ပင္လယ္ႏွစ္စင္းရဲ႕ဆံုမွတ္ရာဇဝင္

(49)

ေနေကာင္းရဲ႕လား
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆိုတဲ့စကားႏွစ္ခြန္းေလာက္ပဲေျပာျဖစ္လိုက္ၿပီး ဖုန္းက်သြားခဲ့သည္။
ဟိုအရင္လိုပဲ မာမီက အလုပ္ေတြရႈပ္ေနဆဲ၊ သူ႔အတြက္အခ်ိန္ဖဲ့ေပးဖို႔ ေမ့ေနဆဲျဖစ္၏။

သူ႔မာမီနဲ႔ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ဖုန္းေျပာၿပီး...ခဏေလးၿငိမ္ေနၿပီးမွ...ပင္လယ္ကသက္ျပင္းရွည္ရွည္ခ်သည္။
ၿပီးေတာ့မွသူ႔ကိုေငးၾကည့္ေနတဲ့စည္းရဲ႕ေပါင္ေပၚလွဲအိပ္ခ်၏။

'ဘယ္လိုလဲ...အရမ္းႀကီးက်ယ္တဲ့အလုပ္တခုလုပ္လိုက္ရသလိုပဲလား'

'အင္း...တခါမွအဲလိုမေျပာခဲ့ဖူးလို႔...
တမ်ိဳးႀကီးပဲ...ဘယ္လိုမွန္းမသိဘူး...'

'မင္းအေမက..ဘာေျပာေနေသးလဲ'

'အင္း....ပထမဆံုးေသာေက်းဇူးတင္တာကိုလက္ခံရျခင္းပဲတဲ့...ငိုေနခဲ့တာထင္တယ္...'

'သူမေပ်ာ္ေနမွာပါ.....မင္းလဲရင္ထဲေပါ့သြားတယ္မလား...'

'အင္း...မင္းကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္...စည္းရာ...'

အဲဒ္ီလိုေျပာျဖစ္သြားေအာင္လို႔တြန္းအားမေပးခဲ့ရင္ သူ႔ရင္ထဲတခုခုကတစ္ဆို႔ေနအံုးမွာပဲ။
မ်က္လံုးေတြမွိတ္ထားၿပီးပင္လယ္ကၿငိမ္ေနေတာ့...
စည္းကသူ႔ဆံပင္ေတြကိုပြတ္သပ္သည္။

'မင္းဆံပင္ေတြသိပ္ရွည္ေနၿပီ...ၫွပ္လိုက္ေတာ့...
အခု 23 ႏွစ္ျပည့္ၿပီဆိုေတာ့နည္းနည္းထပ္ရင့္က်က္သင့္ၿပီ...'

'စည္း...မင္းေမြးေန႔ဘယ္ေတာ့လဲ'

'ဘာလုပ္မလို႔လဲ...'

'သိခ်င္လို႔ေပါ့...မေျဖဘူးလား...'

'မေျပာဘူး'

'မင္း...ငါ့ထက္အသက္ႀကီးလား...'

'ႀကီးတယ္'

'ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ႀကီးလဲ'

'ေျခာက္ႏွစ္ႀကီးတယ္...'

'ဘာ......ေျခာက္ႏွစ္'

ေျခာက္ႏွစ္ေတာင္ဆိုၿပီးေတာ့မယံုၾကည္ႏိုင္တဲ့ ပင္လယ္ကစည္းရဲ႕ေပါင္ေပၚမွာလွဲအိပ္ေနရာမွငုတ္တုတ္ထထိုင္သည္။

'မင္းေနာက္ေနတာမလား...'

'ေနာက္စရာလား....မင္းလိုႏို႔မျပတ္ေသးတဲ့ကေလးလို႔ထင္လို႔လား'