'ဝါး....ကိုပင္လယ္ကလာဘ္ေကာင္ေလးပဲ'

ေရႊ႐ုပ္ေလးေပ်ာ္ေနတာကိုၾကည့္ရင္း...ပင္လယ္ကပီတိအျပံဳးေလးနဲ႔...'ေရ႔....ေရး' ဟုေအာ္ရင္းေျပးသည္။
ၿပီးမွပင္လယ္ကစားေသာက္ခန္းေကာင္တာထဲမွတခုခုလုပ္ေနသည့္ဦးေနာင္ေနာင္ေရွ႕အျမန္ေျပးသြားၿပီးလက္ဖဝါးခ်င္းေျပး႐ိုက္၏။

'မင္းကကြ်မ္းက်င္သားပဲကြ...'

'ဦးေနာင္ကြ်န္ေတာ့္ကိုေခၚထားတာမွန္သြားတယ္မဟုတ္လား...
ေျပာသားပဲ...ကြ်န္ေတာ္ကဒါမ်ိဳးေတြကြ်မ္းပါတယ္ဆိုတာ...'

ဒီမွာအလုပ္လုပ္ဖို႔စၿပီးခြင့္ေတာင္းကတည္းကပင္လယ္ကေျပာထားခဲ့သည္။

'ကြ်န္ေတာ္က အလုပ္မ်ိဳးစံုလုပ္ဖူးတယ္၊
ဒါေၾကာင့္ ဦးေနာင္...ေနာင္တရမွာမဟုတ္တရေသခ်ာတယ္...
တပတ္ေလာက္ပဲခိုင္းၾကည့္ပါ...'....တဲ့။
အဲဒီေကာင္ေလးကိုၾကည့္ရင္းဦးေနာင္ေနာင္ သေဘာက်ေနခဲ့၏။

'မင္းဒီေအာ္ဒါေတြကိုအကုန္လုပ္ႏိုင္ဖို႔လိုေသးတယ္ေနာ္...ေနပင္လယ္...'

'မပူနဲ႔...ယမံုလဲရွိတယ္၊ ကူေပးမယ့္ စည္းလည္းရွိေသးတယ္'

မီးဖိုခန္းဝမွျပဴလာသည့္...ယမံုကေတာ့လက္မေထာင္ကာျပံဳးျပလ်က္...။

'နင္ကမထင္ရဘူးေနာ္...ငါ့ထက္ေတာင္ကြ်မ္းေသးတယ္...

ေႏြရာသီဆိုသူမဘားေလးပိတ္ပါသည္။
တည္းခိုရာအလုပ္ရႈပ္သည့္အတြက္ဦးေနာင္ေနာင္လည္းသူမကိုမကူႏိုင္၊ သူမလည္းျပန္မကူႏိုင္ျဖစ္တတ္လို႔ အၿမဲပိတ္ရသည္။

ထိုစဥ္မွာပဲ ဧည့္ေဆာင္ထဲကေနမီးဖိုခန္းထဲသို႔ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ဝင္လာခဲ့ေတာ့
ဦးေနာင္ေနာင္ကနႈတ္ဆက္သည္။

'မိယု...ခ်မ္းခ်မ္း...လာၿပီလား...ဒီတခါေနာက္က်တယ္'

'ဘိုးေနာင္...နည္းနည္းေလး ေနာက္က်သြားတယ္...
စိုက္ခင္းကဒီတစ္ခါအလုပ္ရႈပ္လို႔...'

ေရႊ႐ုပ္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကယူလာသည့္သခြားသီးတစ္စည္းကိုဦးေနာင္ေနာင္အားေပး၍နႈတ္ဆက္သည္။

'ငါက မင္းတို႔ ဒီတစ္ႏွစ္မလာၾကေတာ့ဘူးထင္ေနတာ...ငါမုန္႔ဖိုးေပးစရာလူေလ်ာ့သြားလို႔ဝမ္းေတြသာေနတာ..'

ပင္လယ္ႏွစ္စင္းရဲ႕ဆံုမွတ္ရာဇဝင္ Where stories live. Discover now