တမင္တကာကို ေျခလွမ္းေတြ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ေနမိ
တယ္ ။ ကြ်န္ေတာ္မပါဘဲ လ်ွာက္လွမ္းေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕
ေနာက္ေက်ာျပင္ကို ေငးေမာရင္း မ်က္ရည္ေတြက က်
လာတယ္ ။ တေရြ ့ေရြ ့သြားေနတဲ့ သူ႔ကို ေငးၾကည့္
ရင္း ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲက ထီးငယ္ေလးကို တင္းတင္း
ဆုပ္ထားမိတယ္ ။ အံု႔မိႈင္းလာတဲ့ မိုးေကာင္ကင္က
ေလတခ်က္အေဝွ ့မွာ မိုးစက္ေတြ သည္းထန္လာတယ္၊
႐ုတ္တရတ္ႀကီး မိုးေရစက္ေတြၾကားကေန လွည့္ၾကည့္
လာတဲ့ သူ႔ရဲ႕အျပံဳးတပြင့္ကို ကြၽန္ေတာ္ ျမင္လိုက္တယ္။
မဆိုင္းမတြဘဲ ေနာက္ဆုတ္ေနမိတဲ့ ေျခလွမ္းေတြက
ေ႐ွ႕က္ုိ ျပန္တိုးဖို႔ျပင္ဆင္ေတာ့တယ္ ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ထဲက
ကြၽန္ေတာ္ သိလိုက္ရတယ္ ။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို ေမ့မ
ထားႏိုင္ဘူးဆိုတာကိုေပါ့ ။
-------
တတီတီ ျမည္လာတဲ့ ဖုန္းသံေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္
လံုးေတြကို မဖြင့္ခ်င္ဖြင့္ခ်င္နဲ႔ ဖြင့္လိုက္ေတာ့ အခန္းထဲ
ကို မနက္ခင္းအလင္းေရာင္က ေတာ္ေတာ္ေလး ဝင္
ေရာက္ေနၿပီ ။ မက္မိတဲ့ အ္ိမ္မက္ကို ျပတ္ျပတ္သား
သား မွတ္မိေနေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ တခ်က္ရယ္မိတယ္ ။
သူ႔အျပံဳးတခ်က္မွာတင္ ေနာက္ဆုတ္ေနတဲ့ ေျခလွမ္း
ေတြက ေ႐ွ႕ကို ဆက္တိုးသြားသတဲ့ ။ အိမ္မက္ထဲမွာ
ေတာင္ ကြၽန္ေတာ္က အ႐ႈံးသမားပဲ ။
ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္ ဖုန္းသံေၾကာင့္ အိပ္ယာေပၚကေန လူး
လဲထထိုင္ၿပီး ဖုန္းကို ယူၾကည့္လိုက္ေတာ့ တကၠသိုလ္
တုန္းက အတန္းလစ္ေပၚ သူငယ္ခ်င္းအေကာင္ပဲ ။ ဖုန္း
ကိုင္လိုက္တာနဲ႔ တဖက္က အသံက နားထဲ စူးခနဲ ဝင္
လာတယ္ ။
"ေဟ့ေကာင္ အသက္မွ႐ွိေသးရဲ႕လား နည္းနည္းပါးပါး
သတိတရ႐ွိေပးဦးမွေပါ့ကြ ဟမ္ "
တဖက္က ဂြၽန္ေလးရဲ႕အသံေၾကာင့္ ဘတ္ဟြၽန္း ရယ္
ေမာရင္း စားပြဲတင္နာရီေလးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့
အခ်ိန္က ကိုးနာရီေတာင္ ထိုးေတာ့မယ္ ။
" လာခဲ့ပါ့မယ္ကြာ ဒီေန႔လည္ ၂ခြဲ လူအစံုမလား နား
ညီးေအာင္ စကားကို ေျပာေနတာ "
