္လယ္ကပါးစပ္သြားပိတ္ထားတဲ့လက္ကိုမေျဖေသးဘဲအခုထပ္ၿပီးမေမးဖို႔ေျပာရသည္။

"ကတိေနာ္...ကတိ"

အသံထြက္လို႔မရေတာ့မွ ေဇယ်ကေခါင္းကိုအတန္တန္ညိတ္ျပရ၏။
ဒါေတာင္မွ...ငနဲက...ျပံဳးၿဖီးၿဖီးျဖစ္ေနတာဘယ္လိုမွမ်က္ႏွာတည္ခိုင္းလို႔မရ...
ခက္ေတာ့တာပဲ...။

ပင္လယ္ႏွစ္စင္းရဲ႕ဆံုမွတ္ရာဇဝင္ Where stories live. Discover now