ေတြးေနရင္းနဲ႔မွ ေခါင္းထဲမွာ အၾကံတစ္ခု လက္ကနဲထြက္လာသည္။
ေရႊ႐ုပ္ေလးဆီကိုခုခ်က္ခ်င္းဖုန္းဆက္ရမည္။
ဟိုတုန္းကဒိုင္းမြန္းေဟာက္စ္ဆီကို ေနပင္လယ္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေဇယ်ကလာတည္းဖူးသည္ပဲ...။
ေရႊ႐ုပ္ကိုေမးရင္ သူ႔ဖုန္းနံပတ္ေလာက္ကေတာ့သိရမည္ထင္သည္။
ေရႊ႐ုပ္ဆီဖုန္းဆက္ရသည္။
ေရႊ႐ုပ္ေက်ာင္းသြားၿပီထင္သည္...ဖုန္းကိုင္မယ့္သူဘယ္သူမွမရွိ...
"ဟူး..."
ေနာက္ေတာ့မွဆက္ၾကည့္ဦးမယ္...
---------------
အလုပ္ေတြဆက္တိုက္လုပ္တာပဲေကာင္းပါတယ္လို႔ေတြးေနရင္း...ထမင္းစားဖို႔ေတာင္သတိမရခဲ့။
အစာေသခ်ာမစားဘဲေကာ္ဖီပဲေသာက္ေနျဖစ္တဲ့သူ႔ကို အုပ္စိုးက သတိေပးသည္။
"ကိုစည္း...ထမင္းလဲမစားဘူး...မမမွာထားတယ္...ေစာင့္ၾကည့္ေနပါတဲ့...ထမင္းမွာေပးရမလား"
"ဟာ...ရတယ္...မစားခ်င္လို႔..."
"အဲလိုေျပာမွာသိလို႔ မမကဖုန္းဆက္ပါလို႔မွာထားတယ္...ေရာ့...ကိုယ္တိုင္ေျပာလိုက္..."
အုပ္စိုးက မိုနာ့ဆီဖုန္းကို တခါထဲေခၚလိုက္ကာသူ႔လက္ထဲဖုန္းကိုထည့္ေပးသည္။
"ဟဲလို..."
"နင္ထမင္းမစားလို႔...တေန႔ကမူးလဲေနတာဦးႏိုင္ေျပာတယ္...အဲဒါေၾကာင့္အုပ္စိုးကိုမွာထားရတာ"
"စားမွာပါ...အခုတကယ္စိတ္ထဲမွာေနရတာအဆင္မေျပလို႔..."
"အင္း...ေနပင္လယ္တကယ္အဆင္ေျပမွာပါ...အသက္အႏၲရာယ္မရွိေတာ့တာပဲေက်းဇူးတင္ရမွာ...သတိရလာရင္သူဖုန္းဆက္မွာေပါ့..."
"အင္း..."
"အစာေတာ့ျဖစ္ေအာင္စားေနာ္...မစားရင္ဦးႏိုင္ကိုတိုင္မွာ"
"အင္းပါ"
အစာမစားခ်င္လို႔လဲမရ၊ အလုပ္မလုပ္ခ်င္လို႔လဲမရနဲ႔...
သူ႔စိတ္နဲ႔သူမေနႏိုင္တဲ့ဘဝကိုသတိထားမိသြားေတာ့ခရီးကေတာ္ေတာ္လြန္ေနၿပီပဲ...
ဘဝကအစကတည္းကကိုယ္ပိုင္တာမဟုတ္ဘူးလို႔ သိလိုက္ကာ...႐ုန္းထြက္ဖို႔အားေတြေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့သည္။
ေႏွာင္တြယ္မႈေတြကျဖတ္ဖို႔ခက္သည္။
YOU ARE READING
ပင္လယ္ႏွစ္စင္းရဲ႕ဆံုမွတ္ရာဇဝင္
FanfictionUnicode avaliable at the end. YiZhan Fanfic Bromance ထက္ေတာ့နဲနဲပိုမယ္...သိပ္ေတာ့ မ ro ဘူး... Boys Love ေပမယ့္ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေတြမထည့္ေရးထားဘူး....(အဲဒီအတြက္အရမ္း ship ခ်င္တဲ့သူတစ္ခ်ိဳ႕ကိုေတာင္းပန္ပါတယ္) မူရင္းဝတၳဳကေခတ္ေဟာင္းဝတၳဳျဖစ္ေနၿပီး...ဘာသာျပန္တဲ...
