ပင္လယ္ႏွစ္စင္းရဲ႕ဆံုမွတ္ရာဇဝင္

(14)

.....
ေစ်းရဲ႕လမ္းဆံုေလးနားကိုေရာက္ေတာ့ ယမံုကတံခါးကိုဖြင့္ၿပီးျမန္ဆန္စြာဆင္းသြား၏။

'ငါ့ကိုမေစာင့္နဲ႔...ပင္လယ္...စာပို႔သမားေလးအိမ္ျပန္ခ်ိန္နီးေနၿပီ
ငါ...သူနဲ႔ျပန္လိုက္လာမယ္..ေရႊ႐ုပ္တေယာက္ထဲဟိုမွာျဖစ္ေနတာမေကာင္းဘူး...သူကကေလးပဲရွိေသးတာ'

ျပန္ေျဖတာကိုေတာင္မေစာင့္ဘဲယမံု'ေစ်းထဲဝင္သြားခဲ့ေတာ့ သူလဲျပန္ရသည္ေပါ့....။
ကားကိုျပန္ေကြ႕ထုတ္ၿပီးေတာ့လာရာလမ္းကိုလွည့္ျပန္ခဲ့သည္။

ညေနခင္းကေနပူရွိန္တို႔က်န္ေနဆဲဆိုေပမယ့္ ကမ္းပါးတစ္ေလွ်ာက္က ေလေအးေအးတို႔တိုက္ခတ္တာမို႔ ေနသာရံုေလး။
တေယာက္ထဲစကားေျပာဖို႔အေဖာ္မရွိေတာ့ စီးကရက္တလိပ္ကိုယူထုတ္ၿပီးမီးညွိလိုက္သည္။
စီးကရက္ကိုကားေမာင္းရင္းေသာက္တာအႏၲရာယ္မ်ားလို႔တားျမစ္ၾကေပမယ့္သူအက်င့္ျဖစ္ေနၿပီ။
ေရမကူးေတာ့သည့္ေနာက္ပိုင္းေဆးလိပ္ပိုေသာက္ျဖစ္လာခဲ့တာ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီေနၿပီပဲ။

ကားေမာင္းလာရင္းကမ္းပါးအေကြ႕ေလးေရာက္ေတာ့ကားကိုခဏနားကာပင္လယ္ျပင္ကိုေငးဦးမည္။
အမွတ္တရေလးတစ္ခုလိုျဖစ္သြားခဲ့တဲ့
ယုန္သြားပိုင္ရွင္စည္းနဲ႔စေတြ႕တဲ့ထိုကမ္းပါးစြန္းအေကြ႕ေလးကေတာ္ေတာ္ကိုလွတဲ့ေနရာေလးျဖစ္ေနတာကိုအခုမွသတိထားမိပါသည္။
ကားကိုလမ္းေဘးခ်ရပ္ၿပီးေတာ့မွ ကမ္းပါးစြန္းရဲ႕လက္ရန္းအကာအရံေလးကိုမွီလို႔ရပ္ျဖစ္ေနရင္း
ျပန္သြားခဲ့တဲ့စည္းကိုသတိတရနဲ႔ေတြးေနျဖစ္သည္။

'စည္း...မင္း...အလုပ္ထဲမွာစိတ္ေပါ့ပါးေနရဲ႕လား...မႈန္ကုပ္ကုပ္မ်က္ႏွာေပးနဲ႔လား..စိတ္တိုၿပီးရံႈ႕မဲ့ေနမလား'

ပင္လယ္ျပင္က်ယ္ကိုေငးေနရင္းနဲ႔ စည္းရဲ႕အေၾကာင္းကသူ႔ေခါင္းထဲအစီအရီ...
သူျပန္သြားခဲ့တာတပတ္ျပည့္ေတာ့မည္။
ဆံုေတြ႕ခဲ့ၾကတဲ့ဆယ္ရက္ဆိုတဲ့အတိုင္းတာအတြင္းမွာ အဲဒီလူကိုသတိတရျဖစ္ေနရေလာက္တဲ့အထိ
အေၾကာင္းျပခ်က္တို႔လည္းမရွိေတာ့...
ဖုန္းေလးဆက္ဖို႔စိတ္ကူးေလးကိုလက္ေလ်ာ့လိုက္သည္။
ကမ္းစပ္နားဆီကလိႈင္းခတ္သံေလးေတြတခ်က္ခ်က္ေလထုနဲ႔အတူလြင့္ပါလာေတာ့...
တီးတိုးေခၚသံလိုလို၊ ဘာလိုလိုနဲ႔သူ႔အၾကားအာရံုထဲဝိုးတိုးဝါးတား။
သူ႔နာမည္ကိုေခၚေနခဲ့တာ စည္းမ်ားလား။