"အခုကေနစၿပီးေတာ့ညဘက္မီးေတြထိန္လင္းေနေတာ့မွာေပါ့ကြာ...အေမွာင္ေၾကာက္တဲ့ကေလးေလးတစ္ေယာက္ေၾကာင့္..."

ဆိုေတာ့...အားလံုးက ရယ္ေမာလို႔။
အေမွာင္ေၾကာက္တတ္တာေလးက ရာဇဝင္ေလးပါပဲလား။

----------
"သားတစ္ေယာက္ထဲညဘက္ေတာ့ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး...
စည္းကိုလဲအားနာဖို႔ေကာင္းတာ...ႏွစ္ေယယက္အတူအိပ္ဖို႔ကလဲ အိပ္ယာကေသးေသးေလးရယ္..."

"ရပါတယ္...ဘာမွမျဖစ္ဘူး...ကြ်န္ေတာ္အျပင္ခန္းကဆိုဖာမွာေစာင့္မွာပါ"

"မရဘူး...အခန္းထဲမွာအိပ္လို႔ရတယ္...
အိပ္ယာကသိပ္ေတာ့မႀကီးေပမယ့္ႏွစ္ေယာက္အိပ္လို႔ရတယ္...မာမီမေစာင့္နဲ႔...
မနက္ျဖန္ဆိုအလုပ္သြားရမွာနဲ႔...ေအးေဆးအနားယူလိုက္...
ကြ်န္ေတာ့္ေဘးမွာ စည္းကိုေခၚထားမယ္...သူညဘက္အိပ္တာလဲမဟုတ္ဘူး..."

သူ႔စကားနဲ႔သူစီစဥ္တာကဟုတ္ေနသည္။
စည္း'ကေတြးၿပီးေခါင္းတယမ္းယမ္းနဲ႔...
ခက္ခဲလြန္းသည့္ညေတြၾကံဳရေတာ့မည္...။

"စည္းေရ...သား...အိပ္လို႔ရေအာင္အိပ္ေနာ္...မ်က္ႏွာကသိပ္ၿပီးၾကည့္ရအဆင္ေျပမေနဘူး...အားနည္းေနသလိုနဲ႔..."

"ဟုတ္ကဲ့...အန္တီ..."

"ေစာေစာအိပ္ၾကေနာ္..."

တိတ္ဆိတ္သြားသည့္ဧည့္ခန္းထဲမွာစည္းတို႔ႏွစ္ေယာက္သာက်န္ခဲ့သည္။
ပင္လယ္ကတီဗီလိုင္းတခုၿပီးတခုေျပာင္းၾကည့္ေနကာ...
စည္းကေတာ့စာအုပ္တအုပ္နဲ႔...ၿငိမ္ေနၿပီးဖတ္ေနလိုက္...ေတြးေနလိုက္....။

"စည္း..."

"အင္း..."

"စည္း.....ေခၚေနတယ္ေလ"

"အင္း...ထူးေနတာပဲေလ..."

"မင္းမွမၾကည့္တာ...ၾကည့္စမ္းပါ..."

"အင္း...ေျပာ...ဘာလဲ"

စိတ္မရွည္ေတာ့တဲ့ပင္လယ့္အသံထြက္လာမွစာအုပ္ကိုပိတ္ၿပီးေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့လဲ ဘာမွမဟုတ္ပါဘဲ။

"ေခၚခ်င္လို႔..."

"ဟမ္..."

"မင္းကစာအုပ္ထဲမ်က္ႏွာဝင္ပူးမတတ္ျဖစ္ေနေတာ့အျမင္ကတ္လို႔..."

ပင္လယ္ႏွစ္စင္းရဲ႕ဆံုမွတ္ရာဇဝင္ Where stories live. Discover now